Σχήματα

Υπάρχουν μερικά σχήματα που, αν και αυτονόητα, καλό είναι να τα επαναλαμβάνουμε. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να παραβιάζεις τον νόμο. Κι αν τον παραβιάζεις, πρέπει να τιμωρείσαι.

Η κατάληψη ενός σχολείου, έτσι, ή ενός πανεπιστημίου, (θα έπρεπε να) επιφέρει κυρώσεις. Οπως και η πραγματοποίηση μιας απεργίας που κρίνεται καταχρηστική. Οπως και η δημοσιοποίηση των στοιχείων ανηλίκων μαθητών που οδηγεί εκ των πραγμάτων στη στοχοποίησή τους.

Ενα άλλο αυτονόητο σχήμα είναι ότι σε μια δημοκρατία η βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οι αριστερές Μολότοφ δεν είναι λιγότερο απεχθείς από τους δεξιούς λοστούς, η επίθεση εναντίον ενός βουλευτή δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι αυτός ο βουλευτής υποστήριξε μνημονιακές θέσεις και ο φόνος ενός ή χιλιάδων ανθρώπων είναι ίδιος είτε έγινε στο όνομα του ρατσισμού είτε στο όνομα της ελευθερίας.

Οσο χρήσιμο όμως είναι να υπενθυμίζουμε αυτές τις αλήθειες, άλλο τόσο ανεπαρκές είναι να μένουμε σε αυτές προκειμένου να εξηγήσουμε  οποιοδήποτε κοινωνικό φαινόμενο. Εχει δίκιο ο υφυπουργός Παιδείας (που για μια φορά δεν σχολίασε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις) όταν επισημαίνει ότι βία στη Σταυρούπολη δεν άσκησαν μόνο οι φασίστες, αλλά κι εκείνοι που τους επιτέθηκαν.

Κι εγώ άμα σπρώξω κάποιον για να μπω στο μετρό βία ασκώ, και πρέπει να τιμωρηθώ. Αυτό που βλέπουμε όμως τον τελευταίο καιρό είναι κάτι ευρύτερο και πολύ ανησυχητικό. Είναι μια προσπάθεια εκμετάλλευσης υπαρκτών προβλημάτων σε διάφορους χώρους, από την εκπαίδευση μέχρι την εκστρατεία εμβολιασμού, προκειμένου να συγκροτηθεί ένας νέος αντισυστημισμός – ο οποίος δεν είναι κόκκινος, αλλά φαιός.

Το ζήτημα λοιπόν εδώ δεν είναι να πιάσουμε πάλι τη συζήτηση για το ποιος φασίστας είναι χειρότερος, ο αριστερός ή ο δεξιός. Ολα τα φασιστικά φαινόμενα, είτε λέγονταν 17 Νοέμβρη είτε Χρυσή Αυγή, αντιμετωπίστηκαν με τη δέουσα προσοχή και αυστηρότητα από τη δικαιοσύνη.

Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν εξίσωσε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα με τη δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής το 2013 στο Νέο Ηράκλειο. Οχι γιατί το αίμα των αντιφασιστών είναι βαρύτερο από το αίμα των φασιστών, αλλά επειδή η πρώτη ενέργεια εντασσόταν σε ένα οργανωμένο σχέδιο μιας εγκληματικής οργάνωσης με συγκεκριμένη ιεραρχία και επώνυμα στελέχη, ενώ η δεύτερη υπάκουε σε άλλα, άγνωστα ακόμη, κίνητρα.

Το ερώτημα των ημερών δεν είναι ούτε αν η δίκη της Χρυσής Αυγής διήρκεσε πολύ επί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως μας είπε χθες κλείνοντάς μας το μάτι ο Αγγελος Συρίγος.

Αντίθετα με τα προβλήματα της δικαιοσύνης, που είναι διαχρονικά, τέτοιες αντιπαραθέσεις ανήκουν στο παρελθόν.

Αυτό που ενδιαφέρει τώρα τους πολίτες είναι να μην ξαναδούν τάγματα εφόδου να παίρνουν για οποιονδήποτε λόγο τη δικαιοσύνη στα χέρια τους. Σε αυτό, τουλάχιστον, θα έπρεπε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να συμφωνήσουν.