Θα μείνουμε οι μισοί

Κάποιοι από σας, μόλις τελειώσουν την ανάγνωση αυτού του κομματιού, θα πιάσουν το πληκτρολόγιο και θα μου γράψουν ότι η λύση στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας είναι να δώσουμε κίνητρα στα νέα ζευγάρια για να κάνουν παιδιά. Ορισμένοι θα είναι πιο σκληροί και θα μου πουν ότι οι ιδέες για συστηματική ενσωμάτωση μεταναστών οδηγούν σε αλλοίωση του έθνους και του πολιτισμού μας. Eνδεχομένως να υπάρξει και ένας που θα υποστηρίξει το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», κοινώς καλύτερα να αφανιστούμε παρά να βάλουμε νερό στο κρασί της φυλής.

Εντάξει. Ομως κοιτάξτε τα στοιχεία που αναμένεται να επιβεβαιωθούν κατά την απογραφή πληθυσμού. Γερνάμε. Και γινόμαστε όλο και λιγότεροι. Τα τελευταία εννιά χρόνια το ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων είναι αρνητικό κατά 223.000 ανθρώπους. Σε είκοσι χρόνια θα είμαστε λιγότεροι κατά ένα εκατομμύριο. Και αν η τάση διατηρηθεί ως έχει, στο τέλος του αιώνα η Ελλάδα θα είναι μία από τις 23 χώρες του κόσμου που ο πληθυσμός της θα συρρικνωθεί στο μισό σε σχέση με σήμερα. Το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον εκτιμά ότι ο ελληνικός πληθυσμός το 2100 θα είναι γύρω στα 5,5 εκατ. Κοινώς, αν είσαι Τουρκία, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, αρκεί να περιμένεις.

Πριν από λίγο καιρό η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε μία κουβέντα για ενσωμάτωση μεταναστών και κάποιοι χίμηξαν επάνω της. Ωστόσο στη Γερμανία το είδαν πιο ρεαλιστικά και, βλέποντας τη δημογραφική συρρίκνωση, πήραν πάνω από ένα εκατομμύριο Σύρους ώστε ύστερα από δυο – τρεις γενιές να έχουν πάρει από αυτούς δύο εκατομμύρια Γερμανούς. Συμβαίνει και εδώ βέβαια. Μόνο που γίνεται σπασμωδικά, χωρίς σύστημα και έλεγχο. Εδώ βλέπουμε τα ξένα επίθετα στο νηπιαγωγείο και αρνούμαστε να δούμε τους νέους Ελληνες που μεγαλώνουν εκεί μέσα. Και αναμασάμε την πρόταση για χορήγηση οικονομικών κινήτρων στα νέα ζευγάρια. Λυπάμαι, δεν φτάνει. Η δημογραφική κόπωση της Ελλάδας ξεκίνησε στο γύρισμα του αιώνα, όταν ακόμα τα πράγματα ήταν καλά. Δεν είναι τα χρήματα. Είναι ο τρόπος ζωής.

Χωρίς να σκουπιστούν
Ο Καμμένος είπε ότι οι βουλευτές του εξαγοράστηκαν και ψήφισαν τις Πρέσπες. Και σηκώθηκε λίγη σκόνη καθώς από τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ ζήτησαν εξηγήσεις. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν σηκώθηκε ούτε φρύδι. Και εντάξει, αν τραβήξει αυτή η υπόθεση θα βγει ο Καμμένος και θα πει ότι δεν αναφερόταν σε μετρητά, αλλά σε πολιτική εξαγορά, με θέσεις σε ψηφοδέλτια κ.λπ. Καμμένος είναι, τον ξέρουμε, τα έχει ξανακάνει αυτά. Ωστόσο αδυνατώ να κατανοήσω τη θέση των βουλευτών, ας πούμε της Κουντουρά και του Παπαχριστόπουλου. Ψήφισαν τις Πρέσπες και βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Η μία στην Ευρωβουλή, ο άλλος διαπρέπει στο εθνικό Κοινοβούλιο. Σιωπούν. Βγήκε ο Καμμένος και τους έφτυσε και αυτοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκουπιστούν, ζητώντας ένα μαντίλι από τους συντρόφους τους.

Ο Τζέιμς Μποντ ως σούπερ ήρωας
Η άποψή μου για το σινεμά δεν αξίζει ούτε σεντ. Συνεπώς δεν χρειάζεται να την πάρετε στα σοβαρά. Είδα τον Τζέιμς Μποντ. Και βαρέθηκα. Κάποια στιγμή βγήκα έξω από την αίθουσα γιατί ζεστάθηκα και η μάσκα το έκανε πιο δύσκολο. Με κούρασαν και οι εκρήξεις, οι πυροβολισμοί και τα δυνατά μαρσαρίσματα. Γιατί δεν μου άρεσε; Πρώτον, επειδή πλέον ο Μποντ έχει έρθει πιο κοντά στους σούπερ ήρωες – έχει μία σκηνή που είναι ίδιος ο Spiderman. Δεύτερον, επειδή περίμενα περισσότερο χιούμορ. Και, τρίτον, γιατί ήθελα πιο πολλές σκηνές με Μάλεκ και Βαλτς. Λάτρεψα την αρχή και το τέλος. Το υπέροχο τραγούδι της Μπίλι Αϊλις και τον τρόπο με τον οποίο αποχαιρετήσαμε τον Κρεγκ, τον καλύτερο Μποντ όλων των εποχών.