Πειραματόζωα

Eνώ λοιπόν σε πολλές χώρες του κόσμου, περιλαμβανομένης της Ελλάδας, εξακολουθούν οι διαδηλώσεις εκείνων που πιστεύουν ότι τα εμβόλια είναι επικίνδυνα και/ή θεωρούν ότι οι περιορισμοί που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις δεν έχουν σχέση με τον ιό αλλά με τον έλεγχο των πολιτών, ενώ στην Ελλάδα συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για τα πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού ή νόσησης και αυξάνονται οι περιοχές όπου φαίνεται ότι εκδίδονταν τέτοια πιστοποιητικά, στη Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον 36 εθελοντές έχουν μετατραπεί σε πειραματόζωα προκειμένου να μελετηθεί η συμπεριφορά του ιού SARS-COV-2.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που γίνεται κάτι τέτοιο.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφει ο Economist, περίπου 40.000 άνθρωποι έχουν δεχθεί να μολυνθούν σκοπίμως από τους ιούς της ελονοσίας, του τύφου, του δάγκειου πυρετού ή της χολέρας – πάντα για το καλό της επιστήμης.

Στην περίπτωση αυτής της πανδημίας, όμως, οι άγνωστες παράμετροι ήταν πολλές και οι κίνδυνοι, κατά συνέπεια, δυνητικά μεγαλύτεροι.

Πόσο διαρκεί ακριβώς το φαινόμενο του «long covid» και τι συνέπειες έχει; Με δεδομένο τον μεγάλο αριθμό των μεταλλάξεων, πόσο χρήσιμα και αξιόπιστα είναι τα αποτελέσματα μιας μελέτης όπου οι εθελοντές μολύνονται με την παραλλαγή που πρωτοεμφανίστηκε στην Κίνα το 2019;

Και, εν πάση περιπτώσει, τώρα που δοκιμάστηκαν και κυκλοφόρησαν ευρέως τόσα εμβόλια, τι νόημα έχει να συνεχίζεται αυτό το πείραμα;

Εξαιτίας τέτοιων ηθικών ζητημάτων, η Βρετανία είναι η μόνη χώρα που δέχθηκε να προχωρήσει στα λεγόμενα human challenge trials (hct).

Αρχικά συνεργάστηκε το Imperial College του Λονδίνου με μια εταιρεία που λέγεται hvivo, ενώ σε δεύτερη φάση μπήκε στο παιχνίδι και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει απρόοπτα.

Οι εθελοντές είχαν ήπια συμπτώματα. Και τα ευρήματα αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμα: η διάδοση του ιικού φορτίου, για παράδειγμα, ξεκινά μέσα σε λίγες ημέρες από τη μόλυνση, συνήθως τέσσερις, και στη συνέχεια αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς.

Τους επόμενους μήνες θα εξαχθούν συμπεράσματα για τα νευρολογικά συμπτώματα των εθελοντών, καθώς και για την ανταπόκριση του ανοσοποιητικού τους συστήματος.

«Οι αντίπαλοι των hct δεν ενδιαφέρονται για τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να αποσπαστούν αυτά τα στοιχεία χωρίς τα συγκεκριμένα πειράματα», λέει ο Αρθουρ Κάπλαν, καθηγητής ιατρικής ηθικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ισως. Αυτό που δεν μαθαίνουμε όμως από το ρεπορτάζ είναι το προφίλ των εθελοντών και η φύση της αμοιβής τους.

Η υπηρέτηση της επιστήμης έχει και βιοποριστικό χαρακτήρα; Η αμοιβή εξαρτάται από τη σοβαρότητα των παρενεργειών, αυξάνεται, ας πούμε, σε περίπτωση θανάτου;

Κι επειδή οι ιοί δεν εξαντλούνται, θα υπάρξουν κάποια όρια στο μέλλον σε αυτά τα πειράματα ή θα τα αποφασίσει όλα η ζωή;