Το «επίσημο αντίο» του Βασίλη Σπανούλη είχε μεγαλοπρέπεια, ήταν αντάξιο της διαδρομής του. Ο Ολυμπιακός τίμησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ένα παιδί, που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή, γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα.

Έχουν γραφτεί πολλά, οπότε δεν θα επαναλάβουμε πράγματα, που ήδη έχετε διαβάσει. Θα επικεντρωθούμε σε δύο σημεία. Η ΚΑΕ Ολυμπιακός συμπεριέλαβε στο φωτογραφικό της αφιέρωμα στιγμές δόξας τού Σπανούλη με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Και πολύ καλά έπραξε. Η ιστορία καθενός δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Θα ήταν σπουδαίο, να δίνονταν φιλικό προς τιμήν του, ανάμεσα στους δύο «αιώνιους». Με φιλάθλους και των δύο στην εξέδρα. Ουτοπικό; Προδήλως. Όμως, αυτό θα ήταν στοιχείο αθλητικού πολιτισμού.

Την ίδια στιγμή, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν χαρίστηκαν στον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Από μόνη της η παρουσία του Βαγγέλη Λιόλιου στην εκδήλωση, ήταν «σφαλιάρα» για τον τέως πρόεδρο της ΕΟΚ. Έδειξε και τη διαφορά αντίληψης, και τη διαφορά προσέγγισης. Αν ο Σπανούλης είχε αποχωρήσει πριν 2-3 χρόνια, κανείς εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας δεν θα τον τιμούσε με την παρουσία του.

Οι αναφορές στο 2010, αλλά και στο #mexritelous, ήταν αναπόφευκτες. Απολύτως λογικές. Πώς θα περιγράψεις μια ιστορία, δίχως να αναφερθείς στα γεγονότα της; Προδήλως, οι… απέναντι έχουν διαφορετική ερμηνεία για τα πεπραγμένα. Όχι παράλογο. Υγεία είναι, αν μπορεί κανείς να δει τα αυτονόητα και να διαφωνίσει για οριακές καταστάσεις. Όπως και να ‘χει, ο Ολυμπιακός κι ο Σπανούλης βίωσαν την εποχή Βασιλακόπουλου. Δεν μπορούσαν να την προσπεράσουν, σαν να μην υπήρχε.

Αν ήθελαν να πολώσουν την κατάσταση, μπορούσαν εύκολα να παραλείψουν τις φωτογραφίες με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Προσωπικά θα με ενοχλούσε, όσο με ενοχλεί η αποκαθήλωση της φωτογραφίας του Γιαννάκη από το «Νίκος Γκάλης». Με τον «δράκο» αρχηγό κατακτήθηκε η Ευρωλίγκα το 1996 κι αυτό δεν αλλάζει. Με ενοχλεί αισθητικά, αλλά αντιλαμβάνομαι το γιατί. Ενδεχομένως κι αντίστροφα το ίδιο θα είχε συμβεί.

Ως εκ τούτου, η επιλογή της φωτογραφίας του Σπανούλη με τα «πράσινα» είναι ένα βήμα. Δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα έπρεπε να δικαιωθεί μια εποχή, η οποία θα καταγραφεί με μαύρα γράμματα. Όχι γιατί αδικήθηκε ο Ολυμπιακός. Επειδή διαλύθηκε ό,τι είχε χτίσει επί δεκαετίες ο μικρόκοσμος του ελληνικού μπάσκετ. Διαλύθηκε, επειδή έπαψε να λειτουργεί η ΕΟΚ. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, γιατί όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει…

Headlines