Ο Αντώνης Αντωνόπουλος μιλάει στο in.gr για την δική του Ουτοπία

O Τόμας Μορ κατασκευάζει το 1516 έναν μη-τόπο στον οποίο οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και πλήρεις. Η δημιουργία της λέξης “ουτοπία” θα ταυτιστεί με την τελειότητα — ο μη τόπος θα γίνει ο τέλειος τόπος. Το ανύπαρκτο ισοδυναμεί πλέον με το ιδανικό.

Ένας άνθρωπος εισέρχεται στη σκηνή – θέλει να κατασκευάσει την προσωπική του Ουτοπία. Θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του – το είδωλό του. Στη συνέχεια θα εμφανιστεί ένας δεύτερος και αργότερα ένας τρίτος. Οι τρεις ερμηνευτές θα εξερευνήσουν την ουτοπική διάσταση του Ανθρώπου, την ανάγκη του για Αρμονία. Μέσω επαναλαμβανόμενων χορευτικών μοτίβων και χρησιμοποιώντας χορογραφίες από κλασσικά μιούζικαλ και ποπ βίντεο κλιπ θα δημιουργήσουν έναν καινούργιο, κοινό, τέλειο κόσμο. Η εικόνα θα ολοκληρωθεί με την εισβολή του έξω κόσμου – ένας κόσμος διψασμένος να ανήκει. Να κατοικήσει την Ουτοπία.

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος μίλησε στο in.gr για την Ουτοπία που θα στήσει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Τι σημαίνει ουτοπία για σας;

Συχνά ταυτίζουμε την ουτοπία με την ευτοπία, τον μη-τόπο με τον τέλειο τόπο. Ο Georges Perec γράφει πως “όλες οι ουτοπίες είναι καταθλιπτικές, διότι δεν αφήνουν θέση στο τυχαίο, στη διαφορά, στα «ποικίλα». Τα πάντα έχουν τακτοποιηθεί και η τάξη βασιλεύει.” Για μένα ουτοπία είναι ο ανύπαρκτος και ολοζώντανος παράδεισος της αγάπης.

Τι θα δούμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;

Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα δείτε την παράσταση ‘ΟΥΤΟΠΙΑ’. Μια παράσταση χορού από έναν άνθρωπο που δεν έχει σπουδάσει χορό αλλά του αρέσει να χορεύει. Μια παράσταση που φτιάξαμε μαζί με τον Κώστα, την Λένα, την Ευδοξία, την Γκέλυ, τον Γιώργο, την Πουλχερία, τον Φιλ, την Ιωάννα και την Βασιλική. Μια παράσταση που φοράμε σμόκιν, τουαλέτες, περούκες και προσπαθούμε να χορέψουμε σαν τον Fred Astaire, την Ginger Rogers, τον Blood Orange, την Dua Lipa, και την Janet Jackson.

Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας επιρροές;

Για την συγκεκριμένη παράσταση επιρροές αποτέλεσαν το βιβλίο ‘Ο μηχανικός του χαμένου χρόνου’ του Marcel Duchamp, το τραγούδι ‘utopia’ της Lykke Li, η ταινία ‘Swing Time’ του George Stevens, η Paula Abdul να τραγουδάει το ‘The Way That You Love Me’ στα American Music Awardsτο 1990, η Maya Deren, το ‘We Are Who We Are’ του Luca Guadagnino, το MTV της δεκαετίας του ’90, το Χόλυγουντ της δεκαετίας του ’40. Θαυμάζω πολύ τη δουλειά της Maguy Marin, του Ευριπίδη Λασκαρίδη, του Κώστα Τσιούκα. Θαυμάζω την ελευθερία και την προσωπική ματιά που έχουν.

Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στον θεατή;

Δεν θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα. Ή δεν ξέρω αν έχει κάποιο μήνυμα η παράσταση. Δημιουργείς ένα έργο και το μοιράζεσαι. Μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, πώς βλέπεις τον κόσμο, πώς νιώθεις. Μοιράζεσαι μια γιορτή. Ίσως η συμμετοχή σ’ αυτή τη γιορτή να είναι το μήνυμα.

Ποιο είναι το τοπίο για το χορό στην Ελλάδα;

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος με θεατρικές σπουδές που έφτιαξε μια παράσταση χορού. Δεν ξέρω αν είμαι κατάλληλος να απαντήσω. Σκέφτομαι ότι πριν από μερικά χρόνια υπήρχαν χώροι όπως το Αμόρε, το Εμπρός, το Κυκλάδων, ο Κρατήρας όπου οι δημιουργοί μπορούσαν να συγκεντρωθούν, να προχωρήσουν τη γλώσσα τους, να πειραματιστούν. Μου αρέσει πολύ η ιδέα του εργαστηρίου που είχαν εκείνοι οι χώροι. Δημιουργούσαν μια αίσθηση κοινότητας μεταξύ των καλλιτεχνών αλλά και του κοινού. Τέτοιοι χώροι έρευνας και πειραματισμού μου λείπουν.

Επόμενά σας σχέδια;

Μετά την ‘ΟΥΤΟΠΙΑ’ θα συνεργαστώ με τον Κώστα Τσιούκα στην παράσταση ‘Η ιστορία του στρατιώτη’ και τον Δημήτρη Καραντζά στην παράσταση ‘Θείος Βάνιας’ στο θέατρο Προσκήνιο.