Αν ο Τσόρτσιλ είχε τη δυνατότητα να ακούσει τον Μπάιντεν, όταν ανακοίνωνε με διάγγελμά του την AUKUS, φαντάζομαι ότι θα ένιωθε κάποια ικανοποίηση για την απόφαση των αγγλόφωνων λαών (Αυστραλών, Βρετανών, Αμερικανών) να ενισχύσουν τον γεωπολιτικό ρόλο τους στον Ινδικό και τον Ειρηνικό. Ο Τσόρτσιλ  είχε πάντα μια ρομαντική θεώρηση του πολιτισμικού δεσμού που ενώνει τους αγγλόφωνους λαούς – «the English speaking peoples», ήταν ο όρος που του άρεσε να χρησιμοποιεί. Εγραψε μάλιστα (κατά παραγγελία και με τα χίλια ζόρια, είναι η αλήθεια) μία ιστορία των αγγλόφωνων λαών, η οποία σήμερα έχει ενδιαφέρον όχι τόσο για το ίδιο το αντικείμενο που καλύπτει, όσο για τις αντιλήψεις του συγγραφέα της για τον πολιτισμό των αγγλόφωνων.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ο Τσόρτσιλ ήταν συγχρόνως βαθύτατα και γνησίως γαλλόφιλος. Δεν θα του άρεσε, επομένως, η εξευτελιστική μεταχείριση της Γαλλίας εκ μέρους των αγγλόφωνων συμμάχων. Αυτό δεν σημαίνει, εντούτοις, ότι δεν θα συμφωνούσε να παραμερίσουν τους Γάλλους από τη συμφωνία, εφόσον το επέβαλε το κοινό συμφέρον. Τον Ιούλιο του 1940, λ.χ., μπορεί να έκλαψε με την απόφασή του, αλλά έδωσε τη διαταγή να βυθίσουν τον γαλλικό στόλο στο Οράν, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών.

Εν πάση περιπτώσει, οι συγκρίσεις με το ιστορικό παρελθόν βοηθούν μόνο για να μας δείξουν πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος. Το άδειασμα των Γάλλων από την AUKUS είναι περιφερειακό ζήτημα. Είναι, επίσης, εν μέρει δικαιολογημένο: η πραγματοποίηση της συμφωνίας με τους Αυστραλούς για την κατασκευή των υποβρυχίων εξελισσόταν πολύ προβληματικά από την αρχή. Η οργή και η υστερία στην αντίδραση της Γαλλίας για την αποχώρηση των Αυστραλών από τη συμφωνία εν μέρει είναι προπέτασμα που κρύβει την ανικανότητα της Γαλλίας. Περιφερειακό ζήτημα είναι ότι η AUKUS αντισταθμίζει και, ενδεχομένως, εξηγεί το μπάχαλο της αμερικανικής αποχώρησης από το Αφγανιστάν, όπως επίσης ότι σώζει τη Βρετανία από το γεωπολιτικό κένο. Το ουσιώδες, όμως, από τη γέννηση της AUKUS είναι ότι σημαίνει τη μετατόπιση ανατολικά του κέντρου των εξελίξεων διεθνώς. Εμείς οι Ευρωπαίοι είχαμε καλοσυνηθίσει τους τελευταίους αιώνες να είμαστε το κέντρο του κόσμου. Καλώς ή κακώς, η Κίνα επιστρέφει.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΗ ΔΕΘ

Υπερπαραγωγή! Δεν χωρεί αμφιβολία. Εντυπωσιακό σκηνικό, κομψές παρουσίες, ο ίδιος είχε κάνει το απαραίτητο «homework», μα κυρίως καταιγισμός μέτρων για τα πάντα! Δεν έχει αξία να ασχοληθούμε με την ουσία των εξαγγελιών του αρχηγού της αντιπολίτευσης – πόσο κοστίζουν αυτά που υποσχέθηκε, αν έχουν συνοχή και τι σημαίνουν μακροπρόθεσμα. Μένω στο μέγεθος και την έκταση των εξαγγελιών και αναρωτιέμαι, ποιος θα τα κάνει αυτά που υπόσχεται.

Εξηγούμαι: Ακόμη και αν κέρδιζε πανηγυρικά τις επόμενες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, ο όγκος της δουλειάς για την εφαρμογή των εξαγγελιών είναι τέτοιος, ώστε η πραγματοποίηση του προγράμματος να προϋποθέτει κάποιον περισσότερο εργατικό και μεθοδικό και από αυτόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Ποιος θα τα έκανε πράξη όλα αυτά λοιπόν; Μήπως ο ίδιος ο Αλέξης; Μα αυτός πήρε μια ιδέα για το τι σημαίνει δουλειά, μόλις στα σαράντα του, όταν υποχρεώθηκε να μάθει αγγλικά. Φρέσκια είναι σε όλους μας η ανάμνηση των τεμπελοκυβερνήσεών του, οι οποίες ουσιαστικά προχωρούσαν ό,τι ετοίμαζαν οι θεσμοί και τα άλλα έμεναν να ωριμάζουν.

Μέσω της προσπάθειας που κατέβαλε στη ΔΕΘ για να εντυπωσιάσει δια της ποσότητας, ο Τσίπρας διέπραξε ένα μεγάλο λάθος: εξέπεμψε ένα μήνυμα σαρωτικών αλλαγών, που υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες του μέσου που έχει στη διάθεσή του. Ετσι, επιδεικνύοντας πόσο μεγάλο είναι αυτό που θέλει να κάνει, υπενθύμισε στο ευρύτερο ακροατήριό του πόσο μικρός είναι ο ίδιος. Υπό το πρίσμα αυτό, μόνον με μία δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ θα συμφωνήσω απολύτως, όταν λέει «εγώ δεν θα γίνω Μητσοτάκης». Εχει δίκιο, δεν έχει νόημα ούτε να το προσπαθήσει. Δεν μπορεί να γίνει τώρα Μητσοτάκης, είναι αργά. Με λίγη τύχη, στην επόμενη ζωή…

Headlines