Άντεξα να παρακολουθήσω το «The Bachelor» μιάμιση φορά

Είκοσι μία γυναίκες κλείνονται σε μία βίλα και διεκδικούν έναν άντρα, γνωστό ως ριάλιτυ περσόνα, ο οποίος στο τέλος θα διαλέξει τη μία για να της δώσει δαχτυλίδι. Αυτό ήξερα μέχρι τώρα για το ριάλιτυ, είδα μερικά αστεία βίντεο στο ίντερνετ και ως εκεί. Αλλά όλοι καταγγέλλουν το τηλεοπτικό προϊόν κι ήθελα να μάθω ακριβώς τον λόγο.

Άντεξα να το παρακολουθήσω μόνο μιάμιση φορά. Όχι επειδή δεν πρόκειται για υψηλή Τέχνη ή κάτι τέτοιο -είναι περίπου απίθανο να ισχυριστεί κανείς με απόλυτη ειλικρίνεια πως παρακολουθεί μόνο πεντάωρες ταινίες με συνολικά 15 διαλόγους. Ήταν η συγκυρία που έκανε την ήδη χαμηλή ποιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος, ακόμη χαμηλότερη.

Δεν φταίει μόνο η κακή ηθοποιία του «Εργένη» και των γυναικών που μιλούν on camera, φταίνε όλα. Η μία αποκαλεί τις υπόλοιπες «σαύρες», η άλλη ουρλιάζει, η τρίτη κλαίει, η τέταρτη κάνει τσαμπουκάδες, η πέμπτη κάνει την κατίνα, η έκτη φαντάζεται ήδη νυφικά, η έβδομη ανοίγει την ομότιτλη σφραγίδα και ξεκινά η Αποκάλυψη των χειρότερων έμφυλων στερεοτύπων.

Οι γυναίκες διαγωνίζονται, δηλαδή κανονικά, συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες κι όποια κερδίσει, βγαίνει με τον εργένη.

Ο δε εργένης, είναι πολύ χολοσκασμένος που τα κορίτσια τσακώνονται (ορισμένες είναι μόλις 19 χρονών), πιέζεται από τις εντάσεις, έχει συναισθήματα για όλες -και για καμία- και με την ευλογία διαγωνιζόμενων και παραγωγής, μπορεί να «δειγματίσει» μέχρι να διαλέξει την εκλεκτή της καρδιάς του (τηλεοπτικού κοινού).

Ήταν η συγκυρία ανατριχιαστική, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς. Τις ίδιες μέρες που έβλεπα το ριάλιτυ, εκδικαζόταν η υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι στην Ιωάννα Παλιοσπύρου από την Έφη Καράντζουλα. Ο λόγος ήταν η διεκδίκηση ενός άντρα. Πρόκειται για μία ήδη ανατριχιαστική ιστορία, η οποία γίνεται χειρότερη από δηλώσεις του περιβάλλοντος της κατηγορούμενης. «Ποιος ξέρει τι της έκανε το θύμα».

Είναι και γενικώς η συγκυρία. Από τη μία παλεύουμε για τη ζωή μας, οι γυναικοκτονίες έχουν χαρακτήρα επιδημίας, οι βιασμοί και η σωματική κακοποίηση δημοσιοποιούνται συνεχώς από τα θύματα. Ζούμε στην κομβικη, ιστορική στιγμή για το γυναικείο κίνημα κι αυτή είναι το #metoo.

Έχουμε ανάγκη η μία την άλλη κι όλες μαζί, έχουμε ανάγκη να ενδυναμώσουμε τη γυναικεία αλληλεγγύη.

Γιατί νέες γυναίκες να θέλουν να υποβληθούν σε αυτήν την διαδικασία; Να βρίζονται, να τσακώνονται, να παρακαλάνε να τις διαλέξει ένας ακριβοπληρωμένος ριάλιτι σταρ; Που, μάλιστα, δεν είναι και αρκετά καλός ηθοποιός;

Υπάρχουν εξηγήσεις λογικές, μία από αυτές είναι ότι πληρώνονται για να μένουν στη βίλα. Δεν είναι μία εξήγηση που μας αρέσει ή δε μας αρέσει, αλλά παραμένει μία εξήγηση. Κι είναι μάλλον η μοναδική κάπως σοβαρή.

