Οι υποκρισίες του ΣΥΡΙΖΑ στην αμυντική συμφωνία

Δύο σημεία προέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αίτια της απόφασής του να μην ψηφίσει την ελληνογαλλική αμυντική εξοπλιστική συμφωνία. Το πρώτο, αφορά την απαίτηση να περιληφθεί ρητά και η ΑΟΖ στο σχετικό άρθρο. Το δεύτερο, αφορά τη διασφάλιση ότι η Ελλάδα δεν θα κληθεί να συμμετάσχει σε ενδεχόμενες στρατιωτικές αποστολές των Γάλλων. Οσο και αν αυτά ακούγονται εύηχα σε πολλά αφτιά, πρέπει να δει κανείς λίγο πέρα από την επιφάνεια, όπου θα διαπιστώσει ότι η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ πλέει ένα πέλαγος πολλαπλής υποκρισίας.

Πρώτον, ως προς την ΑΟΖ: πράγματι, θα ήταν καλύτερα να είχε διασφαλιστεί ρητά. Ομως, ας αναρωτηθεί κανείς: αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση, θα είχε πετύχει, ή, έστω, θα είχε θελήσει να βάλει στη συμφωνία μία τέτοια διάσταση; Γιατί, με τα τρέχοντα δεδομένα, αν υπήρχε κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα έπρεπε να βρεθεί σε πόλεμο αύριο το πρωί με την Τουρκία – τέτοιας κλίμακας και συχνότητας είναι τα σχετικά περιστατικά. Και θα έπρεπε να ζητήσει από τη Γαλλία να τη συνδράμει σε αυτόν τον πόλεμο. Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο; Για πόλεμο; Την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Αλλωστε, δεν αφορά μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει όμως και μία ακόμα διάσταση: όταν απαιτείς κάτι τέτοιο, δεν πρέπει πρώτα να έχεις ολοκληρώσει τα όσα προβλέπονται σχετικά με την ΑΟΖ; Το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε σχεδόν έξι χρόνια; Ασφαλώς όχι. Πήγε στα μαλακά, στη «σαλαμοποίηση» της ΑΟΖ, που είχε συνέπειες. Μία είναι και αυτή. Πώς απαιτεί σήμερα να ζητηθεί συνδρομή από ένα τρίτο κράτος με σύμφωνο πολέμου για κάτι στο οποίο δεν έχει δεσμευθεί το ίδιο το θιγόμενο κράτος στο να το καθορίσει; Που δεν ασκεί τα δικαιώματά του. Σε τι να δεσμευθεί η Γαλλία ή κάθε άλλη χώρα που ίσως ήταν στη θέση της; Για ποια ακριβώς ΑΟΖ; Να υπογράψει λευκή επιταγή σύγκρουσης για κάτι που, καλώς ή κακώς, (πολύ κακώς), ακόμα δεν λειτουργεί, επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πολύ απλά, φοβάται να το πράξει; Εχει η ίδια η Ελλάδα ολοκληρώσει, de jure και de facto, με τα ζητήματα της ΑΟΖ της; Εχει αναλάβει τις ευθύνες της; Οχι. Αυτή η υποκρισία είναι προκλητική. Και γίνεται ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς, λ.χ., τις θέσεις του Βερολίνου, στις οποίες πάντοτε ομνύει και υπακούει υπερπρόθυμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ως προς την ελληνική συμμετοχή σε γαλλικές αποστολές, αυτό αφορά έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τον πραγματικό εαυτό του. Αν θέλεις συμμαχίες, πρέπει να είναι συμμαχίες. Δεν μπορείς να ζητάς να έχουν μονομερή υπέρ σου λειτουργία. Γιατί, τότε, δεν είναι συμμαχίες. Αλλά προστασίες. Και έχουν άλλο τυπικό και ακόμα χειρότερο πραγματικό χαρακτήρα, συνήθως εξαιρετικά επώδυνο για τον προστατευόμενο. Η Ελλάδα δύσκολα θα βρεθεί στη θέση να της ζητά η Γαλλία συμμετοχή σε τέτοιες αποστολές. Αν όμως συμβεί, πρέπει να είναι παρούσα. Αν φυσικά θέλει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και να θεωρείται σοβαρή, υπολογίσιμη σύμμαχος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ευκαιρία να στηρίξει μία συμφωνία που είναι από τις πιο σημαντικές που έχει υπογράψει η Ελλάδα. Που τα οφέλη της είναι εξόφθαλμα και η αξιοπιστία της εξαιρετική. Λύνει όλα τα προβλήματα διά μαγείας; Οχι βέβαια. Διακρατική συμφωνία είναι, δεν είναι η κάθοδος του Θεού επί της γης. Εχει αδυναμίες; Ασφαλώς.

Τελικά, όμως, είναι συμφωνία που αλλάζει τα δεδομένα. Οπότε, καλό είναι να λείπουν οι ψευδεπίγραφοι εξωπραγματικοί μαξιμαλισμοί και να φανεί, επιτέλους, στοιχειώδης εθνική ενότητα. Και να λείπει η τόσο επιθετική, ανεύθυνη υποκρισία. Να λείπουν επίσης οι μπούρδες περί «κούρσας εξοπλισμών», όταν η Ελλάδα υφίσταται άμεση υπαρκτή απειλή.