Η Μέρκελ φεύγει. Ο Σόιμπλε ποτέ

Μπορεί ο υποψήφιος καγκελάριος της Γερμανίας Ολαφ Σολτς να είναι σοσιαλδημοκράτης, αλλά το τι πραγματικά σημαίνει αυτό για το μέλλον της Ευρώπης, αν ηγηθεί της Γερμανίας, δεν είναι εκείνο που οι περισσότεροι φαντάζονται. Κάθε άλλο μάλιστα. Εκτός από σοσιαλδημοκράτης, ο Σολτς είναι και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης συνασπισμού της αποχωρούσας Μέρκελ. Και με αυτή του την ιδιότητα συντάχθηκε ήδη προ ημερών με άλλους οκτώ συναδέλφους του από το Eurogroup που δήλωσαν ότι οι δημοσιονομικοί κανόνες στην Ευρώπη δεν πρέπει να αλλάξουν μετά την πανδημία και ως αποτέλεσμα αυτής. Με άλλα λόγια, ο Σολτς εγγυάται ήδη ότι θα συνεχίσει την ίδια οικονομική πολιτική που εφαρμόζει ως υπουργός της Μέρκελ και η οποία είναι ακριβώς αυτή που κληρονόμησε από τον Σόιμπλε. Και το ξεκαθαρίζει απόλυτα λίγες ημέρες πριν στηθούν οι γερμανικές κάλπες, μιλώντας περισσότερο προς τους λοιπούς Ευρωπαίους, που δεν έχουν δικαίωμα να τον ψηφίσουν ή να τον καταψηφίσουν, αλλά που θα κρίνει το μέλλον τους, παρά προς τους συμπατριώτες του Γερμανούς, που θα κρίνουν το δικό του.

Ο Σολτς, που πήρε ξαφνικά κεφάλι μετά τις πρόσφατες φονικές φυσικές καταστροφές στη Γερμανία, το οφείλει κυρίως στο ότι οι δύο αντίπαλοί του τα έκαναν, εκείνες τις ημέρες, εντελώς μαντάρα: ο δεξιός Λάσετ πιάστηκε να γελάει με την καρδιά του την ώρα που ο ομοσπονδιακός πρόεδρος έκανε δηλώσεις θρήνου για τα θύματα, ενώ η πράσινη Μπέρμποκ προτίμησε να συνεχίσει τις διακοπές της, τη στιγμή που όλα όσα πρεσβεύει έδειχναν στην πράξη, με τον πιο φοβερό τρόπο, ότι αν δεν γίνουν πράξη, το μέλλον διαγράφεται μαύρο. Εκεί μπήκαν ξαφνικά σφήνα οι Σοσιαλδημοκράτες και ο Σολτς και ανέτρεψαν μέσα σε ένα βράδυ κάθε, μέχρι τότε, προγνωστικό τον εκλογών. Και τώρα προηγείται συνεχώς στις δημοσκοπήσεις, με την εκλογική κλεψύδρα να πλησιάζει στο τέλος της.

Ο Σολτς, αν και υπουργός της Μέρκελ, έχει εκφράσει την προτίμηση να γίνει καγκελάριος συνασπισμού με τους Πράσινους. Αν θα γίνει ή όχι, ειδικά μετά τις παραπάνω ανατροπές, δεν μπορεί να το πει κανείς. Πολύ δε περισσότερο, σε τι είδους συνασπισμό μπορεί να γίνει. Ομως, και πάλι, υπάρχει μέσα σε αυτή τη ρευστότητα μία βεβαιότητα: ούτε και η ενδεχόμενη συμμετοχή των Πράσινων σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρόκειται να αλλάξει τη δημοσιονομική πολιτική στη Γερμανία και στην Ευρώπη – στη Γερμανία ίσως λίγο. Στην Ευρώπη αποκλείεται παντελώς. Οχι μόνον επειδή δεν θα το θέλει το πρώτο κόμμα, όποιο κι αν είναι, αλλά επειδή δεν το θέλουν ούτε οι ίδιοι. Στην πραγματικότητα, όλη η γερμανική πολιτική, με την εξαίρεση της Αριστεράς, κινείται στις ράγες της δημοσιονομικής πολιτικής που έχει οικοδομήσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Είναι η σταθερά από την οποία δεν θέλει και δεν πρόκειται να παρεκκλίνει κανείς στο Βερολίνο, όποιος συνδυασμός και να προκύψει μετά το βράδυ των επερχόμενων εκλογών.

Η κληρονομιά του Σόιμπλε είναι από γρανίτη. Ενα ιερό ευαγγέλιο για τη Γερμανία, καθώς έχτισε τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Η Μέρκελ φεύγει. Ο Σόιμπλε, που υπήρξε ο αρχιτέκτονας και το «σύμβολο» της εποχής της, ποτέ. Και αυτό, την ώρα που οι ΗΠΑ έχουν μπει στην εποχή μιας πρωτοφανούς δημόσιας δαπάνης και κατά της πανδημίας και για την αναθέρμανση της οικονομίας και την υποστήριξη της εργασίας: όπως έγραφε ο Μπρεχτ «ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω».

Ολα τα παραπάνω είναι έτσι. Και δεν αλλάζουν. Οπότε, καλό θα είναι να θυμούνται όλοι εδώ, πρωτίστως η κυβέρνηση, ότι η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει αμείλικτη. Και αν πράγματι εξαντλήσει την τετραετία, αυτός θα έρθει παρέα με τις δικές μας εκλογές.