Η νέα αποικιοκρατία

Κατάντησε ανέκδοτο: στην προχθεσινή σύνοδο της ΕΕ στη Σλοβενία, οι ευρωπαίοι ηγέτες συζήτησαν πώς «η ΕΕ θα μπορούσε να ασκήσει περισσότερη επιρροή σε διεθνές επίπεδο». Τα πάντα αλλάζουν, οι εξελίξεις είναι δομικές και ραγδαίες και εκείνοι συζητούν σε επίπεδο εκθέσεως ιδεών για κάτι που, τελικά, δεν πρόκειται να συμβεί, αφού θα έπρεπε να πάρουν θέση. Ενώ η τέχνη τους είναι το αντίθετο: να μην παίρνουν θέση στα δύσκολα, έξω από τον κλειστό τους κόσμο. Οπως τώρα: που θέλουν και την Κίνα κύριο εταίρο, αλλά και τις ΗΠΑ δωρεάν προστάτη τους. Αγνοώντας εντελώς την παγκόσμια πραγματικότητα. Και, επίσης, θέλουν να λένε ότι υπερασπίζονται αρχές και αξίες. Κάτι που, φυσικά, δεν πράττουν.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία ήταν ήδη αρκετά παλιά υπόθεση. Κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Ακόμα και στη δεκαετία του 1900, στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης, γινόντουσαν «εκθέσεις» με άγρια ζώα της Αφρικής, όπου περιλαμβάνονταν και άνθρωποι! Οικογένειες ολόκληρες «αγρίων», σε κλουβιά με επιγραφές «μην τους ταΐζετε». Η Μπελ Επόκ, μαζί με τα επιτεύγματά της, είχε φτάσει στο πιο άθλιο επίπεδο. Χρειάστηκε ακόμα μισός αιώνας με δύο παγκοσμίους πολέμους και σειρά αιματηρών εθνικών κινημάτων μέχρι που η βάρβαρη αποικιοκρατία περιορίστηκε. Ομως σήμερα κυριαρχεί μία νέα αποικιοκρατία. Που δεν έρχεται από την Ευρώπη, αλλά από την Ασία. Και είναι «διπλή»: εσωτερική και εξωτερική. Και στην Ευρώπη ουδείς μιλά γι’ αυτήν. Επειδή δεν συμφέρει.

Πάνω από ένας στους έξι κατοίκους της γης είναι Κινέζος. Αυτός ο πληθυσμός, που δεν τον χωράει το μυαλό, διοικείται από το πιο αδιανόητο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που υπήρξε ποτέ. Ενα μείγμα σκληρού κομμουνισμού και εξίσου σκληρού καπιταλισμού, που άρχισε να οικοδομείται αμέσως μετά από τον θάνατο του Μάο. Και που άλλαξε όσο ελάχιστα τον κόσμο. Που έχει στα χέρια του μία αχανή πηγή πρώτων υλών και πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί σε συνθήκες άγριας εσωτερικής αποικιοκρατίας.

Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν εκλογές, πολιτικά ή άλλα δικαιώματα, δικαιοσύνη, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως που να θυμίζει εξελιγμένη κοινωνία. Μέσα από την υπεραξία τους, η Κίνα, φτάνει στο σημείο να συνάπτει συμφωνίες ανταλλαγής εδαφών και επικράτειας με χρέη, από υπερχρεωμένα σε αυτήν κράτη. Η Κίνα σήμερα είναι μακράν ο μεγαλύτερος επενδυτής παντού στον κόσμο, σε όποια οικονομία και σε όποιο επίπεδο: από την Αφρική, όπου βρίσκεται πια κυριολεκτικά απ’ άκρη σ’ άκρη, όπως ποτέ δεν κατάφερε καμία άλλη δύναμη στο παρελθόν, μέχρι τις ΗΠΑ, των οποίων κρατά ένα ασύλληπτο ποσό δημοσίου χρέους, ενώ προβαίνει συνεχώς σε εξαγορές πάσης φύσεως στο έδαφός τους.

Οσο για την Ευρώπη, ολόκληρη η οικονομία της είναι πλέον προσανατολισμένη στο πώς θα καταφέρει να περάσει και εκείνη, αντίστροφα πια, τα κινεζικά σύνορα. Γιατί μπορεί στην Κίνα να υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια δούλοι, όμως δουλεύουν για μία κυρίαρχη τάξη, για το κομμουνιστικό κόμμα και τους ανθρώπους του, που ευημερούν πια περισσότερο από την ίδια τη Δύση. Μπορεί αυτοί να είναι συγκριτικά λίγοι για τους αριθμούς της Κίνας, αλλά είναι πλέον τόσοι πολλοί ώστε να πλησιάζουν σε αριθμούς τους πληθυσμούς των ΗΠΑ ή της Ευρώπης. Είναι μία ήπειρος ευημερίας, χτισμένης πάνω και μέσα σε μία ήπειρο δουλοκτησίας, μέσα στην ίδια χώρα. Και η δύναμή της είναι τέτοια, που, πλέον, προκαλεί τρόμο στις κοινωνίες που πρώτες συνεργάστηκαν μαζί της και, ουσιαστικά, την εξέθρεψαν.

Εστω και αργά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και η Ιαπωνία, γνωρίζουν σήμερα πολύ καλά ότι αν δεν αλλάξει κάτι, η Κίνα θα κατισχύσει στους πάντες και στα πάντα σε συγκριτικά ελάχιστο χρόνο. Το ίδιο γνωρίζει και η Αυστραλία. Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία του AUKUS, που ασφαλώς θα διευρυνθεί. Ομως η Ευρώπη, αν και το αντιλαμβάνεται, κάνει ότι δεν το βλέπει. Αντιμετωπίζει με περιφρόνηση και σαρκασμό τις ανησυχίες μεγάλων κρατών, ενώ δεν ακούει την πνιγμένη κραυγή των εκατοντάδων εκατομμυρίων της σύγχρονης υβριδικής εσωτερικής κινεζικής αποικιοκρατίας. Ουδείς μιλά γι’ αυτούς. Είναι εντυπωσιακό ότι η σημερινή κινεζική αποικιοκρατία δεν ενοχλεί κανέναν στην Ευρώπη, ενώ η προ δύο αιώνων ευρωπαϊκή ενοχλεί, και ορθώς, τόσους πολλούς. Ισως επειδή πολλοί έχουν μείνει σαράντα χρόνια πίσω και νομίζουν ότι η Κίνα είναι ακόμα κομμουνιστική χώρα, οπότε έχει «ελευθέρας» από την κριτική. Εξίσου εθελοτυφλικό είναι να αντιμετωπίζει η Ευρώπη φιλικά την Κίνα και καχύποπτα τις ΗΠΑ! Με πρώτη τη Γερμανία, αλλά όχι μόνον, η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει το γρηγορότερο από το μοιραίο κινέζικο όνειρό της: την τζάμπα παραγωγή, τη φτηνή κατανάλωση και την αγορά – Ελντοράντο της επαγγελίας. Και να δει επιτέλους την πραγματικότητα. Πριν αυτή καταστεί εφιάλτης χωρίς επιστροφή.