Η κρίση της Δύσης

Το να ανταλλάσσουν τόσο βαριές κουβέντες η Γαλλία με τις ΗΠΑ δεν ήταν κάτι που θα το θεωρούσαμε αυτονόητο πριν από λίγο καιρό.

Για την ακρίβεια θα το θεωρούσαμε αδιανόητο εφόσον και οι δύο χώρες έχουν υπερασπιστεί την ένταξή τους στη Δύση.

Και όμως αυτό ακριβώς έγινε με την αντιπαράθεση σε σχέση με τη συμφωνία AUKUS.

Θα ήταν λάθος να πούμε ότι όλα έγιναν, επειδή η Γαλλία έχασε μια πολύ μεγάλη παραγγελία για υποβρύχια εξαιτίας αυτής της συμφωνίας, παρότι προφανώς και τέτοια ζητήματα μετράνε πολύ στη διεθνή διπλωματία.

Το βασικό ήταν ότι η Γαλλία, όπως και η Ευρώπη, αισθάνθηκε ότι πλέον οι ΗΠΑ δεν κινούνται με όρους συνεννόησης όλης της Δύσης, αλλά με όρους πιο «επιλεκτικών» συμμαχιών.

Την ίδια στιγμή το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αποχώρησαν όπως αποχώρησαν από το Αφγανιστάν, κλείνοντας έναν εικοσαετή κύκλο ουσιαστικά με μια ήττα, αφού οι Ταλιμπάν επανήλθαν στην εξουσία, και δημιουργώντας ένα στρατηγικό κενό σε μια ευρύτερη περιοχή επίσης σημάδι κρίσης είναι.

Και όλα αυτά που έχουμε όλα τα σημάδια μιας όξυνσης ανταγωνισμών και με τη Ρωσία και με την Κίνα, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και με νέα κούρσα εξοπλισμών.

Αυτό είναι ένα τοπίο εκρηκτικών αντιφάσεων που διαμορφώνει νέες (αν)ισορροπίες και δυναμικές.

Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ κάνουν αυτές τις επιλογές και την ίδια στιγμή υπάρχουν αντιθέσεις και εντός του «δυτικού στρατοπέδου» στέλνει το μήνυμα σε διάφορες περιοχές ότι τα πράγματα δεν θα κριθούν από την επέμβαση της Δύσης.

Αυτό οδηγεί τοπικούς παίκτες να αναζητήσουν άλλες ισορροπίες και άλλες συνεννοήσεις.

Όλα αυτά έχουν ιδιαίτερη σημασία και για τη χώρα μας.

Γιατί κάναμε συχνά επιλογές θεωρώντας ότι λίγο πολύ υπάρχει μια ενιαία «δυτική» γραμμή ή ότι οι δυνάμεις που θεωρούμε συμμαχικές γενικά κινούνται σε κοινή κατεύθυνση.

Τώρα βλέπουμε μια πιο αντιφατική κατεύθυνση.

Και αυτό σημαίνει ότι τώρα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να αναλογιστούμε ότι δεν είναι αυτονόητη η πραγματική παρέμβαση των όποιων «συμμάχων» υπέρ των συμφερόντων μας.

Ότι ο καθένας θα κάνει συγκεκριμένους υπολογισμούς και δεν θα κινείται πάντα με όρους «στρατοπέδων».

Ότι η Τουρκία έχει μια δυνατότητα σε ένα πιο αντιφατικό πεδίο και να πιέσει περισσότερο τις ΗΠΑ και να προσπαθήσει να αναζητήσει συνεννόηση με δυνάμεις με τις οποίες ήταν σε αντιπαράθεση.

Ήδη έχει ξεκινήσει να το κάνει στον Περσικό.

Αυτό σημαίνει ότι και εμείς στις συμμαχίες μας δεν πρέπει να κινούμαστε ως απλοί «στρατιώτες του δυτικού στρατοπέδου».

Αλλά με συγκεκριμένη εκτίμηση της κατάστασης να οικοδομούμε σχέσεις πάνω σε πραγματικά οφέλη και συγκεκριμένες θέσεις για τα ζητήματα που πραγματικά αφορούν τη χώρα μας.

Χωρίς να περιορίζουμε το εύρος των δυνητικών μας συμμαχιών ή συνεννοήσεων.