Οι ηθοποιοί, το πηγάδι και το πότισμα

Ο σκληρός (θεατρικός) χειμώνας του 2012 – 13

Αντε με το καλό, μετά από ενάμισι χρόνο σιωπής ανοίγουν σιγά σιγά τα χειμερινά θέατρα, ανακοινώνονται πρεμιέρες και ρεπερτόρια με την ελπίδα να πάνε όλα καλά, η σεζόν να εξελιχθεί ομαλά, να μην ξαναζήσουμε τους μήνες της απομόνωσης. Και να έχουν ηθοποιοί και σκηνοθέτες δουλειά διότι η αεργία βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία. Δημιουργεί εμμονές και καλλιεργεί ιδεοληψίες.

Από την άλλη, το #Metoo στο ελληνικό θέατρο (που δεν ξέρω αν έχει τελειώσει ακόμη ή μονάχα για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά) θα κριθεί στο μέλλον και στα δικαστήρια, θα ξεχωρίσει αμνούς από ερίφια και στις δύο πλευρές και, μακάρι, να φέρει μια ουσιαστική κάθαρση που θα κάνει τις συνθήκες καλύτερες και δεν θα περιοριστεί σε ανταλλαγή τοξικοτήτων και απωθημένων.

Αυτά όμως θα τα δούμε στο άμεσο ή απώτερο μέλλον.

Προς το παρόν, βλέπω τη θεατρική σεζόν που είναι προ των πυλών. Και, πλην λίγων περιπτώσεων, νομίζω ότι βρίσκομαι στη δεκαετία του 1980, πριν, δηλαδή, την «άνοιξη του ελληνικού θεάτρου» που συντελέστηκε την επόμενη δεκαετία και στις αρχές του νέου αιώνα.

Επαναλήψεις επιτυχιών από τα βάθη των χρόνων (άντε να ξαναδούμε και το «Αγάπη μου Ουάουα»), αστυνομικούλια, παραστυνομικούλια, σιγουράκια, κλασικούλια και προτάσεις εκ του ασφαλούς, το λεγόμενο mainstream alternative (ας το πούμε συμβατικά εναλλακτικό ή εναλλακτικό εκ του ασφαλούς).

Χωρίς προτάσεις, με απόντες (τους περισσότερους) σημαντικούς σκηνοθέτες μας, με απόντες (τους περισσότερους) σημαντικούς ηθοποιούς. Ναι, καταλαβαίνω την οικονομική αμηχανία, την καλλιτεχνική ατολμία ύστερα απ’ όλα όσα προηγήθηκαν. Αλλά τόσο πολύ βρε παιδιά;

Εν τω μεταξύ, τι γίνεται με τα μέτρα προστασίας στις θεατρικές αίθουσες; Ξέρω ότι αρκετές θα δέχονται μόνο εμβολιασμένους θεατές αφού αυτό αυξάνει και τις θέσεις που μπορούν να διαθέσουν.

Βλέπω όμως ότι, σε άλλες περιπτώσεις, διαφημίζεται ότι το θέατρο θα δέχεται εμβολιασμένους και μη (εννοείται ότι για τους δεύτερους θα είναι υποχρεωτικό το rapid test). Είναι δυνατόν;

Ανθρωποι του πνεύματος (λέμε τώρα) κλείνουν ματάκι στους αντιεμβολιαστές; Τι καλλιεργούν δηλαδή; Τον σκοταδισμό; Το «πίσω ολοταχώς»; Ή μήπως νομίζουν ότι, έτσι, προτάσσουν τα στήθη και την ιδεολογία τους στον εξαναγκασμό που στόχο έχει την προστασία της δημόσιας υγείας;

Δεν πειράζει. Να ‘ναι καλά το cancel culture.

Οι ηθοποιοί, το πηγάδι και το πότισμα

Εν τω μεταξύ, ένα «καλό», αν μπορούμε να το πούμε έτσι, της πολύμηνης θεατρικής απραξίας είναι ότι πολλοί καλοί θεατρικοί ηθοποιοί, από τους «δύσκολους», από τους «αυστηρούς», στράφηκαν, για οικονομικούς λόγους, στην τηλεόραση.

Τι να πεις δηλαδή όταν βλέπεις τη Λυδία Κονιόρδου (κάκιστη υπουργός, πάντα μεγαλειώδης ηθοποιός) να προσαρμόζεται με έναν υπέροχο τρόπο στις υποκριτικές ανάγκες καθημερινού σίριαλ; Για να μάθει και ο κόσμος που δεν πηγαίνει στο θέατρο τι σημαίνει πραγματικά σπουδαία ερμηνεία. Και είναι αυτός ένας ακόμη λόγος που οι θεατές γυρίζουν την πλάτη στα τηλεριάλιτι και στρέφονται στη δραματουργία.

Διαβάζω όμως συνεντεύξεις αυτών που «ενέδωσαν», μου τα λένε και οι συνάδελφοι του τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Στην ερώτηση «Τι άλλο βλέπετε στην τηλεόραση;», η συνήθης απάντηση είναι «δεν βλέπω» ή «δεν έχω τηλεόραση».

Σιγά μην μπλεχτεί κανένα καλσόν στα γρανάζια της διανόησης και σκιστεί – εδώ ακούω από θεατρικούς παραγωγούς και σκηνοθέτες ότι δεν μπορούν να σταυρώσουν ηθοποιό για πρόβα στο θέατρο, όλοι έχουν τηλεοπτικά γυρίσματα.

Και στο κάτω κάτω, από την τηλεόραση «ποτίζονται» οικονομικά τώρα και, μάλιστα, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι από το θέατρο. Δεν έχουν μάθει την παροιμία που λέει ότι δεν φτύνουμε στο πηγάδι που μας ποτίζει;