Αμπωτη

Κατά την εφηβεία σου ζαχαρώνεις τη μικρή γειτόνισσα, τη συμμαθήτριά σου, εκείνη που εγκαταστάθηκε με τους γονείς της στο διπλανό ενοικιαζόμενο στις διακοπές. Ξεφυλλίζεις μια ποιητική ανθολογία, κολλάς στο ποιήμα του Κώστα Ουράνη. «Το κορίτσι των δεκατριών χρονών».

Οι στίχοι ξεχειλίζουν από αισθησιασμό, ο οποίος δεν χρειάζεται τολμηρές περιγραφές, «πρόστυχες» λέξεις για να σε διαγείρει. «… Και μια στιγμή, που άρπαξα τη μέση της και μ’ άγρια επιθυμία την κράτησα μέσα στην αγκαλιά μου, σκλαβώνοντας τα πόδια της μέσα στα γόνατά μου, την είδα που αφέθηκε γλυκά στο σφίξιμό μου ενώ τα μάτια εγλάρωναν και τρέμανε τα χείλη… Κι ένοιωσα ότι μέσα της εξύπνησε το θήλυ». «Σε ποια ηλικία το έγραψε αυτό ο Ουράνης;» ρωτάει – εμφανώς ενοχλημένη και καχύποπτη – μια θιασώτης της πολιτικής ορθότητας. «Στα δεκαέξι του, κυρία μου!» απαντώ ψευδώς – καλύπτω τον ποιητή. Οπως θα κάλυπτα και τον Σικελιανό, ο οποίος υμνεί στο «Θαλερό» του την αρχοντοθυγατέρα, που «η όψη της έδειχνε διάφωτη τής παρθενιάς τη φλόγα, κι απ’τη σφιχτή της ντυμασιά στα στήθια της τ’ αμάλαγα, χώριζ’ ολόρτη η ρώγα…». Πόσω μάλλον τον Ανδρέα Εμπειρίκο στα «Χειμερινά σταφύλια» του. «Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της… Μα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν τη φευγαλέα συμφορά…».

Μεγαλώνεις, οι κοπελίτσες χάνονται από το οπτικό σου πεδίο. Στα δεκαοχτώ, τα φτιάχνεις με μια συμφοιτήτριά σου. Στα τριάντα, με τη συνάδελφό σου στο γραφείο. Μπορεί ο έρωτας χρόνια να μην κοιτάζει, οι εραστές όμως σμίγουν και συγκρούονται στο ίδιο γήπεδο. Πώς να σε γοητεύσει κάποια που ενώ εσύ έχεις καταλασπωθεί, δεν έχει ξεμυτίσει ακόμα από τα αποδυτήρια; Στη ζωή – άλλο οι ποιητικές φαντασιώσεις – πρέπει να έχεις νοσηρή ανάγκη επιβολής για να ελκύεσαι ως ενήλικας από τις άγουρες. Το βλέμμα σου δεν στέκει καν στις πιτσιρίκες που τιτιβίζουν στη στάση του λεωφορείου, μπροστά στον κινηματογράφο. Ανήκουν σε άλλο σύμπαν.

Ωσπου να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά το θαύμα που συμβαίνει δίπλα σου. «Ενα κορίτσι γίνεται γυναίκα τι πιο φυσικό; Οταν όμως πρόκειται για την κόρη σου…».

Ο Αντριάνο Τσελεντάνο, ο χαρισματικός ιταλός τραγουδοποιός, δίνει με άφθαστη ακρίβεια και τρυφερότητα τις εικόνες. «Τρέλα σού πάει αυτό το φόρεμα – έτσι και το δει η μαμά σου, απόψε θα ‘χουμε καβγάδες… Μιλάς πλέον στο τηλέφωνο ψιθυριστά, πόσα άραγε κρύβει μια σου ανάσα; Κλειδώνεσαι στην κάμαρά σου, δοκιμάζεις μακιγιάζ… Σε λίγο θα αρχίσεις να βγαίνεις μόνη σου τα βράδια κι εγώ, στο σπίτι, δεν θα κλείνω μάτι…».

Η θυγατέρα σου θα γίνει ώσπου να πεις κίμινο η μικρή γειτόνισσα, το κορίτσι των δεκατριών χρονών. Για κάποιον άλλον.

Τι κάνεις τώρα; Ο,τι ήταν να της πεις, της το έχεις ήδη πει. Για το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη μοναδική, την προσωπική του ευτυχία. Για την ελευθερία που την κατακτά κανείς κάθε στιγμή πληρώνοντας το τίμημά της. Πως πλούσιος δεν είναι όποιος έχει αλλά όποιος δίνει. Οτι ο έρωτας, σε όλες του τις εκφάνσεις, αποτελεί τη μέγιστη ευλογία. «Παίξε σωστά κι ας χάσεις…» έχεις συνοψίσει.

Την έχεις περπατήσει κάτω απ’ την Ομόνοια για να αντικρύσει τη φρίκη των ναρκωτικών. Της έχεις μιλήσει για ζωές λάμπουσες και για ζωές ρημαγμένες. Την έχεις ξεναγήσει σε ό,τι εσένα συγκίνησε, ταινίες, βιβλία, ζωγραφιές, το άγαλμα του Αντίνοου στους Δελφούς, τους Μπιτλς, τον Καβάφη, τον «Φύλακα στη Σίκαλη». Προβλέπεις – κι εύχεσαι – οι πιο αγαπημένοι της καλλιτέχνες να ανήκουν στη δική της γενιά, φρέσκο φως να ρίχνουν στον κόσμο.

Μοναδική αυστηρή σου εντολή; «Ποτέ σε αμάξι μεθυσμένου, ποτέ καβάλα σε ξένη μηχανή!».

Τώρα, όπου να ‘ναι, πρέπει να γίνεις η άμπωτη. Το κύμα που τραβιέται, η θάλασσα που αποσύρεται κι αφήνει χώρο να φυτρώσει το καινούργιο. Το θαυμάσιο. Το ακατανόητο.

Οι σιωπές σου εφεξής θα βαραίνουν περισσότερο. Ενώ ξυπνάει μέσα της το θήλυ, εσύ οφείλεις να κοιτάς αλλού.