Την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, εν μέσω της πιο καταστροφικής επίθεσης στην αμερικανική ιστορία στο έδαφος των ΗΠΑ, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους βρίσκεται σε μια σχολική τάξη στη Νότια Φλόριντα.

Ο πρόεδρος Τζορτζ Γ. Μπους διαβάζει το παραμύθι «Το μικρό μου κατσικάκι» στα παιδάκια, όταν ξαφνικά ένας συνεργάτης σπεύδει και του ψιθυρίζει: «Η Αμερική δέχεται επίθεση».

Κατά την άφιξή του στη Σαρασότα, το σχολείο της Φλόριντα, ο Μπους είχε ήδη ενημερωθεί ότι το πρώτο αεροσκάφος συνετρίβη στον πρώτο από τους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.

Καθώς τα δραματικά γεγονότα εκτυλίσσονταν γρήγορα εκείνο το πρωινό, η πρώτη ενημέρωση του αμερικανού προέδρου ανέφερε ότι πιθανότατα επρόκειτο για την πρόσκρουση της προπέλας ενός μικρού αεροπλάνου.

Οταν ο επικεφαλής του προσωπικού του Λευκού Οίκου Αντριου Καρντ διέκοψε την ανάγνωση του προέδρου στους μαθητές του δημοτικού, του είπε ότι ένα δεύτερο αεροπλάνο είχε χτυπήσει στον δεύτερο πύργο.

«Ηξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν ένας τύπος μπήκε και ψιθύρισε κάτι στο αφτί του προέδρου» θυμάται ένας νεαρός άντρας 20 χρόνια αργότερα, μιλώντας στην κάμερα της Ελίζαμπεθ Σεν Φίλιπ.

Η αλησμόνητη αυτή εικόνα χαρακτηρίζει τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι η σκηνή με την οποία ανοίγει το «9/11 Kids», το ντοκιμαντέρ της κινηματογραφίστριας Ελίζαμπεθ Σεν Φίλιπ.

Τα παιδιά εκείνα ήταν μεταξύ έξι και επτά χρονών και είχαν επιλεγεί επειδή ήταν οι πιο διαβασμένοι μαθητές στο δημοτικό Emma Ε. Booker, ένα σχολείο όπου οι βαθμολογίες των εξετάσεων ήταν πολύ υψηλότερες σε σύγκριση με άλλα σχολεία της περιοχής.

Η ομάδα συνεργατών του Μπους είχε σκεφτεί ότι το συγκεκριμένο σχολικό τμήμα της Φλόριντα ήταν το ιδανικό μέρος για να προωθήσει ο πρόεδρος το εκπαιδευτικό του πρόγραμμα, No Child Left Behind.

Είκοσι χρόνια αργότερα, η σκηνοθέτρια του «9/11 Kids» παρακολουθεί αυτά τα παιδιά – σημερινούς φοιτητές – και το ταξίδι τους στην ενήλικη ζωή.

Στο ντοκιμαντέρ καναδικής παραγωγής που βραβεύθηκε τον περασμένο Μάιο οι ζωές των πρωταγωνιστών της Σεν Φίλιπ πλαισιώνονται από την καταστροφική τρομοκρατική επίθεση, αναδεικνύοντας με διεισδυτικό βλέμμα τα φυλετικά και κοινωνικά ζητήματα της σύγχρονης Αμερικής.

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί στον παρόντα χρόνο τα παιδιά της 11ης Σεπτεμβρίου που ήταν στην τάξη στη Σαρασότα της Φλόριντα το 2001 για να μάθει τι τους συνέβη από τότε. Κάποιοι από τους σημερινούς εικοσάρηδες εκείνης της τάξης είναι εξαιρετικά επιτυχημένοι, ενώ άλλοι συνάντησαν δυσκολίες στη ζωή τους και η ταινία ακολουθεί τον αγώνα τους να ξεπεράσουν τις προσωπικές τραγωδίες τους.

Πορτρέτο των Ηνωμένων Πολιτειών

Το ντοκιμαντέρ λειτουργεί ως ένα δυνατό πορτρέτο των Ηνωμένων Πολιτειών στα χρόνια που ακολούθησαν. Δημιουργήθηκε από τις εμπειρίες αυτών των παιδιών καθώς μεγάλωσαν φτωχικά σε ένα μέρος γεμάτο πλούτο. Η Νατάλια Τζόουνς-Πίνκι είναι ένα από αυτά τα παιδιά και στα 25 χρόνια της σήμερα λειτουργεί υπηρεσία φύλαξης παιδιών.

«Θέλω να έχω τον δικό μου παιδικό σταθμό» λέει στο «9/11 Kids». Είναι ευδιάθετη έως ότου αρχίζει και εξηγεί τι συνέβη στον αδελφό της – ένα εκκολαπτόμενο αστέρι του ποδοσφαίρου, ο οποίος σκοτώθηκε από την αστυνομία σε ένα από εκείνα τα περιστατικά που πλέον καθορίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η 11η Σεπτεμβρίου.

Αντίστοιχα, η μητέρα ενός από τα αγόρια που ήταν στο σχολείο εκείνη την ημέρα λέει: «Εχασα τον γιο μου στους δρόμους».

Υπάρχουν επίσης έντονες στιγμές, καθώς μερικοί από αυτούς τους ενηλίκους έχουν βεβαιότητα και σιγουριά για το μέλλον, τόσο λαμπερό όσο οι αναμνήσεις τους από εκείνο το πρωί. Είναι ένα λοξό βλέμμα στο κοινωνικό τοπίο των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας ένα αξέχαστο πρωινό ως αφετηρία για ένα ταξίδι στην ταλαιπωρημένη ψυχή της χώρας.

Η καναδή σκηνοθέτρια εξηγεί ότι οι μαθητές και μαθήτριες του σχολείου της Σαρασότα γνωρίζουν τη θέση τους στην Ιστορία. Μια από αυτές έγινε επιτυχημένη επιχειρηματίας σε ηλικία 18 ετών, με τη δική της ηλεκτρονική εμπορική επιχείρηση κομμωτικής. Ενας άλλος μαθητής, ο Λα Ντάμια Σμιθ, κατετάγη στον στρατό λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου. Κατά τη Σεν Φίλιπ εκείνη η ημέρα ουσιαστικά επηρέασε την επιλογή της καριέρας του.

«Συνδέθηκα με όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ» θα πει η Ελίζαμπεθ Σεν Φίλιπ κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Νέας Υόρκης.

«Αλλά υπήρχε ένα συγκεκριμένο άτομο που με εντυπωσίασε βαθιά. Το όνομά του είναι Τάιλερ Ράντκι. Ηταν ένας μεγάλος αθλητής, ένας ταλαντούχος μαθητής και λίγο «κακό παιδί». Είχε πρόβλημα με τον νόμο και κατέληξε στη φυλακή για μερικά χρόνια, αλλά μέχρι να τον γνωρίσουμε είχε δουλειά και άλλαζε τη ζωή του. Στο ντοκιμαντέρ βλέπετε πώς μια συνάντηση με έναν αστυνομικό τελειώνει ολόκληρο τον κόσμο του. Ηταν καταστροφική για αυτόν και την οικογένειά του. Ολοι οι μαθητές ήταν συναρπαστικοί με τον δικό τους τρόπο, αλλά η ιστορία του Τάιλερ με στοιχειώνει περισσότερο. Τόσες δυνατότητες να πάνε χαμένες…».

Αν υπάρχει ένα μήνυμα αισιοδοξίας στο ντοκιμαντέρ είναι αυτό που η δασκάλα των παιδιών μάθαινε την τάξη της. Η Κέι Ντάνιελς δίδαξε στους μαθητές πώς να είναι ανθεκτικοί. Τους είπε ότι ανεξάρτητα από το τι θα φέρει η ζωή, πρέπει να αντέχουν γιατί έρχονται καλύτερες μέρες. Είναι ένα θέμα που επαναλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ. Και όπως επισημαίνει η σκηνοθέτρια των «9/11 Kids» η διαρκής αισιοδοξία των νέων που συνάντησε από αυτή την τάξη ήταν εντυπωσιακή. «Κάθε μαθητής εξέπεμπε μια ακλόνητη πίστη στον εαυτό του και σε ένα λαμπρό μέλλον».

Headlines