Πώς να το κάνουμε, Αλέξη;

Παρακολουθώντας χθες τη Βουλή, παρατηρούσα τη ρητορική τεχνική του Κυριάκου Μητσοτάκη για να στριμώχνει τον Αλέξη Τσίπρα, όπου ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εμφανίζεται αδιάβαστος. Κατά κανόνα, λοιπόν, αυτό που κάνει ο Μητσοτάκης είναι να βρίσκει ένα κρίσιμο σημείο τού υπό συζήτηση θέματος, το οποίο ο Τσίπρας θίγει επιφανειακά, χωρίς να το γνωρίζει εις βάθος· και αρχίζει να τον κοπανάει με αλλεπάλληλα ερωτήματα, σχετικά με συγκεκριμένες παραμέτρους του ζητήματος. Πρόκειται πάντα για ρητορικά ερωτήματα. Ο Μητσοτάκης δεν περιμένει να τα απαντήσει ο Τσίπρας, δίνει ο ίδιος τις απαντήσεις και, με τον τρόπο αυτόν, αντιπαραβάλλει τη δική του γνώση του θέματος με την άγνοια του αντιπάλου του, τη δική του σοβαρότητα με την επιπολαιότητα του άλλου. Το κάνει, δε, με ένα ελαφρώς καθηγητικό ύφος, μάλλον αναπόφευκτο, καθότι σπασίκλας εκ πεποιθήσεως – κάτι για το οποίο, παρεμπιπτόντως, πολύ τον εκτιμώ.

Το κάνει αυτό από παλιά ο Κυριάκος και, με τον καιρό, έχει πια τελειοποιήσει την τεχνική. Στη χθεσινή συζήτηση, λ.χ., στρίμωξε τον Αλέξη στο ζήτημα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Γαλλίας στο Σαχέλ. «Ποιες είναι, ξέρετε; Τι κάνουν εκεί, γνωρίζετε;», τέτοιου ύφους ερωτήματα, στα οποία απαντούσε αμέσως ο ίδιος. Είναι πολύ φυσικό ο Τσίπρας να ενοχλείται πολύ μέσα του, κάτι που φαίνεται αργότερα, στον θυμό ο οποίος τον κατέχει όταν απαντά. Αυτό εννοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που κατηγορεί μέσα στη Βουλή τον Μητσοτάκη ως αλαζόνα. Θεωρεί αλαζονεία ότι ο αντίπαλος ξεσκεπάζει τη δική του άγνοια.

Δεν είναι, όμως, αλαζονεία σε καμία περίπτωση. Πώς να το κάνουμε, Αλέξη; Αυτή είναι η ρημάδα δουλειά. Και η δική σου και του άλλου στο έδρανο του πρωθυπουργού. Η επιείκεια για θέματα άγνοιας δεν έχει καμία θέση σε αυτό το επίπεδο. Η νοοτροπία του δεκαπενταμελούς (λιγότερα μαθήματα, περισσότερος χαβαλές) δεν χωρεί, όταν αντικείμενο της συζήτησης είναι ο αμυντικός εξοπλισμός της χώρας. Είναι σκληρό, οπωσδήποτε, εκ μέρους του Κυριάκου να εκθέτει έτσι ανηλεώς την άγνοιά σου, την ελλιπή προετοιμασία, την προχειρότητα κ.λπ., αλλά δεν είναι αλαζονεία. Είναι ουσιώδες μέρος της κοινοβουλευτικής αναμέτρησης, του «debate», όπως λέμε στα ξένα.

Η δουλειά του πρωθυπουργού είναι χωρίς αμφιβολία η πιο απαιτητική στη χώρα, ανά πάσα στιγμή. Είτε την κατέχεις είτε τη διεκδικείς, οφείλεις πάντα να μπορείς να ανταποκριθείς στις εκάστοτε γνωστικές απαιτήσεις του αντικειμένου. Αυτός είναι ο κανόνας και απορρέει από την ηθική υποχρέωση που συνοδεύει τον ρόλο. Γι’ αυτό η γνώση είναι υποχρέωση, η δε άγνοια κατακριτέα και πρέπει να αποκαλύπτεται.

Σίγουρα;

Να πούμε ότι στεκόταν μπροστά στο χείλος του γκρεμού και έκανε ένα βήμα εμπρός; Θα ήταν ανακριβές. Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας τραβήχτηκε προς τα πίσω, για να πάρει φόρα και να κάνει το μεγάλο άλμα. Αυτό ήταν η απάντηση που έδωσε στην πρόκληση του Πρωθυπουργού, αν, εφόσον πάρει την κυβέρνηση, θα καταγγείλει τη συμφωνία, όπως έχει κάθε δικαίωμα βάσει ειδικής προνοίας που περιλαμβάνεται στο κείμενο. Ναι, θα την αλλάξει, είπε – διόλου ευθαρσώς, διότι εννοούσε ότι θα την καταγγείλει. Καλά να μην την ψηφίζει· αλλά να δεσμεύεται κιόλας ότι θα την καταγγείλει; Με συγχωρείτε, σίγουρα θέλει να γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης ή μας κάνει πλάκα;

Υπάρχουν και χειρότερα

Πάντα υπάρχουν τα χειρότερα και καλό να μην τα αγνοούμε, όσο και αν μας είναι δυσάρεστα. Στη χθεσινή συζήτηση, λ.χ., ήταν η ομιλία της Σοφίας Σακοράφα του ΜέΡΑ25, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι η επιχειρηθείσα μαζική εισβολή προσφύγων στον Εβρο, τον Μάρτιο του 2020, ήταν υπόθεση ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος και όχι ελληνικού. (Τρομάζεις αντιλαμβανόμενος τη σημασία του όρου «κομμουνισμένος» και τι ζημίες συνεπάγεται στον ψυχικό κόσμο του χρονίως πάσχοντος…) Η κυρία Σακοράφα πάντοτε μου προκαλούσε ένας δέος με την επιδεικτικά άχρωμη παρουσία της, διότι μου θύμιζε έντονα τη Χίλντε Μπένγιαμιν, περιβόητη δικαστίνα και υπουργό Δικαιοσύνης της Ανατολικής Γερμανίας. Φοβάμαι ότι η κυρία Σακοράφα ίσως είναι περισσότερο επικίνδυνη από τη μακαρίτισσα Χίλντε…