Η γερμανική Ευρώπη και η AUKUS

Το χαστούκι ήταν βαρύ. Και, σε μια ειρωνεία της Ιστορίας, ήρθε ακριβώς την ώρα που φεύγει η Μέρκελ: η αρχιτέκτονας της σημερινής γερμανικής Ευρώπης. Ομως δεν ήταν αναπάντεχο. Αντιθέτως, ήταν δεδομένο.

Πρώτον, ο Μπάιντεν ακολούθησε ουσιαστικά κατά γράμμα τον Τραμπ. Και στο «Πρώτα η Αμερική», και ως προς την Κίνα. Τη ρητορική και τις μεθόδους όχι. Την ουσία της πολιτικής, ναι. Προς φρίκη της Γερμανίας.

Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Ενωση επιχείρησε με κάθε τρόπο να «σταυρώσει» τη Μεγάλη Βρετανία μετά το δημοψήφισμα για το Brexit. Οχι μόνο δεν σεβάστηκε την απόφαση των Βρετανών, αλλά εξαπέλυσε μια πρωτοφανή πολεμική σε πολλά επίπεδα, κρυφά και φανερά, έμμεσα και άμεσα. Επιχείρησε να πιάσει το Λονδίνο απ’ τον λαιμό και να μην το αφήνει να σηκωθεί με τίποτα. Φυσικά, απέτυχε παταγωδώς.

Τρίτον, η Γερμανία, και ακολούθως τα περισσότερα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, εξακολουθούν να κάνουν τον βλάκα ως προς τις δαπάνες και τους στόχους της Συμμαχίας, που την απαξιώνουν με αυτόν τον τρόπο de facto εδώ και χρόνια.

Η Γερμανία θέλει να απολαμβάνει τα επίπεδα ασφαλείας που της προσφέρουν οι αμερικανικοί πόροι και τα μέσα στο έδαφός της, αλλά δεν θέλει ούτε να πληρώσει, ούτε να συγκρουστεί, ούτε να αναλάβει ευθύνες. Αυτή η εποχή φτάνει πλέον στο τέλος της.

Ο Τραμπ θέλησε να μεταφέρει 15.000 αμερικανούς στρατιώτες από τη Γερμανία στην Πολωνία. Ο Μπάιντεν το σταμάτησε. Ομως, τελικά, ο δεύτερος αποδείχθηκε ήδη πλέον μακράν πιο «δηλητηριώδης» από τον πρώτο για το Βερολίνο και την ΕΕ.

Τέταρτον, η Ευρώπη, πάλι υπό το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, τρέμει την Κίνα. Θέλει να τα έχει καλά μαζί της με κάθε κόστος. Οπως άλλωστε και με την Τουρκία. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο παρά να κερδίσει μερίδιο στην κινεζική αγορά: όλα στοχεύουν εκεί.

Και αδιαφορεί πλήρως για τις ευρύτερες απειλές που παράγει η κινεζική εκτόξευση.

Πέμπτον, το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρωσία: η Ευρώπη τη «χαϊδεύει» συνεχώς. Η Γερμανία δεν βάζει τίποτα πάνω από τις ενεργειακές εξαρτήσεις και τις οικονομικές σχέσεις που έχει με τη Μόσχα.

Και εδώ το μόνο που κάνει είναι να «φυλακίζει» όλη την Ευρώπη στη δική της εθνική πολιτική, καθιστώντας τη μόνιμα αδρανή και αναξιόπιστη συνολικά για τη Δύση.

Τώρα, η Δύση οριοθετείται πλέον με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που συνέβαινε μετά τον Πόλεμο. Θυμίζοντας πολύ περισσότερο αυτόν που επικρατούσε πριν, με κύρια διαφορά την Ιαπωνία, που είναι πολύ πιθανό να ενταχθεί και επίσημα στη νέα τριμερή συμμαχία ΗΠΑ – Βρετανίας – Αυστραλίας, όπως και η Νότια Κορέα.

Δεν έγινε ακόμα, πιθανώς για να αποφευχθεί η οξεία επιθετικότητα της Κίνας απέναντί τους. Ο Καναδάς επίσης έπεται.

Τώρα εγείρεται το αδιέξοδο της γερμανικής Ευρώπης, που δεν είναι Δύση, αλλά Mitteleuropa. Οπως πάντοτε ήταν. Με εντελώς άλλα, συγκρουσιακά προς τη Δύση συμφέροντα. Η Γαλλία όμως είναι Δύση. Είναι πυλώνας της. Πλήρωσε, ως μη όφειλε, το τίμημα της νέας συμμαχίας. Και δικαίως εξοργίστηκε.

Ομως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αυτή ή άλλη συμμαχία. Είναι ο εγκλωβισμός σε μια Ευρώπη που υπηρετεί την εθνική ατζέντα του Βερολίνου. Θέτοντας ακόμα και τη Γαλλία σε ένα περιθώριο που δεν νοείται να βρίσκεται η ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης. Αυτό λύνεται μόνον αν η Ευρώπη πάψει να λειτουργεί ως ζωτικός χώρος της Γερμανίας.

Η γερμανική Ευρώπη έχει ξεπεραστεί. Η Γαλλία πρέπει να την ξεχάσει. Να αποκοπεί στη διεθνή πολιτική από τη Γερμανία, που τώρα δεν είπε λέξη. Ετσι θα βρει τον ρόλο που της αρμόζει. Και η στιγμή είναι τώρα.