Η πίστη των τριγύρω

Αγαπητά μου παιδιά. Σήμερα θα πιστέψουμε κάπου. Δεν έχει σημασία πού. Κάπου. Κάπου, οπουδήποτε; Οχι, έχετε δίκιο. Δεν είναι φρόνιμο να πιστέψουμε οπουδήποτε. Για την ακρίβεια, πιθανόν να συνεπάγεται αφάνταστες ταλαιπωρίες για εμάς εάν πιστέψουμε οπουδήποτε. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι θα πιστέψουμε εκεί που πιστεύουν και οι τριγύρω μας. Και αν οι τριγύρω μας δεν πιστεύουν όλοι στο ίδιο πράγμα – εάν κάποιοι πιστεύουν κάπου και κάποιοι άλλοι πιστεύουν κάπου αλλού; Πάλι έχετε δίκιο. Χαίρομαι που τόσο έξυπνα παιδιά παρακολουθούν το μάθημά μου. Σε αυτή την περίπτωση, όπου διχογνωμούν οι τριγύρω μας, σκόπιμο θα ήταν να πιστέψουμε εκεί που πιστεύουν και οι περισσότεροι από τους τριγύρω μας. Εάν πιστεύουμε εκεί που πιστεύουν οι περισσότεροι από τους τριγύρω μας έχουμε και λιγότερες πιθανότητες να υποστούμε αφάνταστες ταλαιπωρίες. Απλά μαθηματικά. Θα σας το επιβεβαιώσει και ο καθ’ ύλην αρμόδιος καθηγητής σας.

Πάμε παρακάτω. Βασικό είναι να μη λησμονούμε ότι, από τη στιγμή που θα ενστερνιστούμε την πίστη των τριγύρω μας – της πλειοψηφίας των τριγύρω μας, Δήμητρα, το είπαμε πριν -, να μην την αμφισβητήσουμε ποτέ. Να μην μπούμε καν στον πειρασμό να την αμφισβητήσουμε κάποτε. Ο πειρασμός είναι πονηρός, κρύβεται πίσω από πολλά προσωπεία, αλλά πιο συχνά πίσω από το προσωπείο της λογικής. Η λογική είναι μια καταχθόνια εφεύρεση, πολύπλοκη, δυσνόητη και ολότελα περιττή, που κάποιοι την αποδίδουν στους αρχαίους Ελληνες. Οι αρχαίοι Ελληνες ήταν πρόγονοί μας – ναι, Γιαννάκη -, αλλά χασομερούσαν με ένα σωρό άχρηστες εφευρέσεις, σε αντίθεση με εμάς που πρώτοι προσφέραμε στην ανθρωπότητα το φραπόγαλο.

Οι χαζοί αρχαίοι λοιπόν -συγκεντρώσου, Τασία, κλείσε το κινητό σου -, εκεί που χασομερούσαν, κάποια στιγμή σκέφτηκαν να μην πιστεύουν σε ό,τι τους πλασάρει ο καθένας, να μην το καταπίνουν αμάσητο, αλλά να το υποβάλλουν στη δοκιμασία των αποδείξεων. Χα, χα, χα -προσοχή, παιδιά, εδώ είναι το πιο αστείο σημείο. Κάποιοι αρχαίοι χαζοί σκέφτηκαν να ζητήσουν από τους πιστούς αποδείξεις. Να πιάσουν τους πιστούς εξαπίνης – όπως σε πιάνω εγώ, Γρηγόρη, όποτε ετοιμάζεσαι να σφαλιαρίσεις τον μπροστινό σου· να τους αιφνιδιάσουν. Τα τζιμάνια οι πιστοί, όμως, είχαν λάβει τα μέτρα τους. Είχαν ανακοινώσει εγκαίρως πως η πίστη δεν χρειάζεται αποδείξεις. Είναι υπεράνω αποδείξεων. Για την ακρίβεια, όλα τα πράγματα στη ζωή χρειάζονται αποδείξεις, εκτός από την πίστη. Καλόοο, εεε; Αμάν, βρε παιδιά. Μόνο με Σεφερλή ξυπνάτε.

Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο -έκφραση είναι, Στέλιο μου, δεν αναφέρομαι στον αστιγματισμό σου -, εκείνη η κακομοίρα η λογική δεν ήταν και εντελώς για πέταμα.

Εάν εξαιρέσετε την εξωφρενική απαίτησή της να ζητήσει από τους πιστούς αποδείξεις, τους έδωσε αφιλοκερδώς – αγνόησε το «αφιλοκερδώς», Παναγιώτα, δεν θα το χρειαστείς ποτέ – και ορισμένες πολύτιμες συμβουλές. Να καμώνονται, φέρ’ ειπείν, ότι σέβονται κι εκείνους που πιστεύουν κάπου αλλού, εκτός πια και αν είναι αδήριτη ανάγκη να τους κόψουν το λαρύγγι (συμβαίνουν αυτά).

Να μη χάνουν χρόνο προκειμένου να επαναφέρουν τους πεπλανημένους στον ορθό δρόμο εάν μπορούν μια και καλή να τους στείλουν στον διάολο. Το «αγαπάτε αλλήλους» είναι μια παρεξηγημένη έκφραση που χρησιμοποίησε ο Ναζωραίος όταν θέλησε να απευθυνθεί σε πιο large ακροατήριο. Κατά βάθος εννοούσε να αγαπάτε εκείνους που αγαπούν εσάς – αν και ούτε εδώ χρειάζονται υπερβολές: κάποιοι από εκείνους που σας αγαπούν είναι αντιπαθέστατοι, χώρια που αντιπαθέστατοι μπορεί να είστε κι εσείς οι ίδιοι. Εν κατακλείδι; Σε όποιον αρέσετε, για τους άλλους δεν θα μπορέσετε. Δεν το είπε ο Ναζωραίος αυτό. Το είπε η Νικολακοπούλου.