Κοινωνική συνείδηση – Αυτό πρέπει να είναι το κίνητρο του εμβολιασμού

Ήταν το βράδυ της 26ης Απριλίου όταν κάθε τόσο ανανέωνα την ιστοσελίδα https://emvolio.gov.gr/ με αγωνία, για να κλείσω όσο πιο άμεσα γινόταν το δικό μου ραντεβού με την «Ελευθερία».

Η χαρά, τη στιγμή που άνοιξε η πλατφόρμα για τον εμβολιασμό της ηλικιακής μου ομάδας, και η ανακούφιση το επόμενο πρωινό, αφού έκανα την πρώτη δόση, ήταν τα πρώτα φωτεινά αισθήματα μετά από μια μακρά σκοτεινή περίοδο που επικρατούσε απαισιοδοξία και φόβος.

Αυτό είναι σήμερα το μοναδικό βήμα που οφείλει να κάνει ο καθένας μας για να αφήσουμε πίσω μια πρωτόγνωρη, δύσκολη, επίπονη περίοδο, για να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή και για να συνδράμουμε συνολικότερα στην προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας, εμπιστευόμενοι άλλη μια κατάκτηση της επιστήμης.

Γιατί αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας και η οποία αναδύθηκε εν μέσω της πανδημίας: Να δείξουμε την εμπιστοσύνη μας στην επιστήμη.

Σχεδόν πέντε μήνες μετά, όλα μοιάζουν «κανονικότερα», ή έστω κάπως δικαιολογημένα μπορούμε και αισιοδοξούμε. Στον περίγυρό μου πια δεν χάνονται άδικα άνθρωποι, όπως τους πρώτους μήνες που ορισμένοι άτυχοι νόσησαν πριν να έρθει η σειρά τους για το εμβόλιο. Σήμερα, ακόμα και όσοι νοσούν είναι θωρακισμένοι, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται τα χειρότερα.

Οι αγκαλιές επέστρεψαν δειλά-δειλά, οι επισκέψεις εμβολιασμένων συγγενών και φίλων θυμίζουν την κανονική μας ζωή, η παρουσία μας σε χώρους που αγαπάμε και μια σειρά από συνήθειες που είχαμε αφήσει πίσω έρχονται να υπενθυμίσουν την όμορφη «κανονική» ζωή που σημαίνει επικοινωνία, δράση, αγάπη, χαρά και πόνο.

Την ζωή με ισορροπημένους, κατά βάση λογικούς, κανόνες, που κατοχυρώνουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και που μας επιτρέπουν να βιώνουμε όλα τα συναισθήματα και να νιώθουμε ζωντανοί.

Ενας άλλος κόσμος

Υπάρχει, όμως, εκεί έξωκι  ένας άλλος κόσμος που εθελοτυφλεί, που εμμένει, που συγκρούεται με τον ορθολογισμό, με τη λογική, την οποία τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία μας συνολικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται ήσυχοι, γνωρίζοντας πως η συντριπτική πλειοψηφία των νοσηλευόμενων εντός ΜΕΘ ήταν, είναι και θα είναι οι ανεμβολίαστοι, γνωρίζοντας πως όσο δεν ελέγχεται η πανδημία οι επιπτώσεις είναι πολύπλευρες, άμεσες ή έμμεσες, σε μια σειρά από τομείς που επηρεάζουν όλους μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται ήσυχοι βάζοντας τον εαυτό τους και το εξαιρετικά μικρό ενδεχόμενο παρενέργειας πάνω από το κοινό καλό.

Είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας που αντιδρούν στην «επιβολή»(;) του εμβολίου προκλητικά, εγωκεντρικά και παράλογα. Εξάλλου, πάντα θα υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων στην απέναντι όχθη ή…σε κάποια πλατεία.

Η πανδημία όμως είναι μια τόσο ιδιαίτερη κατάσταση που -δυστυχώς- τέτοια φαινόμενα δεν γίνεται έτσι απλά να απομονωθούν (να περιθωριοποιηθούν, θα πω πιο σωστά). Κάθε φορά που αντικρίζω έναν άνθρωπο αναίσθητο, έναν τυφλό και κωφό πνευματικά, ανησυχώ για το μέλλον του τόπου, λυπάμαι για εκείνον και για όλους μας, μα ταυτόχρονα χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα στους πρωτομάστορες ή έστω στα πρώτα λιθαράκια του τείχους ανοσίας.

Όταν πραγματικά αφήσουμε πίσω αυτή την εποχή, θα συζητήσουμε για όλα όσα έδειξε καταφανώς η πανδημία. Αισιόδοξα θα πω ότι θα έρθει σίγουρα εκείνη η ώρα, αλλά σήμερα τολμώ να πω πως, περισσότερο από ποτέ ζητείται κοινωνική συνείδηση· μια στάση ζωής που αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή, διότι μόνο λογικοί και αλληλέγγυοι μπορούμε να πορευτούμε σε ένα υγιές -από κάθε άποψη- μέλλον, το μέλλον που θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας.

Η Δρ. Ελισσάβετ Φελώνη είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής