Στην ελληνογαλλική σχέση, τις φρεγάτες Belharra, τα Rafale, υπάρχει φυσικά και αντίλογος. Ανέλαβε η Ελλάδα να αμβλύνει την οδύνη της Γαλλίας (και την επικοινωνία του Μακρόν), από τη σύναψη του «συμφώνου του Ειρηνικού» που την πέταξε έξω (μαζί με όλη την ΕΕ). Το ερώτημα είναι όμως αν οι εξοπλισμοί (αμυντικής ανάγκης και όχι οι καταναλωτικοί) αποτελούν ένα σοβαρό κομμάτι της ελληνικής πολιτικής προϋπόθεσης, που υποστασιοποιούν τη διπλωματία και παγιώνουν την ειρηνική επιλογή. Η διπλωματία δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει υποκατάστατο των εξοπλισμών και της αμυντικής ποιότητας. Αλλά οργανικό υποσύνολό τους. Και τα δύο (διπλωματία και εξοπλισμοί) είναι σκέλη του πολιτικού διαβήματος της χώρας.

Η Κύπρος διδάσκει. Αν υπήρχε εκτίμηση της κατάστασης από το χουντικό καθεστώς ή, σύμφωνα με άλλους (που επιβεβαιώνει και το τότε στέλεχος της ΚΥΠ, Σημαιοφορίδης), αν δεν υπήρχε η υπόδουλη κουλτούρα του, θα αναπτυσσόταν μια μικρής στρατιωτικής έκτασης αντίδραση, που θα ανέτρεπε την εισβολή και την παγίωση της φρίκης. Η πολιτικά αποφασισμένη αδράνεια των χουντικών, δημιούργησε μια παρατεταμένη ανθρωπιστική και πολιτική κρίση. Που δεν αφορά μόνο την ντε φάκτο διχοτόμηση, τις δολοφονίες, την κλοπή περιουσίων, την καθήλωση των δύο γειτονικών λαών σε μια αντιπαραθετική λειτουργία και τελικά σε μια δικαιική τερατωδία. Αφορά και τους Τουρκοκύπριους, που δέχτηκαν την τελικά αφανιστική πολιτική της «μητέρας» Τουρκίας, τους εποίκους, τον αυταρχισμό ενός, ενίοτε, τρομοκρατικού και συμμοριτικού καθεστώτος. Στο οποίο, όποτε γινόταν προσπάθεια εκδημοκρατισμού, ακυρωνόταν από τις παρακρατικές φυλές.

Η εξοπλιστική διάσταση είναι μια αναπόφευκτη δομική παράμετρος της πολιτικής δημοκρατίας. Η αυτοβουλία και η αυτενέργεια του κυπριακού λαού έχει τρωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Μια καλοχτισμένη στρατιωτικοπολιτική οργάνωση υπό μορφή (ψευδούς) κράτους συνάδει με μια καθοδηγημένη-«προπαγανδισμένη» συλλογική επιθυμία.

Οι εξοπλισμοί, αν αφαιρεθεί το πολιτικό και στρατιωτικό περικείμενο είναι αποκρουστικοί.  Ομως οι εξοπλισμοί είναι πολιτικό εργαλείο που συνκαθορίζει τις διακρατικές σχέσεις και σε μεγάλο βαθμό θεμελιώνει και τις ποιότητες διακρατικού δικαίου. Δικαίου ισχύος ή δικαίου διεθνών συνθηκών (που πάλι μέσα τους αντηχεί η ισχύς).

Αλλά όπως επανειλημμένα έχω γράψει, εξοπλιστική λειτουργία, εντασσόμενη ως ενεργητικό στοιχείο της οικονομίας και όχι ως τρύπα στο εσωτερικό της. Οχι ως δυσβάστακτο έξοδο, αλλά ως αναπτυξιακό στοιχείο. Το κλειδί στην ελληνογαλλική  συμφωνία (και τις άλλες που αναπτύσσονται) είναι η παραγωγική διάσταση. Τι θα φτιαχτεί εδώ, τι τεχνογνωσία θα εισαχθεί και θα αφομοιωθεί παραγωγικά.

Η Τουρκία προ πολλού έχει στρατιωτικοποιήσει μέρος της οικονομίας της, κάνοντας κερδοφόρο την εξοπλιστική επιλογή της. Στη δική μας περίπτωση γίνεται το ανάποδο. Αποδομείται επί πολλά χρόνια η όποια βιομηχανική παραγωγή, δεν εξάγεται τίποτα, τρώγονται μεταξύ τους επιτελείς, πολιτικά στελέχη και αντιπρόσωποι.

Μια σημαντική παραγγελία, είτε θα είναι προπομπός ενός βαθύτερου παραγωγικού αναπροσανατολισμού, είτε θα καταναλωθεί, για να αντικατασταθεί σε λίγα χρόνια με μια άλλη. Θα μαζεύεις κάτι από τον τουρισμό και τον δανεισμό και θα τα ρίχνεις στην εξοπλιστική οπή. Ούτε τη διακρατική ισορροπία, ούτε την πολιτική επίλυση θα καταφέρνεις.

Φυσικά μεγάλο μέρος της συζήτησης εξαντλείται στη μεταφυσική της παραγγελίας. Στα animation με τα καραβάκια και τα αεροπλανάκια. Να θυμίσω ότι τα ταμειακά διαθέσιμα δεν είναι περιουσία, αλλά παροδική δυνατότητα.

Headlines