Πρωτοτυπίες και πρωτιές

Το κόστος είναι τεράστιο, η ανακούφιση αισθητή, ο ενθουσιασμός ανύπαρκτος – πώς να ενθουσιαστείς όταν η χώρα σου, που χρωστάει κοντά 400 δισεκατομμύρια ευρώ, προσθέτει (με δημιουργική ασάφεια) 5-10 δισεκατομμύρια στο χρέος της για να αγοράσει αξιόπιστα όπλα;

Ανακουφίζεσαι βέβαια γιατί νιώθεις πως «η συμφωνία αμοιβαίας συνδρομής» που συνοδεύει την αγορά των όπλων μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά απέναντι στην ερντογανική ψευδαίσθηση μεγαλείου. Αλλά υπάρχουν μεγάλα ερωτηματικά.

Το να αντιμετωπίζεις απειλές αυξάνοντας το δημόσιο χρέος και αγοράζοντας πανάκριβα όπλα, θα το μπορούσα και εγώ, νομίζω.

Υποτίθεται ότι τους πολιτικούς τους έχουμε για να βρίσκουν ευφυέστερες λύσεις,  που να μην επιβαρύνουν δυσβάστακτα το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Αλλά οι πολιτικές ηγεσίες της έχουν αποτύχει διαχρονικά σε αυτό: η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε παραγγελίες πάνω από ένα δισεκατομμύριο στην τραμπική Αμερική – και εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι τι αγοράστηκε (ή εκσυγχρονίστηκε) με αυτά τα χρήματα, ούτε διάβασα έκτοτε ότι βελτιώθηκε η αμυντική ικανότητα της χώρας – το αντίθετο ακριβώς διαβάζω και για τούτο φθάσαμε στη συμφωνία με τη Γαλλία.

Βεβαίως, είναι σοφή η απόφαση της σχετικής αποδέσμευσης από την αμερικανική αυτοκρατορία και η σαφής -υποχρεωτική μάλλον- σχέση με τη Γαλλία, εν όψει και των  συνολικότερων πρωτοβουλιών για την ασφάλεια της Ένωσης.

Η στρατηγική απόσταση των ΗΠΑ από την περιοχή μας είναι πια πολύ μεγάλη, κάτι που το αγνόησαν οι κκ Κοτζιάς, Καμμένος και Τσίπρας για λόγους δημοκοπίας – μια που η «κακή Ευρώπη» μας είχε επιβάλλει τα μνημόνια.

Η συνθήκη Γαλλίας-Ελλάδας αποτελεί μεγάλη (και ανησυχητική) πρωτοτυπία: για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο υπογράφεται διμερής αμυντική συνθήκη μεταξύ δύο χωρών. Θα ακολουθήσουν και άλλες άραγε; Είμαστε προάγγελοι δυσοίωνου, ανασφαλούς ευρωπαϊκού μέλλοντος;

Επίσης, αν δεν απατώμαι, η Ελλάδα έχει υπογράψει στην ιστορία μόνο μία άλλη διμερή αμυντική συμφωνία: την ελληνο-σερβική του 1913, πριν από 110 χρόνια δηλαδή.

Συμφωνία που η Ελλάδα δεν τίμησε, δεν συμπαραστάθηκε στη Σερβία όταν δέχθηκε επιθέσεις από την Αυστρουγγαρία αρχικά και τη Βουλγαρία στη συνέχεια.

Εκατό χρόνια μετά λοιπον, τιμώντας τις επιτυχίες 200 χρόνων, η Ελλάδα υπέγραψε δύο αμυντικές συμφωνίες: προηγήθηκε αντίστοιχη περίεργη -αν όχι μυστηριώδης-με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Αυτές οι πρωτοτυπίες και πρωτιές -μαζί με αυτή της οικονομικής χρεοκοπίας- δεν είναι καθόλου ευχάριστες, το αντίθετο ακριβώς: είναι πρωτιές αποτυχίας, και ανησυχίας, είναι ασαφές πού οδηγούν.