Τα ξένα ονόματα της ελπίδας

Δικαιολογημένος ο θόρυβος που προκλήθηκε από την εμφανώς ρατσιστική δημοσιοποίηση των ονομάτων των μαθητών ενός αθηναϊκού νηπιαγωγείου με σκοπό να τονωθούν ακραία ξενοφοβικά αντανακλαστικά, μέσα από την προσπάθεια να παρουσιαστεί η παρουσία παιδιών μεταναστών και προσφύγων ως κάποιου είδους «εισβολή» ή «αλλοίωση πληθυσμιακή».

Αυτό που εντυπωσιάζει με τέτοια διαβήματα είναι το μέγεθος της απόστασης που υπάρχει ανάμεσα σε αυτά και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα οι ίδιες οι γενιές των νέων που έχουν περάσει από δημόσια σχολεία τα τελευταία αρκετά χρόνια. Για όλους αυτούς τους νέους, όπως για παράδειγμα τη δεκαεξάχρονη κόρη μου, είναι απόλυτα αυτονόητο και «κανονικό» στα σχολεία να υπάρχουν πάρα πολλά «ξένα ονόματα». Είναι τα παιδιά που αρκετά χρόνια τώρα συναντούν παιδιά μεταναστών στην πολυκατοικία τους, στο νηπιαγωγείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο αλλά και στο πανεπιστήμιο και προφανώς και τα θεωρούν αναπόσπαστο τμήμα του δικού τους κόσμου. Για αυτά τα παιδιά θα φάνταζε τουλάχιστον δυστοπικό να βρίσκονται σε σχολεία ή γενικά σε χώρους όπου όλα τα ονόματα θα ήταν «ελληνικά».

Δεν υποτιμώ καθόλου ότι ρατσιστικά ή εθνικιστικά αντανακλαστικά καλλιεργούνται και στη νεολαία, μια επικίνδυνη επένδυση στην προοπτική ενός ιδιότυπου εμφυλίου πολέμου ανθρώπων που μεγάλωσαν μαζί, όμως θεωρώ ότι η κύρια δυναμική είναι στην αντίρροπη κατεύθυνση. Ετσι σταδιακά στη χώρα μας διαμορφώνονται γενιές που θεωρούν αυτονόητη τη συνύπαρξη με πρόσφυγες και μετανάστες, που θεωρούν την πολυπολιτισμικότητα στοιχείο του δικού τους ορίζοντα και που δύσκολα μπορούν να αποδεχθούν σχήματα περί της «ελληνικής ιδιαιτερότητας».

Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εγκόλπωσης της ατζέντας της Ακροδεξιάς μέσα από την υιοθέτηση σκληρών αντιμεταναστευτικών και αντιπροσφυγικών πολιτικών, στην κατεύθυνση της λογικής των «φρακτών» και της «Ευρώπης-φρούριο», πέραν όλων των άλλων θα έχει ως επίπτωση και την ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση μιας νεολαίας που έχει βιωματικά συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό ότι τα «ξένα ονόματα» στα σχολεία πηγή ελπίδας είναι και όχι αιτία φόβου.