Αιχμάλωτοι της Ιστορίας

Οι αντιδράσεις για την παρουσία του Ελπιδοφόρου σε τουρκική τελετή στη Νέα Υόρκη ήσαν άτοπες. Βασίστηκαν στο τι νομίζουμε εμείς ή, μάλλον, τι αισθανόμαστε για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όχι στο τι είναι πραγματικά και ιστορικά το Πατριαρχείο. Η άγνοιά μας είναι που σοκάρει, όχι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής πήγε σε μια τουρκική τελετή μαζί με τον Τατάρ και τον Ερντογάν. Στο κάτω κάτω, ήταν και ο Γκουτέρες εκεί, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ. Να τον κατηγορήσουμε και αυτόν ότι αναγνώρισε πολιτικά τον Τατάρ δια της παρουσίας του στην τελετή;

Οι Κύπριοι έχουν τους δικούς τους λόγους να είναι έξαλλοι με τον Ελπιδοφόρο, γι’ αυτό και ο πρόεδρος Αναστασιάδης ματαίωσε τη συνάντηση μαζί του. Ομως αυτοί, δυστυχώς, τα έχουν κάνει τόσο μαντάρα με το Κυπριακό, ώστε τώρα πιάνονται απ’ τα μαλλιά τους σαν τους πνιγμένους ή ψάχνουν αποδιοπομπαίους να τους φορτώσουν την ευθύνη των λαθών τους. Πολύ σωστά ο Μητσοτάκης δεν ευθυγραμμίστηκε με την κυπριακή κυβέρνηση και θα συναντήσει τον Αρχιεπίσκοπο την Παρασκευή.

Η υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια την αντίφαση του Υπαρκτού Ελληνισμού ότι, δηλαδή, αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως έθνος ή εθνικό δεν ταυτίζεται πάντα με το ελληνικό κράτος – συνήθως, είναι μεγαλύτερο. Ετσι, δεχόμαστε να μας επηρεάζει το Πατριαρχείο, αλλά εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάσουμε τη δική του πορεία, διότι ιστορικά βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία του τουρκικού κράτους. Ετσι είναι από το 1453 και, παρεμπιπτόντως, συνιστώ ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να διαβάσει για το ιστορικό βάθος του ρόλου του Πατριαρχείου το βιβλίο του Στίβεν Ράνσιμαν «Η μεγάλη Εκκλησία σε αιχμαλωσία». Το Πατριαρχείο είναι δικό μας συναισθηματικά, θεσμικά όμως είναι της Τουρκίας.

Αλλωστε, οι εξηγήσεις, που έδωσαν αργότερα, ανωνύμως, άτομα του περιβάλλοντος του Ελπιδοφόρου, αυτό ακριβώς υπενθύμισαν. Αυτή είναι, είπαν, η συνολική προσέγγιση του Πατριαρχείου: να έχει παρουσία η Αρχιεπισκοπή σε όλα τα fora που παρίσταται η πολιτική ηγεσία για εθνικούς λόγους και προστασίας του θεσμικού ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πολιτική ηγεσία εδώ είναι η τουρκική πολιτική ηγεσία, αλλά οι εθνικοί λόγοι είναι ελληνικοί. Είμαστε αιχμάλωτοι της Ιστορίας…

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ

Μολονότι γενικώς υπερτιμημένος, για τα δικά του μέτρα καλά τα κατάφερε ο Στέλιος Κούλογλου. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υποχρεώθηκε σε διορθωτική δήλωση, με την οποία βεβαίωσε κάθε ενδιαφερόμενο για την πεποίθησή του ότι μόνον μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει τον τόπο, αλλά κάτι έπρεπε να πει για να σταματήσουν να πέφτουν οι φάπες. Το μήνυμα του, πάντως, πέρασε σε όλους: είναι ξανά στην ελεύθερη αγορά των αριστερών προσωπικοτήτων και όποιος ενδιαφέρεται να ψωνίσει είναι καλοδεχούμενος.

Ούτως ή άλλως, ο Κούλογλου ήταν «στην απέξω», εδώ και καιρό. Η πιθανότητα να έχει δεύτερη θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν ανύπαρκτη. Η κριτική του στην εμφάνιση Τσίπρα στη ΔΕΘ ήταν το βολικό πρόσχημα για να γνωστοποιήσει σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι η σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια – περίπου όπως κάνουν οι ινφλουένσερς και οι τηλεπερσόνες όταν χωρίζουν από τον δεσμό τους. Βοήθησε οπωσδήποτε και το γεγονός ότι όσοι του επιτέθηκαν ήσαν τα αντιπαθέστερα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ: Πολάκης, Παπαδημούλης, Τζανακόπουλος, Αρβανίτης. Συνεπώς, πολύ ωραία τα κατάφερε και τοποθέτησε τον εαυτό του στην αγορά. Τώρα αν θα υπάρξει άλλο κορόιδο να ενδιαφερθεί, το μέλλον θα δείξει…

ΣΤΑΛΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

Ο Ανδρέας ο Loveρδος έδωσε μια συνέντευξη για την υποψηφιότητα του, στην οποία υποστήριξε ότι το εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ (δηλαδή το δημιούργημα της Φώφης) απέτυχε. Θεμιτό δεν είναι να λέγεται από πλευράς κάποιου ο οποίος διεκδικεί την ηγεσία; Αν ο Loveρδος ήταν ικανοποιημένος με την παρούσα ηγεσία και τη στρατηγική της, για ποιο λόγο να θέσει υποψηφιότητα, σωστά; Για τον Παύλο Χρηστίδη, όχι! «Κανένας υποψήφιος δεν μπορεί να βάζει τη φιλοδοξία του πάνω από την παράταξη και να αντιπολιτεύεται το κόμμα του, αντί για την κυβέρνηση», αναφέρει σε δήλωσή του ο πάντα ήπιος και καλοσυνάτος εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος. Με άλλα λόγια, ο Π. Χρηστίδης θεωρεί ότι, εφόσον το κόμμα ταυτίζεται με την ηγεσία, κάθε κριτική στην ηγεσία είναι απαράδεκτη επειδή αφορά και το κόμμα – η μεταβατική ιδιότητα για ηλιθίους και σταλινικούς. Το επισημαίνω ως ενδεικτικό του εσωτερικού κλίματος στο ΚΙΝΑΛ της Φώφης, που ήταν πάντα αποπνικτικό και τώρα φαίνεται ότι γίνεται αφόρητο…