Η τυραννία της κληρονομιάς

Πόσους ξέρετε που κάποιον περιμένουν να πεθάνει για να κληρονομήσουν; Αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μαζική αποποίηση κληρονομιών, καθώς, ως επί το πλείστον, οι περιουσίες περιείχαν χρέη σε τράπεζες, Δ.Ο.Υ και άλλους φορείς, το όνειρο της κληρονομιάς, παραμένει ζωντανό.

Το φαινόμενο εξηγείται. Οι μισθοί παραμένουν χαμηλότατοι. Με τις οικονομίες μιας ζωής, δύσκολα χτίζεις ή αγοράζεις σπίτι, όλοι έχουμε γίνει πιο καταναλωτικοί από τους προγόνους μας από απελπισία ή απληστία και έτσι η απόκτηση ακινήτου κατάντησε όνειρο απατηλό ενώ και οι τράπεζες δεν δίνουν στεγαστικά δάνεια πλέον . Η  κληρονομιά είναι λοιπόν κατά κάποιο τρόπο,  η τελευταία ελπίδα -πάντα ήταν.

Στα υψηλότερα οικονομικά στρώματα, όπου υπάρχει πλούτος, η καχυποψία είναι το πρόβλημα. Όλοι το έχουμε δει να συμβαίνει, οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται  τους νέους με ακραία επίπτωση, οικογενειακές επιχειρήσεις να καταλήγουν φαντάσματα, καθώς τα ηνία δεν παραδίδονται εγκαίρως -έτσι λίγες, καταφέρνουν να επιβιώσουν για δεύτερη και τρίτη γενιά.

Το πιο δυσάρεστο στις κληρονομιές, είναι η διαμόρφωση σκληρών ανθρώπινων σχέσεων. Πόσους  ξέρετε που περιμένουν για παράδειγμα να κληρονομήσουν έναν άκληρο θείο, με χαρακτήρα σαν του Σκρούτζ Μακ Ντακ που υποψιάζονται πως έχει κάπου κρυμμένο έναν θησαυρό και έτσι του φέρονται καλά, μπας και  τους τα γράψει;

Τα θρίλερ με τις κληρονομιές κάνουν ακόμη πιο έντονα οι στενοί μας οικογενειακοί δεσμοί, οι σχέσεις τύψεων στις οποίες βασίζεται η αγάπη των Ελλήνων, η αγιοποιημένη δυστυχία στο όνομα της φροντίδας αλλά και  η ανικανότητα μας στο να παράγουμε σε μεγαλύτερους αριθμούς, ώριμους και ανεξάρτητους ενήλικες.

Η κληρονομιά που περιμένεις για χρόνια και δεν έρχεται, είναι μια  από τις μεγαλύτερες κατάρες που μπορούν να συμβούν, μια σιδερένια μπάλα στο πόδι-κι όμως πολλοί αδυνατούν να το καταλάβουν.

Πόσοι δεν αφήσαν τα ταλέντα τους και τις ικανότητες τους πλήρως ανεκμετάλλευτα διότι προόριζαν τους εαυτούς τους να γίνουν κληρονόμοι και να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν παιδιά που ανατράφηκαν με μοναδικό σκοπό να κληρονομήσουν…

Περιέργως τα ίδια φαινόμενα υπήρχαν πάντα, σε όλες  τις κοινωνικές τάξεις διότι και για τον φτωχό, ένα δυάρι στο Παγκράτι είναι τζακ ποτ που του αλλάζει τη ζωή ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει.

Η ανακάλυψη του Airbnb, έφερε επανάσταση, αλλάζοντας και τις προσδοκίες: το διαμερισμάτακι που κάποτε δεν ήθελε κανείς, τώρα φαντάζει κότα που θα γεννάει χρυσά αυγά!

Για αυτά τα κληρονομικά τζακ ποτ, έχουν χαραμιστεί ζωές με τρόπο κωμικοτραγικό. Εκατομμύρια Έλληνες έχουν υποστεί τραγικές διακοπές με τις πεθερές τους, άλλοι έχουν καταπιεί απαίσιες συμπεριφορές για δεκαετίες  ενώ δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις όπου wannabe κληρονόμοι , έχουν μετατραπεί σε αποκλειστικές νοσοκόμες που κοψομεσιάζονται πάνω από κατάκοιτους που ζουν μέχρι τα 106, όχι από αγάπη αλλά με την ελπίδα να μην υπάρχει δεύτερη διαθήκη . Πόσοι  γέροι δεν έχουν πάρει εκδίκηση; Πόσοι έχουν αποκληρώσει για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε, πόσοι έχουν μπλοφάρει εκμεταλλευόμενοι την απελπισία των αδυνάμων;

Οι καλύτερες φάρσες της ζωής συμβαίνουν πάνω στις μεγαλύτερες βεβαιότητες. Μια μέρα πεθαίνει ο παππούς και τα έχει αφήσει όλα στην Ρωσίδα που τον πρόσεχε, γιατί όχι;

Τα τινάζει η γιαγιά και αποκαλύπτεται πως τα έχει γράψει στην εκκλησία, ας μη το είχε αναφέρει, ας έπεσαν όλοι από τα σύννεφα. Τέτοιες «προδοσίες» δεν τις δέχεται η σκληρή ελληνική οικογένεια, όμως τις λούζεται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει,  για αυτό και είναι σημαντικό αυτές οι μυστηριώδεις ,σκοτεινές κληρονομιές να εκλείψουν, όχι μόνο για χάρη της οικονομίας.

Όποιος θέλει να δώσει, να δίνει όσο ακόμα ζει, χωρίς μπλόφα,  για αυτό και η μείωση του φόρου γονικής παροχής ( μέχρι τις 800.000 ευρώ) αλλά όχι του φόρου κληρονομιάς αποτελεί σοβαρότατο λόγο για να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση. Να  δώσουν επιτέλους  οι μεγαλύτεροι ενώ ακόμα  ζουν, στα παιδιά τους, να τα εμπιστευτούν, να σταματήσουν  οι εκβιασμοί  και να αποκτήσουν περιουσίες οι νεότεροι πιο σύντομα. Αμήν!