Η εξουσία ως ονείρωξη

Ενας μπαμπούλας πλανιέται πάνω από την ελληνική κοινωνία, ο μπαμπούλας της μητσοτακικής Δεξιάς. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυβέρνηση. Την ξεδίπλωσε, χτες, στη Βουλή ακόμα μια φορά ο αρχηγός της, ο οποίος όσο περνάει ο καιρός έχει πάψει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου και υιοθετεί τα σχήματα λόγου της Φώφης Γεννηματά: άνεμος οργής και αποδοκιμασίας φυσά κατά της κυβέρνησης, οι υπουργοί της κυβέρνησης πρέπει να βρίσκονται σε απόγνωση και πανικό μη έχοντας να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στον λαό, δεν έχουν κανένα σχέδιο για να τιθασεύσουν το κύμα ακρίβειας. Φτάνει πια!

Εγραφα χτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στην εχθροπάθεια, τη μόνη πολιτική που τα στελέχη του τα οποία προέρχονται από τις συνιστώσες κατανοούν. Η πολιτική αυτή που ξεδιπλώθηκε ως τρόπος πολιτικής πίεσης και συσπείρωσης κάθε καρυδιάς καρυδιού μετά την εκδήλωση της χρεοκοπίας, το πρώτο Μνημόνιο και τις πρώτες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, συνέχισε να είναι η μόνη ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε (με τους ΑΝΕΛ) στην εξουσία. Το τελευταίο διάστημα της κυβερνητικής θητείας του, κάποιες προσωπικότητες από το ΠΑΣΟΚ (Μουζέλης, Μπίστης και ελάχιστοι ακόμα) πίστεψαν ότι μπορούν να συμβάλουν στη μετατόπιση του κόμματος σε πιο σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, στη μετατροπή του σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω ότι έχουν πλέον πειστεί ότι αυτό δεν γίνεται – οι παλαιές συνιστώσες που ακόμα κυριαρχούν δεν ξέρουν το δημοκρατικό παιχνίδι. Ναι, αλλά μετά τις γερμανικές εκλογές της Κυριακής, ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτισε τη νίκη του SPD και του Ολαφ Σολτς. Μπράβο του, αλλά ξέχασε ότι είναι η νίκη ενός πολιτικού που ήταν υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ. Πριν από δύο μέρες, στην «Αυγή», γράφονταν σενάρια περί συγκυβέρνησης Σολτς με τη σύμπραξη Πρασίνων και του αντιευρωπαϊκού αριστερού κόμματος Die Linke. Αλλά τα ορφανά του Χόνεκερ δεν κατάφεραν να πάρουν 5% και να μπουν στη Βουλή, θα εκπροσωπηθούν με τρεις βουλευτές από μονοεδρικές περιοχές του Βερολίνου. Η κυβερνητική σύμπραξή τους ήταν απλώς αντισυστημική ονείρωξη. Κι η τωρινή θριαμβολογία είναι μόνο για τους συμβολισμούς, η γερμανική σκηνή δεν χωράει σε κανένα σχήμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, με τη στάση της και το παράδειγμά της, δεν μπορεί να συνυπάρξει σε κυβερνητική λύση με τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις. Ο ίδιος ο Τσίπρας το αποκλείει, γι’ αυτό ψάχνεται να τα βρει με τη Φώφη Γεννηματά (αν είναι ακόμα πρόεδρος στο ΚΙΝΑΛ) ή τον Βαρουφάκη. Τον Βαρουφάκη, τον άνθρωπο που έκλεισε τις τράπεζες και ακόμα επιμένει ότι η σωστή επιλογή το 2015 ήταν το «περήφανο Οχι», η έξοδος δηλαδή της χώρας από την ΕΕ. Σε καλή μεριά – αν και, τελικά, με τους ακροδεξιούς και τους βλαμμένους του αντιεμβολιαστικού ρεύματος θα αναγκαστεί να νταραβεριστεί σε περίπτωση που, έπειτα από τις επόμενες εκλογές, του δοθεί διερευνητική εντολή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να το καταλάβει αλλά όσο παίζει το χαρτί της εχθροπάθειας τόσο η εξουσία σε συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας απομακρύνεται. Μπορεί να ελπίζει μόνο σε μια νέα κρίση με δυνάμεις που, όπως και στην προηγούμενη κυβερνητική του θητεία, τις συντονίζουν η ανασφάλεια και η διάλυση. Αλλά δεν νομίζω ότι οι πολιτικές ή οι κοινωνικές συνθήκες μπορούν να εκχωρήσουν ακόμα μια φορά, τόσο γρήγορα, στον αντιδημοκρατικό όχλο την απαίτηση για ηρεμία και πρόοδο.