Οταν ανεβαίνει μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Η άλωση της Τριπολιτσάς» στην Τρίπολη, είναι σίγουρο ότι θα προκαλεί ενθουσιασμό στους πολίτες και ρίγη συγκίνησης λόγω του ιστορικού-πατριωτικού συναισθήματος των Ελλήνων.
Σε μια ανοικτή πλατεία, σε ένα θέατρο, αυτό το έργο θα συγκέντρωνε πλήθος κόσμου. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ένα τέτοιο θεατρικό έργο σηκώνει αυλαία μέσα στις φυλακές; Εχει μικρότερη καλλιτεχνική ή συναισθηματική αξία όταν σκηνοθέτες και ηθοποιοί είναι κρατούμενοι;
Η απάντηση είναι όχι, κάτι που αποδείχθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου, όταν μια 12άδα κρατουμένων των φυλακών Τρίπολης, με «μπροστάρη» τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, ανέβασαν την παραπάνω παράσταση.
Κι αν για κάποιους ένα πολιτιστικό δρώμενο είναι «ξέπλυμα» των εγκλημάτων που έχουν κάνει, για την πλειονότητα των πολιτών αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια, με φόντο τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι αλλά και το βασικό δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία.
Ετσι, λοιπόν, στις φυλακές της Τρίπολης, που είναι ειδικές για υπόδικους ή καταδικασμένους για σεξουαλικά εγκλήματα ή εγκλήματα κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας, αποφασίστηκε η δημιουργία θεατρικής ομάδας. Η διεύθυνση των φυλακών ανέλαβε την αξιόλογη αυτή πρωτοβουλία στο πλαίσιο της δημιουργικής απασχόλησης των κρατουμένων.
Προετοιμασία
Εδώ και μήνες προετοιμαζόταν αυτή η θεατρική παράσταση την οποία ανέλαβε να συντονίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης, λόγω της επαγγελματικής του εμπειρίας.
Ηταν η πρώτη ουσιαστικά εξωστρεφής κίνηση του Λιγνάδη, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει προφυλακισμένος για μήνες, ενώ οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει για βιασμούς είναι βαριές.
Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι η προετοιμασία μιας θεατρικής παράστασης μέσα στις φυλακές είναι «πλυντήριο» για τα αδικήματά του ή τα αδικήματα των άλλων κρατουμένων.
Σε κάθε περίπτωση, οι θεατρικές ομάδες από κρατούμενους είναι μια πρωτοβουλία αποδεκτή στο πλαίσιο του σωφρονισμού, της ομαλής λειτουργίας των φυλακών και της χωρίς προβλήματα επανένταξης στην κοινωνία.
Δύο ξένοι…
Το συγκεκριμένο Κατάστημα Κράτησης έχει την τύχη (ή την ατυχία) να φιλοξενεί δύο «αστέρια» του θεάτρου και της τηλεόρασης. Δημήτρης Λιγνάδης και Πέτρος Φιλιππίδης πληρώνουν τις πράξεις τους, αν και ακόμη δεν έχουν καταδικαστεί γι’ αυτές.
Κι αν θα περίμενε κανείς οι δύο αυτοί «σελέμπριτι» των φυλακών να γίνουν… κολλητοί, η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν συνέβη.
Βρίσκονται στην Γ’ Πτέρυγα των φυλακών που μοιάζει με στρατώνα 20 ατόμων και τους χωρίζει ένα κρεβάτι. Ο προαυλισμός τους γίνεται στους ίδιους χώρους, ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, οι σχέσεις τους είναι τυπικές.
Προφανώς και μιλάνε, αλλά όπως λένε συγκρατούμενοί τους, δεν δείχνουν να συμμερίζεται ο ένας τα προβλήματα του άλλου.
Ισως γι’ αυτό και ο Φιλιππίδης δεν θέλησε καν να συζητήσει τη συμμετοχή του στην παράσταση των κρατουμένων, στην οποία ο Λιγνάδης είχε ενεργό ρόλο και ήταν και ο «αφηγητής» του ιστορικού γεγονότος της άλωσης της Τριπολιτσάς.
Προβληματισμός
Ο Πέτρος Φιλιππίδης, αν και δείχνει να έχει εγκλιματιστεί και να έχει συνειδητοποιήσει ότι θα μείνει για πολλούς μήνες κλεισμένος στη φυλακή, μέχρι να γίνει η δίκη του, εμφανίζεται πιο σκεπτικός, πιο προβληματισμένος σε σχέση με τον Λιγνάδη.
Η γνωριμία τους δεν έγινε πίσω από τα κάγκελα, είχαν επαφή και ως άνθρωποι του θεάτρου και σίγουρα θα μπορούσαν να πουν πολλά για την κοινή τους πορεία από το σανίδι στο κελί.
Αλλά ούτε και αυτό δεν δείχνουν διάθεση να κάνουν. Καλές σχέσεις, αλλά τυπικές σχέσεις, είναι η περιγραφή που δίνουν στα «ΝΕΑ» συγκρατούμενοί τους.
Οπως και οι περισσότεροι κρατούμενοι, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και λίγοι καλεσμένοι, έτσι και ο Φιλιππίδης, παρακολούθησε την παράσταση, αλλά δεν θέλησε να συμμετάσχει ούτε στιγμή σ’ αυτήν.
Οχι γιατί ήταν ο Λιγνάδης ο «ενορχηστρωτής», αλλά γιατί πιστεύει ότι μόνο αρνητική διαφήμιση θα έχει μια τέτοια ενέργειά του.
Σε αντίθεση με τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή, ο γνωστός κωμικός προσπαθεί να κρατά χαμηλούς τόνους, να μην προκαλεί, να μη γράφονται γι’ αυτόν στα μέσα ενημέρωσης, να μην ακούγεται το όνομά του, πιστεύοντας ίσως ότι θα ξεχαστούν και οι κατηγορίες εναντίον του.
Σκιά του παλαιού τους εαυτού
Το ενδιαφέρον, όμως, είναι, όπως λένε οι συγκρατούμενοί τους, πόσο έχει αλλάξει η ζωή και των δύο αυτών προσώπων που τα προηγούμενα χρόνια απολάμβαναν τα φώτα της δημοσιότητας.
Οπως λέγεται, στις φυλακές είναι σκιά του παλαιού τους εαυτού. Χωρίς υπερφίαλες τοποθετήσεις, χωρίς προβολή του υπερεγώ που έχουν συνήθως οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου.
«Φτωχοδιάβολοι» και «φαντάσματα» που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πώς έχασαν τη δόξα, τη λάμψη, το χρήμα, τις υψηλές κοινωνικές επαφές που είχαν. Αν και κατά βάθος αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι οι πράξεις τους είναι ασυγχώρητες, αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να προετοιμαστούν για την υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσουν.
Κάποιοι κάνουν μια παραβολή του έργου που ανέβηκε στις φυλακές με την κατάσταση των δύο διάσημων κρατουμένων.
«Μοιάζουν και οι δυο με τους απελπισμένους Τούρκους που περιμένουν τη σφαγή από το ασκέρι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη».
Ισως οι ίδιοι να αισθάνονται «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κρατούμενους που αντιλαμβάνονται ότι έφτασε το τέλος της καριέρας τους κι ότι ενδεχομένως τα χειρότερα γι’ αυτούς έρχονται.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς σκόραρε κόντρα στη Λαμία και έδωσε το τρίποντο αλλά μέχρι τότε ήταν ο Τζολάκης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, συνεχίζοντας το σπουδαίο φετινό σερί.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
