«Τρεις λόγοι για την επιστροφή της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη»

Με την επικράτηση των Εργατικών του Γιόνας Γκαρ Στέρε στις πρόσφατες εκλογές που διεξήχθησαν στη Νορβηγία, η Κεντροαριστερά ελέγχει πλέον όλες τις σκανδιναβικές χώρες, καθώς Σουηδία, Δανία και Φινλανδία έχουν ήδη σοσιαλδημοκράτες πρωθυπουργούς.

Το ίδιο συμβαίνει στις δύο χώρες της Ιβηρικής, Ισπανία και Πορτογαλία, ενώ εάν οι δημοσκοπήσεις πέσουν μέσα, σύντομα και η Γερμανία θα δει στη θέση της Ανγκελα Μέρκελ τον υποψήφιο του SPD, Ολαφ Σολτς.

Ακόμη και στην Ιταλία, οι Δημοκρατικοί διαθέτουν αρκετούς υπουργούς-κλειδιά στην κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι.

Στη δε Γαλλία, οι ψηφοφόροι ενδέχεται να χαρίσουν στον Εμανουέλ Μακρόν τα Ηλύσια, όμως στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν ενδέχεται να επιλέξουν μια κεντροαριστερή πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση για να συγκροτήσει την επόμενη κυβέρνηση.

«Παράδοξο» της τελευταίας δεκαετίας

Για τον Ντένις Μακ Σέιν, υπουργό Ευρωπαϊκών Θεμάτων του Ηνωμένου Βασιλείου στην κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ την περίοδο 2002-’05, καθώς και φανατικό πολέμιο του Brexit, αυτή η αναγέννηση της ευρωπαϊκής Αριστεράς αποτελεί ένα «παράδοξο» της τελευταίας δεκαετίας, το οποίο οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους.

Ο πρώτος, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «The Independent», είναι η πανδημία και η ανάγκη να γίνει «ό,τι χρειάζεται» προκειμένου να μην καταστραφούν οι οικονομίες που ανέδειξαν το κεϊνσιανό κράτος ως ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της κρίσης.

«Η πανάκεια της δημοσιονομικής ορθοδοξίας, της συρρίκνωσης των δημόσιων υπηρεσιών, των κρατικών μισθών και συντάξεων, στο όνομα των πολιτικών λιτότητας που συνδέθηκαν άρρηκτα με τους κεντροδεξιούς πολιτικούς, τώρα πλέον μοιάζουν με παράδοξα μέσα στην αδικία τους» γράφει χαρακτηριστικά.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι αναγκαίες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα της Δεξιάς, πέρα από κάποιες φραστικές, επικοινωνιακού τύπου αναφορές.

Ετσι, «η επανεκλογή χριστιανοδημοκρατών συντηρητικών που τάσσονται υπέρ των αυτοκινήτων, των δρόμων και της βιομηχανίας του πετρελαίου δεν βγάζει πλέον νόημα».

Οσο για τον τρίτο λόγο, αφορά «την εκλογή του υπέρμαχου των συνδικάτων και της μεγάλης κυβέρνησης Τζο Μπάιντεν και την ήττα του εθνικιστή Ντόναλντ Τραμπ, εξέλιξη η οποία τόνωσε την αυτοπεποίθηση και το ηθικό της ευρωπαϊκής Αριστεράς» όπως σημειώνει ο Μακ Σέιν.

«Αριστερά υπέρ των επιχειρήσεων»

Την ίδια στιγμή, πάντως, σπεύδει να προειδοποιήσει πως «αυτή η πολιτική Αριστερά είναι υπέρ των επιχειρήσεων και έτοιμη να τηρήσει σκληρή στάση στο θέμα της μετανάστευσης που προέρχεται από χώρες εκτός Ευρώπης».

Επιπλέον, όπως σημειώνει, «τα σκανδιναβικά και γερμανικά συνδικάτα μένουν εκτός πολιτικής και στηρίζουν μια φιλική κυβέρνηση, αντί να προσπαθούν να της επιβληθούν».

Οι δε Βρετανοί Εργατικοί, που παραμένουν σε κρίση, ο ίδιος εκτιμά πως «δεν είναι ξεκάθαρο εάν είναι έτοιμοι να διδαχθούν οτιδήποτε από την Ευρώπη – μια λέξη που έχει απαγορευθεί από το σημερινό τους λεξιλόγιο».

Οπως συμπληρώνει, όμως, «τα δεδομένα είναι απολύτως σαφή. Η Αριστερά μπορεί να κερδίσει την εξουσία εάν επιλέξει να προσαρμοστεί».