Καλές οι συμμαχίες αλλά δεν θα καθαρίσει κανείς για εμάς

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα μας, αντιμέτωπη με μια υπαρκτή τουρκική επιθετικότητα σε σχέση με κυριαρχικά της δικαιώματα, χρειάζεται ισχυρές συμμαχίες.

Και οι κοντινότερες, γεωγραφικά αλλά και πολιτικά, συμμαχίες για τη χώρα μας είναι αυτές που αφορούν την Ευρώπη και τη Μεσόγειο.

Γιατί εκεί υπάρχουν είτε χώρες που αντιλαμβάνονται πιο άμεσα τα προβλήματα και την ανάγκη να μην υπάρξουν εντάσεις, είτε χώρες με τις οποίες μας συνδέει μια κοινή αντίληψη για το διεθνές δίκαιο, τη δημοκρατία και την ανάγκη ενός ειρηνικού κόσμου.

Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συμμαχίες πρέπει να γίνονται κυρίως με τη λογική των κοινών συμφερόντων και ακόμη περισσότερο της κοινής αντίληψης για τον κόσμο και την αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος, παρά με τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι δικός μου φίλος».

Η συνεργασία με τη Γαλλία είναι ένα σημαντικό βήμα.

Είναι μια χώρα με βάρος στη διεθνή σκηνή, αφού δεν είναι απλώς μια ισχυρή οικονομία, αλλά μια χώρα που είναι μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και είναι η μόνη χώρα της ΕΕ με δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο.

Βεβαίως είναι και μια χώρα που θέλει να μπορεί να πουλάει τα υψηλής τεχνολογίας οπλικά συστήματα που παράγει και αυτό προφανώς πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας, αλλά ας πάρουμε ως δεδομένο ότι δεν ενδιαφέρεται απλώς για «διπλωματία των εξοπλισμών» αλλά θέλει και όντως να υποστηρίξει τις δίκαιες ελληνικές θέσεις.

Όλα αυτά είναι σημαντικά, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ μια σκληρή αλήθεια: την κρίσιμη ώρα αυτό που μετράει είναι η πραγματική ισχύς μιας χώρας, σε όλα τα επίπεδα, και όχι απλώς οι συμμαχίες της.

Εάν επιδεινώθηκε το προηγούμενο διάστημα ο συσχετισμός ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αυτό δεν έγινε επειδή δεν είχαμε συμμαχίες (που είχαμε), αλλά επειδή η χώρα πέρασε μια βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται, είδε την κοινωνία σε απόγνωση, είδε το πολιτικό σύστημα να μην μπορεί να ανταποκριθεί.

Εάν θέλουμε μια νέα ισορροπία με την Τουρκία και – γιατί όχι; –μια νέα προοπτική ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας θα πρέπει όντως να ανακτήσουμε ισχύ.

Αυτό δεν αφορά απλώς τις συμμαχίες και τους εξοπλισμούς (θα ήταν επικίνδυνη αφέλεια να υποτιμήσουμε αυτή τη διάσταση) αλλά και την οικονομία και την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, την επιστημονική έρευνα και την παραγωγή γνώσης, τη λειτουργία της δημοκρατίας, τον βαθμό ενεργοποίησης και συστράτευσης της κοινωνίας, την ποιότητα του διαλόγου ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, κοντολογίς όλα όσα ορίζουν τον πραγματικό δυναμισμό μιας χώρας.

Και σε όλα αυτά έχουμε ακόμη αρκετή δουλειά να κάνουμε.