Ελιγμοί

Ενας από τους πιο ενδιαφέροντες αρθρογράφους των Financial Times, ο Σάιμον Κούπερ, υποστήριζε τις προάλλες ότι η Ευρώπη δεν θα γίνει ποτέ στρατιωτική δύναμη. Κι ούτε θα έπρεπε να γίνει. Γιατί η αδυναμία της συμβάλλει στην εκτόνωση των εντάσεων. Ας πάρουμε τον Πούτιν και τις νεοϊμπεριαλιστικές του τάσεις. Το όνειρο των γερακιών ότι μπορούν να τον σταματήσουν στέλνοντας δυτικά στρατεύματα στη Βαλτική θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια τρομακτική κλιμάκωση της έντασης. Λένε πως ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε χωρίς να φύγει ούτε μια σφαίρα. Το σωστότερο θα ήταν ότι τελείωσε επειδή δεν έφυγε ούτε μια σφαίρα.

‘H ας πάρουμε το Αφγανιστάν. Οι Αμερικανοί θα ήταν ευτυχείς αν έπαιρνε τη θέση τους μια ευρωπαϊκή δύναμη. Αλλά τόσο η ευρωπαϊκή περιπέτεια στη Λιβύη το 2011 όσο και η γαλλική οκταετής αποστολή στο Σαχέλ δεν έχουν πάει καλά. Το μεγάλο όπλο της Ευρώπης είναι η ήπια ισχύς της: οι κυρώσεις, η διπλωματία, η αναπτυξιακή βοήθεια, οι διαπραγματεύσεις. Μπορεί η ισχύς αυτή να μην είναι πάντα αποτελεσματική, αλλά τουλάχιστον σκοτώνει λιγότερους ανθρώπους.

Το επιχείρημα αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την ελληνογαλλική συμφωνία: η τουρκική επιθετικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια αέναη κούρσα εξοπλισμών, που απλώς θα απομυζά τις οικονομίες των δύο χωρών, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι είναι προς το συμφέρον τους η προσφυγή στη Χάγη για την επίλυση των διαφορών τους. Και για να γίνει αυτό δεν χρειάζονται φρεγάτες και υποβρύχια, αλλά έξυπνοι διπλωμάτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν λέει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, καταφεύγει σε ελιγμούς προκειμένου να δικαιολογήσει την καταψήφιση της συμφωνίας. Αυτό δεν αφορά το έλασσον, δηλαδή το Σαχέλ, για το οποίο έχει δίκιο: η αμοιβαία συνδρομή θα έπρεπε να αφορά μόνο περιπτώσεις όπου η μια από τις δύο χώρες δέχεται ένοπλη επίθεση εναντίον του εδάφους της, όχι εναντίον δυνάμεών της που βρίσκονται σε μια τρίτη χώρα. Εκεί που εκτίθεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι στο μείζον: όταν απαιτεί από τη Γαλλία δηλώσεις προστασίας θαλασσίων ζωνών που, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, δεν έχουν οριοθετηθεί.

Ακουγα χθες τον Γιώργο Κατρούγκαλο σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη (Πρώτο Πρόγραμμα) να εγκαλεί τόσο αυτούς που «απεμπόλησαν» το δικαίωμά μας για επέκταση της υφαλοκρηπίδας πέραν των 6 μιλίων (βλέπε Γεραπετρίτη) όσο κι εκείνους που δεν ζητούν από τη Γαλλία υποστήριξη «και στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα». Αυτό που θέλει δηλαδή ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είναι να εμπλακεί ο Μακρόν σε κάτι με το οποίο διαφωνούν η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και η Ρωσία: τη μονομερή επέκταση της υφαλοκρηπίδας μας όποτε και όσο θέλουν τα γεράκια.

Ο Νίκος Φίλης το είπε πιο μάγκικα: «Οι εθνικιστικές φαντασιώσεις ισχύος της ΝΔ εκτόξευσαν σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος και τις μίζες». Και καθάρισε κι αυτός.