Ένας που ήθελε, και ένας που δεν ήθελε

Συνήθως οι 0-0 ιστορίες προκύπτουν από δύο λογιών σενάρια. Από ματς δίχως ρυθμό, ενέργεια και πολλές φάσεις, που όλα καταλήγουν φυσιολογικά. Και από παρτίδες που κάποιος νιώθει άτυχος και κάποιος τυχερός, στο σφύριγμα της λήξης.

Το ιδιαίτερο στο 0-0 του Καραϊσκάκη ήταν πως με έναν τρόπο είχε και από τα δύο. Το μαρτυρούν δύο γεγονότα: οι 18-4 τελικές υπέρ του Ολυμπιακού (15-1 από το 35΄και μετά) αλλά και την ίδια στιγμή οι επί της ουσίας μόλις δυο-τρεις πραγματικές ευκαιρίες των Ερυθρόλευκων στη βραδιά. Για τον Παναθηναϊκό ούτε λόγος. Άφαντος.

Πώς μπορεί να προκύψει ένα τέτοιο «πάντρεμα»: Από συνειδητές επιλογές. Από την προσπάθεια που έκανε ο πρωταθλητής ως το φινάλε σε ένα βράδυ που δεν ένιωθε καλά. Και από την απόφαση του Παναθηναϊκού να μην πάρει τα μάτια του από το ρολόι του γηπέδου. Λες και δεν έβλεπε την ώρα να φύγει από εκεί.

Τα ντέρμπι είναι σαν το τανγκό. Θέλουν δύο. Σε καλή ή κακή βραδιά δεν έχει σημασία. Αλλά δύο. Να βγουν, να παίξουν, να τολμήσουν, να απειλήσουν. Σε αυτό το αντάμωμα έπαιξε –όσο έπαιξε– ένας. Σεβαστό. Κατανοητό. Έτσι όμως δεν είναι ντέρμπι.

Από την άλλη το 0-0 φυσικά δεν βαραίνει το ίδιο στις πλευρές της ζυγαριάς. Ακόμη και στην ολοκλήρωση ενός ματς από εκείνα που δύσκολα σχηματίζουν ανάμνηση.

Ο Ολυμπιακός νιώθει πως έχασε –ακόμη– δύο βαθμούς στο Φάληρο, δεύτερη φορά σε τρεις αγωνιστικές φέτος. Ο Παναθηναϊκός πως –επιτέλους– κέρδισε έναν μακριά από τη Λεωφόρο.

Και μιας και αυτό ήταν το τελευταίο ματς πριν από τη διακοπή; Σίγουρα οι δύο τους θα το κουβαλούν για καιρό.

Ήταν κουρασμένοι οι Ερυθρόλευκοι στον επίλογο τριών εβδομάδων με επτά αναμετρήσεις και ειδικότερα έπειτα από τα διαδοχικά ταξίδια στην Τρίπολη και την Πόλη. Ήταν και μπερδεμένοι για ένα ολόκληρο ημίχρονο, σε αυτό το 4-4-2 με τον Ελ Αραμπί και τον Τικίνιο στην κορυφή.

Και όταν τέλος πάντων το ξεμπέρδεψαν με την αλλαγή θέσης του Αγκιμπού και του Ελ Αραμπί; Έφτασαν ως την αντίπαλη περιοχή, αλλά δεν βρήκαν το δρόμο για την εστία του Μπρινιόλι.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το προσπάθησαν. Δεν μπορείς να μην τους το αναγνωρίσεις.

Ο Παναθηναϊκός είχε βασικές απουσίες και αυτό έκανε τη διαχείριση από τον Γιοβάνοβιτς δυσκολότερη. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως οι Πράσινοι έμειναν κλειδαμπαρωμένοι στο δικό τους μισό γήπεδο. Δεν ξεμύτισαν από εκεί. Και αναπόφευκτα την ισοπαλία δεν την αποφάσισε η δική τους απόδοση. Αλλά οι συγκυρίες.

Δεν είναι ποινικό αδίκημα. Κάθε άλλο. Δεν είναι όμως και για να νιώθεις ότι έκανες καλά τη δουλειά σου…

Και όσο για το διά ταύτα: ο Ολυμπιακός, που έχει μπροστά του και άλλα ναρκοπέδια των 7 αγώνων σε 21 νύχτες, πρέπει να πάψει να… πυροβολεί τα πόδια του στο Καραϊσκάκη. Δεν βγαίνει το σχήμα με τους δύο σέντερ φορ. Χρειάζεται wingers που θα του δώσουν λύσεις στο «ένας με έναν». Ο Βαλμπουενά πέρασε στο 81΄. Ο Λόπες στο 90΄+9΄. Ο Βρουσάι καθόλου…

Και ο Παναθηναϊκός; Έχει στόχο την 4άδα. Που σημαίνει ότι πρέπει να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο από άλλους 10. Προς το παρόν αυτό δεν συμβαίνει… Στο μάξιμουμ των 15 βαθμών έχει 7. Ούτε το 50%

ΥΓ. Ο Πέδρο Μαρτίνς σπανίως μιλά για διαιτητές. Για να φτάσει στο σημείο να βγει από τα ρούχα του με τον Βίντσιτς, προφανώς θα έχει τους λόγους του. Κανένα μεγάλο, αλλά πολλά μικρά λάθη ο Σλοβένος. Στο πειθαρχικό. Στο ρολόι με τις καθυστερήσεις. Σε εύκολες φάσεις. Λάθη από εκείνα που τεντώνουν τα νεύρα σε μια βραδιά όπου τίποτα δεν πάει καλά.