Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες

Από την αρχή της εβδομάδας μπήκαμε επισήμως σε φθινοπωρινούς ρυθμούς. Με τη βούλα της εφαρμογής των νέων μέτρων που ρυθμίζουν και προστατεύουν τη ζωή μας από τον κορωνοϊό, που στοιχειοθετούν, ας πούμε, τη νέα μας κανονικότητα (πήγα να γράψω προσωρινή αλλά who knows). Η κανονικότητα όμως εμπεριέχει και την έννοια μιας σχετικής ευκολίας στην καθημερινότητα. Πού την είδαμε;

Ξεκινήσαμε να πάμε μια παρέα έξι ατόμων σε γνωστό εστιατόριο της Αθήνας. Μπαίνοντας, το ευγενέστατο κορίτσι επί της υποδοχής μάς ζήτησε τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, όπως δηλαδή όφειλε να κάνει. Είχε τόσο απολογητικό τόνο όμως, ώστε, από τα πολλά συγγνώμη που μας είπε προκαταβολικά, νομίζαμε ότι, για κάποιον λόγο, δεν θα μας επέτρεπε την είσοδο. Τέλος πάντων, έριξε μια φευγαλέα ματιά στις οθόνες των κινητών μας, νομίζω ότι σχεδόν ντράπηκε να τσεκάρει τις ταυτότητες και, γενικώς, φαινόταν να αισθάνεται πολύ άσχημα γι’ αυτό που έκανε. Αυτό που έπρεπε να κάνει δηλαδή, για το καλό το δικό μας, το δικό της και του μαγαζιού στο οποίο εργάζεται και το οποίο η παραφιλολογία της εποχής έχει δαιμονοποιήσει.

Μ’ ετούτα και μ’ εκείνα, καθίσαμε να ρημαδοφάμε. Μέχρι που δύο από την παρέα θελήσαμε να καπνίσουμε. Επρεπε, φυσικά, να καθίσουμε έξω. Δηλαδή ανάμεσα σε ανεμβολίαστους – και μη φανταστεί κάποιος ότι τηρούνται σχολαστικά οι αποστάσεις ασφαλείας. «…Που όμως έχουν κάνει τεστ» θα πει κάποιος. Θεωρητικά ναι. Πρακτικά έχω μεγάλες αμφιβολίες αν το κορίτσι που «έλεγχε» τόσο ενοχικά τα δικά μας πιστοποιητικά θα ήταν άτεγκτη ως προς το τσεκάρισμα των τεστ. Οπως πιστεύω ότι, για τον ίδιο λόγο, άνετα θα μπορούσαν να μπουν στο μαγαζί και ανεμβολίαστοι. Ασε που με τις συνθήκες του γλυκού αθηναϊκού Σεπτέμβρη μοιάζει σαν τιμωρία να πρέπει να καθίσεις μέσα.

Και για πάρα πολύ δυνατούς λύτες

Αρχισαν, εν τω μεταξύ, και οι ανακοινώσεις για τις θεατρικές παραστάσεις της σεζόν σε κλίμα χαράς και αισιοδοξίας για την επαναλειτουργία των θεάτρων και μακάρι να πάνε όλα καλά. Σε καμία από αυτές δεν είδα να αναφέρεται αν ο χώρος θα είναι covid free, θα δέχεται δηλαδή μόνο εμβολιασμένους και όσους έχουν νοσήσει πρόσφατα. Κάτι το οποίο τα κυβερνητικά μέτρα επέβαλαν στους χώρους εστίασης, όχι όμως και στα θέατρα όπου κάθεσαι πιο κοντά στον άλλον.

Πριν από λίγες εβδομάδες ένα – δύο θέατρα είχαν ανακοινώσει ότι θα λειτουργούν ως covid free χώροι. Πλέον, χωρίς να το έχουν αναιρέσει επίσημα, μου φαίνεται κάπως σαν να το αποσιωπούν. Αυτό δηλαδή που μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν θετικό πρόσημο, τώρα περνιέται στα μουλωχτά. «Διότι θα υπάρξουν εντάσεις και προστριβές με αυτούς που θα έχουν ανοιχτά τα θέατρά τους και για τους ανεμβολίαστους» μού είπε επιχειρηματίας και ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου αυτό που προέβλεπε. Και ένας άλλος, από τον οποίο ζήτησα διευκρινίσεις επί του συγκεκριμένου, μου είπε, με μεγάλη υπερηφάνεια, ότι βεβαίως και το θέατρο θα είναι covid free… αλλά δεν το ανακοινώνει ακόμη. «Και πες ότι εγώ δέχομαι μόνο εμβολιασμένους» μού είπε ένας ακόμη παραγωγός. «Τι γίνεται με τους ηθοποιούς που δεν θέλουν να εμβολιαστούν;».

Το ακούω από πολλούς και παρόλο που δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, είναι κοινό μυστικό ότι το ποσοστό των ανεμβολίαστων που δουλεύουν στο θέατρο είναι μάλλον υψηλό. Και μαθαίνω επίσης ότι τα κρούσματα φέρνουν τα πάνω κάτω στον προγραμματισμό των γυρισμάτων των σίριαλ. Αυτοί οι άνθρωποι, έπειτα από ενάμιση χρόνο αεργίας, έχουν, πραγματικά, ανάγκη το χειροκρότημα και το εισιτήριό μας. Εχει όμως ανάγκη και η κοινωνία το καλό τους παράδειγμα, αυτό που θα βοηθήσει να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι από τον αντιεπιστημονικό σκοταδισμό.

Ακουγα προχθές τον υπουργό Επικρατείας Ακη Σκέρτσο να λέει πως θα ήταν αυταρχισμός η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στους χώρους εργασίας. Αναζητώ την κατάλληλη λέξη για την απαξίωση των δικαιωμάτων όσων έχουμε ήδη εμβολιαστεί.