Λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, ο Βασίλης Βασιλικός βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά τα πολύχρονα ταξίδια του ανά την Ευρώπη και την Αμερική και ζήτησε πληροφορία μέσα από το αμάξι του από έναν θαμώνα καφενείου για έναν δρόμο. Καθώς έβαζε μπρος, συνειδητοποίησε πως ο τύπος που τον είχε βοηθήσει ήταν ο Γκοτζαμάνης. Ενας εκ των δραστών της δολοφονίας του αγωνιστή και βουλευτή συνεργαζόμενου με την ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο μεγάλος μας συγγραφέας δεν έκανε λάθος. Λίγες ημέρες μετά εξάλλου, του επιβεβαίωσε πως ήταν αυτός, ο πολύπειρος δημοσιογράφος Δημήτρης Γουσίδης. Τι ακραίο! Ο παρακρατικός που σκιαγράφησε στο περίφημο «Ζ» του ο Βασιλικός είχε επανέλθει στην καθημερινότητά του, σύχναζε στο καφενείο του, ήταν έξω. Την ιστορία μας την είχε διηγηθεί παλιότερα ο Βασιλικός, παρόντος του συγγραφέα Θανάση Νιάρχου και του εικαστικού Ντίνου Πετράτου. Από την μέρα που μας το είπε δεν μου έφυγε απ’ τον νου. Παράξενα. Πικρά. Οι παλιότεροι θυμούνται επίσης τον έτερο παρακρατικό της συγκλονιστικής δολοφονίας Εμμανουηλίδη, επίσης έξω. Στα καφενεία της Θεσσαλονίκης, ερείπιο και φάντασμα μιας εποχής που η δημοκρατία δεν ήταν δεδομένη και που το παρακράτος έμοιαζε καλά σφηνωμένο στα σωθικά της.

Ολα αυτά ήλθαν στον νου αυτές τις ημέρες που οι ναζιστικοί χαιρετισμοί υψώθηκαν πάλι. Τώρα μέσα σε σχολεία της Σταυρούπολης (ΕΠΑΛ). Μαζί με τους αγκυλωτούς σταυρούς και την ακροδεξιά βία που προφανώς έχει μεταβληθεί αλλά παραμένει εδώ και δεν είναι σε καμία ύπνωση. Προσέξτε: όλα αυτά σε μια χώρα που διαλύθηκε απ’ τον ναζισμό. Που έχει εκατοντάδες μαρτυρικά χωριά. Που ξεκληρίστηκαν οικογένειες και ο ανθός της νεολαίας της. Μια χώρα που λόγω των εγκληματιών ναζί γνώρισε τον λιμό στην πρωτεύουσά της. Που αποσυναρμολογήθηκε οικονομικά και υλικά. Κι όμως.

Τι είναι η ύλη που κάνει τον ναζισμό να επανέρχεται με τη φρικτή μορφή του; Είναι η όλη ανορθολογική και εφιαλτική θεωρία του απλώς ένα συγκροτημένο σχήμα που αφορά ελίτ ή αφορούσε και αφορά απλώς ιδεολόγους της άριας φυλής; Ή ο ναζισμός και οι εκδοχές του έχουν πιο καθημερινή διείσδυση που μπορεί να μολύνει γενιές νέων στο όνομα ενός αντισυστημισμού που περικλείει γενετικές θεωρίες, ρατσισμό, ξενοφοβία κ.τ.λ.;

Παρέθεσα την ιστορία στην αρχή του σημερινού σημειώματός για να θέσω μια σκέψη: πως η Ακροδεξιά κατ’ αρχάς και πάντα ήταν κοινωνική δύναμη. Πώς είχε τη δυνατότητα να φτάνει στα πιο λαϊκά σπίτια. Να στρατολογεί λαϊκά παιδιά. Και να μεταμορφώνεται σε Πολιτική Ακροδεξιά, συχνά μιμούμενη πως είναι ένα λαϊκό κίνημα που τα βάζει με τις ελίτ – ενώ συχνά και εδώ είναι το παράδοξο από τις ελίτ επριμοδοτείτο. Και εδώ είναι ο τεράστιος κίνδυνος και σήμερα. Πως βρίσκει ξανά ακροατήριο σε άνεργους, σε νέους. Σε υποβαθμισμένες γειτονιές. Τέμνεται με τον ανορθολογισμό του αντιεμβολίου, φτιάχνει ένα νέο κράμα που ήδη είναι ξανά γύρω μας. Και μας αφορά.

Σήμερα δε, υπάρχει κάτι επίσης επικίνδυνο που απλώς την Ακροδεξιά εξυπηρετεί. Είναι η παντελώς γελοία θεωρία των δύο άκρων. Που στο όνομα μιας ψυχραιμίας αθωώνει την Ακροδεξιά και σχετικοποιεί τις πολιτικές θεωρίες. Την προηγούμενη φορά που επίσης αναδύθηκε η εν λόγω θεωρία, είχαμε άσχημα ξεμπερδέματα και συνέβη παράλληλα με το φούντωμα της Χρυσής Αυγής. Σήμερα, σε κάποιους επίσης διαφεύγει πώς υπάρχουν εκείνες οι παράμετροι για να επανέλθει συντεταγμένα η Ακροδεξιά και με νέα μεταμφίεση. Ας μη γίνουν οι χρήσιμοι ηλίθιοί της.

Headlines