Ολυμπιακός – Στην «τελική», δεν γίνεται να χαραμίζεις τόσες τελικές…

Την τελευταία δεκαετία είναι πολλά τα παιχνίδια ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που ο πρώτος πατάει τον δεύτερο αλλά δεν παίρνει τη νίκη ή την παίρνει με ένα γκολ διαφορά. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό δεν είναι κάθε φορά οι ίδιοι και πρέπει να αναζητηθούν πέρα από την τύχη που συνήθως συνοδεύει εκείνον που πανηγυρίζει για τον βαθμό της ισοπαλίας.

Το γεγονός είναι ότι οι Ερυθρόλευκοι άφησαν άλλους δυο βαθμούς στην έδρα τους κι αυτό συνιστά πρόβλημα στην οικονομία του πρωταθλήματος για τους ίδιους. Μικρότερη σημασία έχει ότι τους άφησαν σε ματς ντέρμπι. Άλλωστε ντέρμπι είναι όταν οι δυο ομάδες κατεβαίνουν με τις ίδιες φιλοδοξίες στο γήπεδο…

Μέσα στο μυαλό του Γιοβάνοβιτς δεν μπορούμε να είμαστε, αλλά όταν η ομάδα του κάνει μόλις μία τελική στο δεύτερο ημίχρονο με σουτ από μακριά καταλαβαίνουμε ότι η ισοπαλία πανηγυρίζεται σαν νίκη. Το θέμα είναι γιατί μπλοκαρίστηκε ο Ολυμπιακός και δεν μπόρεσε να μεταφράσει σε γκολ την καταφανή υπεροχή του.

Ο ένας από τους λόγους έχει να κάνει με τις συχνές διακοπές που είχε το παιχνίδι και οι οποίες έπαιξαν το ρόλο τους, ώστε να μην μπορεί να βρει γρήγορα ρυθμό η ομάδα που έπαιζε μόνο για τη νίκη.

Το επισήμανε στις δηλώσεις του ο προπονητής του Ολυμπιακού, που κατηγόρησε τον διαιτητή διότι συνέβαλε με τις αποφάσεις του στη διόγκωση των διακοπών και των καθυστερήσεων.

Η ανακοίνωση της διοίκησης ορθοτομεί τον λόγο της αλήθειας και δεν χαϊδεύει αυτιά. Την ομάδα σου την αγαπάς όταν την βοηθάς να πετύχει τη νίκη, όχι όταν με τη συμπεριφορά σου υπονομεύεις την προσπάθειά της και συνεχίζεις να το κάνεις παρά τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα.

Στα καθαρά αγωνιστικά, είναι πολυτέλεια για τον Ολυμπιακό να έχει εκτός του πεδίου δράσης του τον πρώτο του σκόρερ τα τελευταία χρόνια. Ο Ελ Αραμπί τις περισσότερες φορές ήταν μακριά από τη μεγάλη περιοχή. Βρισκόταν συνήθως αριστερά και ξεκινούσε από εκεί τις προσπάθειές του συγκλίνοντας.

Έτσι βρέθηκε ελάχιστες φορές σε θέση βολής και φυσικά δεν τον αισθάνθηκε όσο χρειαζόταν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο του Παναθηναϊκού. Έτσι όπως έπαιξε ο Μαροκινός αντί να σπεκουλάρει ο ίδιος στις υπαρκτές αδυναμίες του Σάρλια και του Πούγγουρα βρέθηκε να διευκολύνει άλλους συμπαίκτες του να το κάνουν.

Μέχρι στιγμής είναι φανερό ότι η ερυθρόλευκη μηχανή δουλεύει πιο καλά όταν υπάρχουν δύο εξτρέμ και ένας φορ, ώστε ο Καμαρά να διευκολύνεται να ανέβει πιο ψηλά πιέζοντας. Το 4-4-2 δεν φαίνεται να λειτουργεί, όπως δεν λειτουργεί και η εξορία του Ελ Αραμπί. Ο κόουτς επέμεινε μέχρι τέλους σε αυτό το σχήμα, αλλά η επιμονή του δεν δικαιώθηκε.

Ο Ολυμπιακός των πολλών εξτρέμ βρέθηκε όταν βγήκε ο Βαλμπουενά να μην έχει κανένα στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα πολλά μπορεί να πει κανείς για τις σωτήριες επεμβάσεις του Μπρινιόλι και το ασταμάτητο τρέξιμο του Αλεξανδρόπουλου. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο η εμφάνιση του Παναθηναϊκού ήταν μικρομεσαίας ομάδας, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που απασχόλησε τον προπονητή και τους παίκτες των Πράσινων.