Ηλθε η ώρα για βίδες

Η ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με την οποία επιχαίρει για την ελληνογαλλική συμφωνία, διαλύει κάθε σκιά αμφιβολίας για τυχόν επιπτώσεις στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Και γιατί να υπήρχαν άλλωστε; Η συναλλαγή ήταν απολύτως μέσα στο πνεύμα της ελευθερίας της αγοράς, την οποία από κοινού υπερασπιζόμαστε, αν θυμάμαι καλά.

Συγκεκριμένα, αν οι Αμερικανοί μας έδιναν τους πυραύλους «Harpoon», που εμείς ζητούσαμε για τον εξοπλισμό των φρεγατών, είναι πολύ πιθανό να επιλέγαμε τελικά τα αμερικανικά πλοία. Αφού οι φίλοι μας δεν μας το έδιναν, εμείς πήγαμε στους άλλους φίλους μας, που μας έδιναν το αντίστοιχο: τους εκσυγχρονισμένους Exocet. Ελεύθερη αγορά δεν έχουμε; Δεν κάναμε τίποτε περισσότερο από αυτό που έκαναν οι Αυστραλοί. Δεν μπορούσαν οι Γάλλοι; Πήγαν στους Αμερικανούς; Αντιστρόφως εμείς, αλλά επί τη βάσει της ίδιας ελευθερίας! Γιατί να είναι λοιπόν δυσαρεστημένοι οι Αμερικανοί; Αγάπη, παιδιά! Αγάπη μόνο…

Στα θετικά της συμφωνίας να επισημάνω το ότι οι φρεγάτες δεν θα ναυπηγηθούν στην Ελλάδα. Αυτό είναι σπουδαίο, με βάση τις επιδόσεις του Σκαραμαγκά σε ανάλογα έργα στο παρελθόν – ό,τι ανέλαβαν κατά καιρούς, το καθυστέρησαν. Θα ξέρουμε τουλάχιστον ότι, αν καθυστερήσουν, δεν θα είναι με ελληνική υπαιτιότητα. Διόλου ασήμαντο αυτό, λαμαβανομένων υπ’ όψιν των λαμπρών επιδόσεών μας στις τρικλοποδιές στον εαυτό μας.

Το άλλο ενδιαφέρον, που μου επισημαίνουν ειδικοί, είναι ότι η προμήθεια τριών πολεμικών του επιπέδου και των δυνατοτήτων των Belhara, μπορεί να σημαίνει την αλλαγή του «concept» (μετά συγχωρήσεως, αλλά δεν έβρισκα άλλη λέξη…) για το Πολεμικό Ναυτικό. Μπορεί να σημαίνει, δηλαδή, ότι σταδιακά μετακινούμεθα από την αντίληψη ότι πρέπει να διατηρούμε στόλο (ταρατατζούμ!), έστω και αν αυτός αποτελείται από πολλά μικρά και άχρηστα σκάφη, που απλώς αυξάνουν το λειτουργικό κόστος του Πολεμικού Ναυτικού, χωρίς να προσφέρουν τίποτε ουσιώδες στην άμυνα, όταν σήμερα με τρεις Belhara καλύπτεις πλήρως το Αιγαίο. Ισως λοιπόν οι γαλλικές φρεγάτες να είναι το πρώτο βήμα προς τον εκσυγχρονισμό του Πολεμικού Ναυτικού και τον εξορθολογισμό της αμυντικής πολιτικής.

Και τώρα, αφού πανηγυρίσαμε την επιτυχία, πάμε για βίδες και ανταλλακτικά. Η κυβέρνηση αξίζει στο ακέραιο τα συγχαρητήρια που ακούει από διάφορες πλευρές, αλλά για ένα έχει γερή βάση το οικοδόμημα του αμυντικού συστήματος της χώρας, στο οποίο οι φρεγάτες είναι το επιστέγασμα, πρέπει τώρα να κινηθούμε γρήγορα στην προμήθεια αναλώσιμων, ανταλλακτικών, κ.λπ., για τα οποία η δαπάνη έχει εγκριθεί σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Κάτι η γραφειοκρατία, κάτι ο υπουργός που δεν τολμά να αντιμετωπίσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια και βολεύεται, είναι κρίμα το ζήτημα αυτό ακόμη να μένει στάσιμο. Πολύ περισσότερο, δε, όταν καμαρώνουμε τόσο πολύ για τις φρεγάτες…

Υστερόγραφο. Κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ; Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ; Δεν κατάλαβα καλά, ούτε και έχει σημασία. Ελεγαν, πάντως, ότι αντί η κυβέρνηση να αγοράζει πολεμικά αεροπλάνα και πλοία θα ήταν καλύτερο αν αγόραζε Canadair για τις πυρκαγιές. Και γιατί όχι άροτρα, θα προσέθετα εγώ…

ΤΙ ΚΡΙΜΑ…

Απαρηγόρητος είμαι. Με πληροφορούν ότι το κεντημένο μαξιλαράκι με την μορφή της Προέδρου, στον προεδρικό καναπέ, είναι δώρο της κ. Ιωάννας Παπαντωνίου, που κάνει λαμπρή δουλειά στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα, και όχι δώρο του Αδωνη, όπως φαντάσθηκα εγώ στη χθεσινή λεζάντα. Πόσο λυπάμαι… Κάποιοι θα το πουν διαστροφή εκ μέρους μου, άλλοι (πιο διεστραμμένοι και από εμένα) ίσως το πουν ρομαντισμό, πάντως μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να φαντάζομαι τον Αδωνη να κεντάει, με υπομονή και μεράκι, το μαξιλαράκι για την Πρόεδρο. Αργά τη νύχτα, λ.χ., κλεισμένος στην τουαλέτα του. «Αδωνη, τι κάνεις τόση ώρα εκεί μέσα;», να βροντάει την πόρτα η σύζυγος.

«Τώρα βγαίνω!», να απαντάει εκείνος, κρύβοντας με βιαστικές κινήσεις το εργόχειρο στο καλάθι με τα άπλυτα. Ή πάλι στο υπουργικό γραφείο του, να δίνει αυστηρή εντολή να μην τον ενοχλήσει κανείς, διότι έχει να κάνει κάτι τηλεφωνήματα στη Κομισιόν και, αμέσως μόλις κλείνει η πόρτα πίσω του, να βγάζει το εργόχειρο από το συρτάρι και να ξαναπιάνει το κέντημα. Δυστυχώς, είναι μόνο ένα όνειρο…