Όχι, δε μας αφορά να συζητήσουμε τις αποφάσεις των γυναικών του ριάλιτι, η βούληση είναι ελεύθερη και αδιαμφισβήτητη. Σημασία έχουν τα σημεία των καιρών: Γιατί σε μία τόσο σκληρή συγκυρία για τις γυναικείες διεκδικήσεις, να βλέπουμε την απόλυτη ταπείνωση των γυναικών; Γιατί αυτοσκοπός είναι η διεκδίκηση ενός άντρα, που έχει πληρωθεί για να «ερωτευτεί»; Και γιατί να πρέπει η μία να τρώει τις σάρκες της άλλης;

Είναι προφανέστατο ότι λειτουργούν με σενάριο -οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτό το ριάλιτι, λένε μονολόγους σαν να είναι σε σχολική γιορτή του δημοτικού. Έχει ενδιαφέρον και το πώς ένας ρόλος on camera μπορεί να σε καταπιεί και να νομίζεις πως πράγματι τον ζεις, αλλά αυτά είναι αντικείμενα διαφορετικής προσέγγισης.

Αλλά, κυρίως, έχει σημασία γιατί έχουν επιλέξει να παρουσιάσουν ένα κακόγουστο «ξεκατίνιασμα», ταυτόχρονα ένα γλυκανάλατο rom – com και αν κάτι με σόκαρε, είναι ο τρόπος που χωρίς φλέρτ ή χωρίς συναίνεση ορμάνε ο ένας πάνω στον άλλον, δίνουν φιλιά, αγγίζονται, κολλάει ο εργένης το σώμα του πάνω σε κάθε κορίτσι ή διατυμπανίζουν πως «είναι δικός μου».

Το πλαίσιο της συναίνεσης, με τις παίκτριες και τον παίκτη να ξεπερνούν όρια που μπαίνουν στην κανονική ζωή, είναι ίσως το χειρότερο δείγμα που παρουσιάζει το ριάλιτι: Η ισοπέδωση της συναίνεσης.

Στο διά ταύτα, πρόκειται για ένα πολύ κακό τηλεοπτικό προϊόν, που δεν μειώνει μόνο τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες. Τους μειώνει όλους.

Η αληθινή ζωή δεν είναι έτσι, ευτυχώς.

Δεν λειτουργεί σαν κοτέτσι, όπου ένας κόκκορας θα πρέπει να γονιμοποιήσει όλες τις κότες. Ούτε σαν χαρέμι, με τις πολλές γυναίκες μέχρι να γεννηθεί ο διάδοχος του θρόνου.

Η αληθινή ζωή έχει αληθινούς ανθρώπους με αληθινά συναισθήματα, λάθη, έρωτες, χωρισμούς. Αλλά στο πλαίσιο του πραγματικού.

Κυρίως, όμως, η αληθινή ζωή έχει γυρίσει την πλάτη στο ριάλιτι. Τα νούμερα είναι πολύ χαμηλά, συζητιέται απολύτως ανοιχτά το ζήτημα της θέσης της γυναίκας μέσα σε αυτό το κόνσεπτ και καταδικάζεται εκ του αποτελέσματος: Το «Bachelor» δεν αρέσει πια.

Αυτό το φαλλοκρατικό κιτς δεν έχει ρέντα. Από τις πρωινές εκπομπές ως τα κοινωνικά δίκτυα, εμείς τις γυναίκες και τους άντρες τους ξέρουμε αλλιώς: Κανονικούς ανθρώπους, με κανονικές επιθυμίες, κανονικές συμπεριφορές και ζωές χωρίς γκλίτερ, χωρίς σενάριο, χωρίς ίντριγκες και «στημένες» ατάκες.