Πώς συνέβη και μία ωραία μέρα πληροφορηθήκαμε ότι, μέσα στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης, υπάρχει και δρα μία ολόκληρη οργάνωση φασιστών, χρυσαυγίτικου τύπου; Το μάθαμε, όταν μια άλλη ομάδα διαφορετικής αποχρώσεως (αριστεριστές) τους προκάλεσαν διαδηλώνοντας έξω από το ΕΠΑΛ, με αποτέλεσμα οι μαύροι να επιτεθούν και να πλακώσουν τους κόκκινους. Διαφορετικά, θα είχε μείνει ένα τοπικό φαινόμενο, γνωστό στους ντόπιους, άγνωστο σε όλους τους άλλους.

Οι καθηγητές του σχολείου, ο διευθυντής, οι επί τόπου αρμόδιοι τέλος πάντων, δεν είχαν αντιληφθεί την κατάσταση στο σχολείο τους; Δεν την είχαν αναφέρει στην περιφερειακή διεύθυνση ή στο υπουργείο; Δεν ενοχλούσε τους ίδιους; Ελπίζω ότι οι ΕΔΕ του υπουργείου Παιδείας θα δώσουν τις απαντήσεις. Αδιαφορία, ευθυνοφοβία, ολιγωρία, πολιτική κάλυψη; Ο,τι και αν ήταν, πρέπει να γίνει γνωστό…

Επειτα, καλά έκανε η υπουργός Παιδείας και ζήτησε από τον εισαγγελέα να παρέμβει. Ηταν ανάγκη όμως να προηγηθεί υπουργικό αίτημα για να παρέμβει ο εισαγγελέας, όταν βλέπαμε στις οθόνες των υπολογιστών (κάποτε λέγαμε, της τηλεόρασης…) τους μαύρους να πετούν μολότοφ στους κόκκινους; (Σημειωτέον, για όποια αξία έχει, ότι είναι ο ίδιος εισαγγελέας που δεν έκανε τίποτε για την κατάληψη του Αριστοτελείου στο πρόσφατο παρελθόν…).

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ

Η κυβέρνηση θα ήταν για τα μπάζα κι εμείς θα έπρεπε να μεταναστεύσουμε το συντομότερο δυνατόν, αν μία εκατοστή συνδικαλιστών ήταν αρκετή για να ματαιώσει την αξιολόγηση εκπαιδευτικών μονάδων και διδακτικού προσωπικού, που επιτέλους ξεκινά. Πολύ σωστά, λοιπόν, η υπουργός Παιδείας έδρασε γρήγορα και προσέφυγε στα δικαστήρια κατά της απεργίας-αποχής που κήρυξαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ειδάλλως, να καταργήσουμε τη Βουλή και τις διαδικασίες της, αν ο νόμος είναι αδύναμος μπροστά στον ετσιθελισμό και τον τσαμπουκά των συνδικαλιστών, στους οποίους οφείλονται κατά κύριο λόγο τα χάλια της Δημόσιας Παιδείας.

Από την άλλη πλευρά του λόφου, ο Νίκος Φίλης δεν έχει ανάγκη από δικαστήρια: «Θα δούμε», λέει, «την απόφαση της Δικαιοσύνης, αλλά είναι νόμιμη η απεργία-αποχή». Πώς το ξέρει; Επειδή έτσι τον συμφέρει να πιστεύει. Οπως ακριβώς, κάποτε, ο αρχηγός του είχε πει ότι δεν μπορούσε να φαντασθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας να βγάζει απόφαση αντίθετη με τις επιθυμίες της κυβέρνησής του στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών. Ομοίως και ο Φίλης. Ας μην μας ξενίζει, είναι η μόνιμη αντιπαλότητα της μαρξιστικής Αριστεράς με τους δημοκρατικούς θεσμούς και η επιθυμία της να ελέγξει «τους αρμούς της εξουσίας».

Ο πρώην υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει το προνόμιο να είναι ίσως ο μοναδικός υπουργός Παιδείας στην ιστορία του θεσμού, που διορίστηκε από πρωθυπουργό και παύθηκε από αρχιεπίσκοπο, θεωρεί «ποινικοποίηση των εκπαιδευτικών διαδικασιών» την προσφυγή της υπουργού στη Δικαιοσύνη. (Μεταξύ μας, έχει δίκιο, έστω και αν το χιούμορ του είναι ακούσιο και εις βάρος του: για τους συνδικάλες, η απεργία είναι πράγματι εκπαιδευτική διαδικασία, αυτό ξέρουν να διδάσκουν και μόνο…)

Ως εδώ, θα έλεγες ότι το θέμα δεν υπερβαίνει τα όρια της γραφικότητας ενός εκκεντρικού της Αριστεράς, που κολακεύει το κοινό του. Είναι σοβαρότερο όμως, διότι ο Ν. Φίλης προτρέπει τους συνδικαλιστές να παρανομήσουν: «Εμείς είμαστε στο πλευρό των εκπαιδευτικών. Εχουμε πει πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα σβήσει όλες τις αντισυνταγματικές συνέπειες που προκύπτουν σε βάρος των εκπαιδευτικών στο πλαίσιο αυτό, εάν δηλαδή δεν λάβουν μέρος στην αξιολόγηση. Να μη φοβηθούν και να αγωνιστούν». Με λίγα λόγια, ο Φίλης βγαίνει στο βουνό. Γίνεται ένα είδος Αρη Βελουχιώτη για τους καθηγητές που φοβούνται την αξιολόγηση

ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Η παραίτηση του Παναγιώτη Αρκουμανέα από τον ΕΟΔΥ θεωρείται δεδομένη – αν δεν ήδη έχει συμβεί την ώρα που διαβάζετε αυτό το σημείωμα – και είναι πολύ αμφίβολο αν πρόκειται να αξιοποιηθεί αλλού. Ακουγόταν ότι ενδεχομένως θα βολευόταν κάπου δίπλα στον Βασίλη Κικίλια, του οποίου είναι φίλος και προστατευόμενος. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι οι λόγοι για τους οποίους απομακρύνεται είναι πολιτικοί και μάλιστα τόσο σοβαροί, ώστε να αποκλείεται η επιβίωσή του κάπου στο σύστημα…

Headlines