Την ημέρα της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη, στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκφώνησε από τα κοινοβουλευτικά έδρανα μια περιεκτική και συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία, εξόχως αποκαλυπτική της αφοσίωσής του στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, της πίστης του στη δημοκρατία, της μέριμνάς του για την ενότητα και την ομόνοια της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε μια ημέρα πολύ δύσκολη όχι μόνο για την οικογένειά του αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, για το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα μας, έδωσε το «παρών» στο κοινοβούλιο με ήθος και αξιοπρέπεια, προκειμένου να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, προκειμένου να ενώσει και όχι να διχάσει.

Τα λιγοστά λόγια του, λόγια μετρημένα και συμφιλιωτικά, επιδοκιμάστηκαν από όλες τις πτέρυγες του κοινοβουλίου:

«Είναι μια πολιτική δολοφονία που προστίθεται σε μια μακρά αλυσίδα δολοφονιών που προηγήθηκαν. Αποτελεί σκληρό πλήγμα για τη Νέα Δημοκρατία και αποτελεί δεινή δοκιμασία για μένα και την οικογένειά μου. Πρέπει όμως αυτή την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας να σταθούμε όλοι μας όρθιοι. Να προστατέψουμε τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Σε ό,τι μ’ αφορά, εγώ μία ευχή έχω να εκφράσω: να είναι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο αίμα που χύνεται άδικα σε αυτόν τον τόπο».

Headlines