Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων – Δέκα διάσημοι Έλληνες μιλούν για τα αγαπημένα τους κατοικίδια

Σήμερα, οι πιο αγαπημένοι μας φίλοι έχουν τη γιορτή τους.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, δέκα γνωστοί Έλληνες μίλησαν στο okmag.gr για τα κατοικίδιά τους και τον τρόπο που αυτά άλλαξαν τη ζωή τους.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΑΓΚΑΚΗ

«Είχα πάντα γάτες στη ζωή μου. Όταν ήμουν μικρή, δεν με άφηναν να πάρω σκύλο μέσα στο διαμέρισμα. Μου έλεγαν ότι θα είναι πολύ δύσκολο. Το μόνο που μου επέτρεψαν από την ηλικία των 7 είναι να έχω γάτα, ως πιο εύκολο ζώο στην καθημερινότητα. Η Μουντζούρα μπήκε στη ζωή μου τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν είχα χάσει τον προηγούμενο γάτο μου, που έφυγε σε ηλικία 14 ετών. Τη βρήκα στη ρόδα του αυτοκινήτου μου έξω από το σπίτι. Πήγα να ξεκινήσω και όρμησαν από ένα μαγαζί παραδίπλα και μου λένε ”μη φύγετε, υπάρχει ένα γατάκι”. Ήταν σαν μουντζούρα και ήταν και μουντζουρωμένο. Εξού και το όνομα. Πλέον στο σπίτι έχω και τον Μπούλη που βλέπετε στη φωτογραφία. Ήταν ο γάτος του μπαμπά μου. Γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2016. Η επιθυμία μου ήταν να ζήσει με τον μπαμπά μου για να του κάνει παρέα. Έγιναν αυτοκόλλητοι και έζησαν μαζί μέχρι πέρσι που έφυγε ο πατέρας μου. Δεν θα μπορούσα να τον αφήσω ή να τον δώσω κάπου γιατί ήταν ο αγαπημένος του φίλος. Η Μουντζούρα και ο Μπούλης πέρασαν ζόρικα μεταξύ τους. Άφησα τον Μπούλη έναν χρόνο σχεδόν στο άδειο σπίτι του πατέρα μου και πήγαινα καθημερινά να τον ταΐσω. Αυτό έγινε διότι η πρώτη επαφή μεταξύ τους ήταν πολύ δύσκολη. Τον έφερα πια στο σπίτι μας τον Φεβρουάριο και το πρώτο εξάμηνο το περάσαμε με κλειστές πόρτες, διαχωριστικά κάγκελα και κανένα αποτέλεσμα. (Γελάει.) Κάποια στιγμή τους άνοιξα και πλέον ανέχονται ο ένας τον άλλο υποχρεωτικά. Η μεγάλη αντίδραση είναι από τη δική μου που είναι γυναίκα, πιο μικρή, πιο νευρική και πιο έντονη. Ο άλλος είναι χοντρούλης, ήρεμος και μαλακός. Φοβάμαι ότι θα πουν ότι γίνομαι γεροντοκόρη με τις γάτες, αλλά είναι η ισορροπία μου…»

ΝΑΤΑΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ

«Η αγάπη μου για τα ζώα ξεκίνησε από μικρή ηλικία. Με θυμάμαι 3 ετών να τρέχω πίσω από τα σκυλάκια και τα γατάκια στον Πόρο όπου έκανα διακοπές στο σπίτι της θείας μου. Θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή να έχω είτε γατιά είτε σκυλιά. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει στη ζωή μου ο Μίκυ και η Νουνού. Ο Μίκυ είναι 14 χρόνων, μου τον χάρισαν το 2007 και τον έχω από πολύ μωρό. Τη Νουνού την υιοθέτησα πέρσι από το καταφύγιο A Little Shelter. Πρόκειται για μια σκυλίτσα αδεσποτούλα που ζούσε στα Τρίκαλα. Πέρασε μια ταλαίπωρη εγκυμοσύνη γιατί γέννησε τα κουταβάκια της στον δρόμο. Την έφεραν στην Αθήνα μαζί με τα μωρά της, τα οποία υιοθετήθηκαν αμέσως. Τη μαμά όμως που κουτσαίνει δεν την έπαιρνε κανείς. Την πήρα εγώ με μεγάλη χαρά. Είναι 2 χρόνων. Είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Η Νουνού επειδή έχει μεγαλώσει στον δρόμο τα πάει πολύ καλά με όλα τα ζώα. Ο Μίκυ δεν συμπαθεί καθόλου τις γάτες. Είναι πολύ αστείο γιατί βλέπεις ένα τοσοδούλικο σκυλάκι να κυνηγάει γάτες που είναι μεγαλύτερες από εκείνον. Μεταξύ τους έχουν μια περιέργη σχέση. Θα μπορούσα να πω ότι ο Μίκυ την ανέχεται καθώς μετά από τόσα χρόνια μπήκε στη ζωή του ένα σκυλί που κατά κάποιον τρόπο μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Όταν μένουν οι δυο τους, είναι πιο ήσυχοι. Αυτός είναι εγωιστής, ζηλιάρης και φωνακλάς, αυτή είναι πιο τρυφερή, ήσυχη και πολύ γλυκιά. Τα σκυλιά για εμένα είναι η ανιδιοτελής αγάπη. Και η επαφή με τα ζώα είναι η σπουδαιότερη μορφή δοτικότητας».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΥΓΓΑΡΕΖΟΣ

«Όταν ήμασταν μαζί με την Ιλένια (σ.σ. Ουίλιαμς), επειδή έχει μεγάλη αγάπη για τα ζώα, είχα στο μυαλό μου να βρούμε ένα σκυλάκι. Εκείνη την περίοδο είχε γεννήσει η σκυλίτσα μιας φίλης μου, της ζήτησα λοιπόν να πάρουμε ένα. Της το έκανα δώρο και θυμάμαι ότι η Ιλένια έβαλε τα κλάματα από το αίσθημα ευθύνης που ένιωσε. Ήξερε τι σημαίνει να έχεις ένα σκυλάκι γιατί είχε από μικρή κατοικίδια. Εγώ είχα άγνοια κινδύνου. Όταν λοιπόν πήγα να δω τα σκυλάκια, ο Κούπερ δεν δινόταν για υιοθεσία γιατί θα τον έπαιρνε η γιαγιά της φίλης μου. Όταν πήρα την κοπέλα, μου λέει ”έχει μείνει ένα θηλυκό”. Πήγα να το πάρω αλλά ήρθε κατευθείαν πάνω μου ο Κούπερ. Εμένα μου είχαν πει ”μην πάρεις αυτό που θα έρθει πάνω σου γιατί θα σε κάνει ό,τι θέλει”. Ήταν ο πιο ατίθασος και ο πιο ζωηρός. Στην οικογένεια τον φώναζαν Ταλιμπάν. Όταν ήρθε πάνω μου, μου λένε ”ο Ταλιμπάν κάνει σαν τρελός. Άντε πάρ’ τον”. Και έτσι μου τον έδωσαν. Μου είπαν κιόλας ότι επειδή είναι πολύ ζωηρό σκυλί η γιαγιά δεν θα μπορούσε να τον κουλαντρίσει. Η πρώτη εικόνα που έχω είναι να τον βάζω μέσα σε ένα Mini Cooper που μου είχαν δώσει ως αντικατάσταση στο αυτοκίνητό μου – γι’αυτό και τον βγάλαμε Κούπερ. Με το που τον έβαλα στα πόδια μου, έκλαψε επειδή τον πήρα από τη μαμά του. Αυτό το κλάμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Κούπερ είναι φίλος μου, συγκάτοικός μου, ό,τι πιο κοντινό σε εμένα. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ατσούμπαλος. Και το κακό είναι ότι και εγώ είμαι ατσούμπαλος. Μπαίνει σε έναν χώρο και τα σπάει όλα με την ουρά του που πάει δεξιά και αριστερά. Φυσικά, όπως όλα τα λαμπραντόρ, έχει επίσης τρομερό θέμα με το φαγητό και τα μπαλάκια. Βέβαια, αν τεθεί θέμα “φαγητό ή μπαλάκι”, επιλέγει το δεύτερο!»

ΤΟΝΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Με τη Στέλλα είμαστε μαζί δέκα χρόνια. Θυμάμαι ότι ζούσα στο Λονδίνο και ήθελα πάρα πολύ να έχω έναν
σκύλο. Οι φίλοι μου λοιπόν μου την έφεραν όταν ήταν ακόμη κουτάβι. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Για εμένα είναι συνοδοιπόρος στη ζωή. Είναι ένα πλάσμα που θαυμάζω βαθιά για την ανιδιοτέλειά της και την άνευ όρων αγάπη που μου δίνει. Είναι ένα πλάσμα που με κάνει να χαμογελάω πολύ. Με άλλαξε προς το καλύτερο και μαθαίνω πολλά από τον σκύλο μου, όπως κι από όλα τα ζωάκια. Τον τελευταίο έναν χρόνο μάλιστα άρχισε και η ενασχόλησή μου με το καταφύγιο A Little Shelter. Η Κατρίνα Τσάνταλη, που είναι ο πιο καλόκαρδος και γενναιόδωρος άνθρωπος που ξέρω, ξεκίνησε το καταφύγιο και ήταν μεγάλη μου τιμή που μου ζήτησε να γίνω μέρος αυτού. Μέσα σε έναν χρόνο έχουμε κάνει πάνω από 400 υιοθεσίες και έχουμε τεράστια ευγνωμοσύνη για τον κόσμο που μας έχει στηρίξει και έχει υιοθετήσει τα πλάσματά μας. Το να ανοίγεις το σπίτι σου σε ζώα που το έχουν ανάγκη και κατέληξαν στον δρόμο, το να προσφέρεις αγάπη και μια κανονική ζωή είναι από τις σπουδαιότερες πράξεις που μπορείς να κάνεις»

ΝΑΝΤΙΑ ΜΠΟΥΛΕ

«Έχω έναν σκύλο, τη Φοίβη, και έναν γάτο, τον Ρόκι. Τη Φοίβη την πήρα πριν από πέντε χρόνια από τη Φιλοζωική Οργάνωση Ραφήνας, την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Τον Ρόκι τον βρήκα κάποιους μήνες μετά στον δρόμο, όταν πήγε να τον πατήσει ένα αμάξι. Στην αρχή αναρωτήθηκα πώς θα τα πάνε μαζί, αλλά πολύ σύντομα τα βρήκαν και τώρα είναι οι καλύτεροι φίλοι. Στη δική μας περίπτωση το ”τσακώνονται σαν τον σκύλο με τη γάτα” δεν ισχύει, η συμβίωσή τους είναι πολύ καλή. Πραγματικά, τα ζώα σού ενεργοποιούν την ενσυναίσθηση, τη φροντίδα αλλά και το αίσθημα της ευθύνης. Και σου επιστρέφουν πολλαπλασιασμένη την αγάπη που τους δίνεις. Τα δικά μου ζωάκια είναι πολύ φιλικά ως χαρακτήρες – η Φοίβη έχει μεγάλη ανάγκη να βγαίνει έξω βόλτες, ο γάτος είναι τρομερά χαδιάρης και κοιμάται μαζί μας στο κρεβάτι. Αυτό που θέλουν πάντα –ειδικά η Φοίβη– είναι λιχουδιές! Όσο για το γεγονός ότι πλέον ο βασανισμός των ζώων και η κακοποίησή τους είναι κακουργήματα, είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη και ένα μήνυμα στην κοινωνία ότι οφείλουμε να σεβόμαστε την ύπαρξή τους».

ΝΤΟΡΕΤΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

«Πριν από τέσσερα χρόνια περίπου τη βρήκαμε στη Μύκονο πεταμένη σε ένα ρυάκι μαζί με τα αδέλφια της. Ήταν τρία κουταβάκια, τα μαζέψαμε, τα φροντίσαμε και τα πήγαμε στον κτηνίατρο. Υιοθετήθηκαν όλα και εμείς κρατήσαμε την Gigi. Tην περίοδο που τη βρήκαμε συζητούσαμε στο σπίτι ότι θέλουμε να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι. Ξαφνικά την είδαμε μπροστά μας, οπότε ήταν λίγο καρμική η συνάντησή μας. Παρ’ όλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που έχουμε σκυλάκι στο σπίτι. Η Gigi είναι πανέξυπνη. Είναι φοβερή οποιαδήποτε αταξία κι αν κάνει. Γενικότερα, όταν κάνει κάτι που ξέρει ότι δεν πρέπει, το βλέμμα της είναι απόλαυση. Μου είναι πολύ δύσκολο να τη μαλώσω. Δεν μπορώ. Έχει αντίληψη και καταλαβαίνει κάθε σκανδαλιά που κάνει. Παίρνει λοιπόν το ύφος της αταξίας. Έχω μια φοβερή σχέση μαζί της, αναντικατάστατη, αληθινής αγάπης. Για παράδειγμα, την περίοδο της καραντίνας πραγματικά η Gigi ήταν φοβερή συντροφιά. Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς με λόγια. Εμένα με βοήθησε πολύ η ύπαρξή της μέσα στο σπίτι. Είχα φυσικά και τα παιδιά μου, αλλά αυτά έκαναν το πρόγραμμά τους. Εγώ λοιπόν έκανα παρέα με την Gigi»

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ

«Έβγαλα τον σκύλο μου Valentino από τον Βαλεντίνο Ρόσι, τον οδηγό μοτοσικλέτας. Επειδή έχω πάθος με τις μηχανές, έχουμε κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα μαζί – ο σκύλος σε ειδική θέση. Πλέον κοντεύουμε τα 12 χρόνια παρέα. Ένα από τα χαρακτηριστικά του Vale (σ.σ. όπως τον φωνάζει χαϊδευτικά) είναι πως ζηλεύει αφόρητα –όχι μόνο τα άλλα σκυλάκια, αλλά τα πάντα– και είναι μια ράτσα που χρειάζεται μόνιμα παρέα. Είναι μαλτέζος με κανίς, η μαμά του ήταν κάπως άτακτη. (Γελάει.) Η πιο γλυκιά στιγμή της ημέρας μας είναι το πρωινό ξύπνημα αλλά και το άραγμα όταν επιστρέφουμε σπίτι από τη δουλειά – τον παίρνω παντού μαζί, σε γυρίσματα και θέατρο. Α, και η βόλτα! Ούτως ή άλλως, νομίζω ότι εκείνος με πηγαίνει βόλτα γιατί εγώ δεν θα έβγαινα τόσο πολύ από το σπίτι αν δεν είχα τον σκύλο. Είναι μια ψυχοθεραπεία, περπατάμε παρέα, εγώ ακούω μουσική. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αν ψάχνεις, περιεργάζεσαι ή έχεις καταλάβει κομμάτια της λέξης ”αγάπη”, σίγουρα με ένα ζώο θα μάθεις και την ανιδιοτελή της έννοια».

ΤΑΝΙΑ ΤΡΥΠΗ

«Είμαι vegan κι αυτό από μόνο του σημαίνει ότι πιστεύω στην ισότητα όλων των πλασμάτων που βρίσκονται στη Γη. Μοιραζόμαστε αυτό τον πλανήτη, δεν μας ανήκει τίποτα. Πέρσι υιοθέτησα ένα αρνάκι. Είναι ένα διασωθέν ζωάκι, το βρήκα στα γυρίσματα της σειράς Το κόκκινο ποτάμι στην οποία έπαιζα και εκεί οφείλεται και το όνομά του: τον λένε Ποταμάκι! Ήταν πάρα πολύ μωρό και αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά στο να έχεις ως κατοικίδιο ζώο έναν σκύλο, μια γάτα ή ένα προβατάκι, ένα αρνάκι ή μια αγελάδα. Όλα έχουν συναισθήματα και ανάγκες όπως είναι η αγάπη, η φροντίδα και η στοργή, οπότε όταν κάποιος ακολουθεί τον βιγκανισμό – φυσικά για ηθικούς λόγους– δεν ξεχωρίζει τα ζώα. Η επαφή με το Ποταμάκι δεν μου έχει μάθει κάτι που δεν ήξερα ήδη, ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή»

ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΙΜΠΙΛΑΣ

«Αυτή τη στιγμή ζω μαζί με 25 παπαγάλους διαφόρων ειδών – Αλεξανδρινούς, κοκατίλ, μονκ, μπάτζι
κ.ά. Το πιο αγαπημένο μου παπαγαλάκι, όμως, είναι η Σωσώ, η εγγονή του πρώτου παπαγάλου που είχα πριν από τριάντα χρόνια. Όλοι είναι πρώην αδέσποτα που αναζητούσαν φαγητό και τη θαλπωρή ενός σπιτιού. Επειδή μένω κοντά σε δάσος, στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, έρχονται πολλοί παπαγάλοι στη βεράντα μου, τους ταΐζω, ύστερα εξοικειώνονται μαζί μου, κάθονται στο χέρι μου, βγάζουν τις κραυγούλες τους. Και κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος είναι ότι οι παπαγάλοι είναι πολλοί αγαπησιάρηδες. Με τη γλώσσα και το ράμφος τους δίνουν φιλιά, δείχνοντας έτσι την αγάπη τους. Αφιερώνω καθημερινά γύρω στη μιάμιση ώρα για τη φροντίδα τους. Το πρώτο πράγμα που κάνω ξυπνώντας είναι να τους καλημερίσω και ύστερα να τους ετοιμάσω το φαγητό όλης της ημέρας – φρούτα, μαρούλι, ψωμί, πολλών ειδών καρπούς. Όσο για την αγαπημένη μου συνήθεια, είναι να τους μαζεύω από το δασάκι κουκουνάρια και χαρούπια. Στα μεγάλα πουλιά αρέσει πολύ να τρώνε χαρούπια. Όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που ρωτά είναι “πώς αντέχεις;” ή “πόσο χρόνο σού παίρνει η φροντίδα τους;”. Υπάρχουν και κάποιοι, δεισιδαίμονες, που σου λένε ”οι παπαγάλοι είναι γρουσουζιά”. Εκεί θυμώνω γιατί η μόνη γρουσουζιά είναι να είσαι εσύ γρουσούζης!»

ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΑΠΑΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

«Έχω δύο τσιντσιλά, τον Σεμπάστιαν και τον Ρίκο. Ο περισσότερος κόσμος ξέρει, δυστυχώς, τη γούνα τσιντσιλά.
Tα συγκεκριμένα ζώα ανακαλύφτηκαν τη δεκαετία ’50 -’60 στις περιοχές των Άνδεων, ζουν 15-17 χρόνια και
ανήκουν στο είδος των τρωκτικών. Τρώνε φρούτα και ξηρούς καρπούς και είναι παιχνιδιάρικα. Και πολύ ντροπαλά! Προσωπικά, τα έχω ελεύθερα στο σπίτι – στο κλουβί τους μπαίνουν μόνο για να κοιμηθούν και να κάνουν το μπάνιο τους. Κάνουν κάθε μέρα αμμόλουτρο για να διατηρούν καθαρή τη γούνα τους, η οποία μυρίζει σαν πούδρα. Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν από ζώα ό,τι τρωκτικό βλέπουν το ονομάζουν ποντίκι. Τα τσιντσιλά, όμως, δεν έχουν καμιά σχέση με ποντίκια. Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ήταν όταν το ένα μου τσιντσιλά πήδηξε στο δέντρο που είναι κολλητά στο μπαλκόνι και κατέβηκε στην Πατησίων. Το έψαχνα σαν τρελός. Μου λένε οι περαστικοί ”είδαμε κάτι άσπρο, σαν ποντίκι, να τρέχει προς την 3η Σεπτεμβρίου”. Ευτυχώς, το βρήκα σε μια γωνία και το πήρα, θα το είχε πατήσει αυτοκίνητο. Γενικά, τα έχω σε επίβλεψη. Επίσης, τους έχω ειδικά, πολύ λεπτά λουράκια για να μπορώ να τα πιάνω πιο εύκολα. Κάποιες φορές πηγαίνουμε βόλτα και στο δάσος – πάντα με το λουράκι τους. Πέρα από τα τσιντσιλά, έχω και δύο χάμστερ Ρομπορόβσκι – το μέγεθός τους δεν ξεπερνά τα 3 εκατοστά, ζουν μέχρι τρία χρόνια και ανήκουν στο είδος των ποντικοειδών. Αλλά και ένα ενυδρείο με ψάρια, τρία νέον και έναν μονομάχο. Πιστεύω πως όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει τρεχούμενο νερό και ζωή, καθαρίζει αυτόματα η ενέργεια του χώρου».

Πηγή: okmag.gr