Ρουάντα, Kigali.

Ώρα απογευματινή κι ο ήλιος δύει.

Ένας οδηγός ταξί μοτοσικλέτας, δύο γυναίκες με ασορτί μαντίλια και ένας έφηβος με ακουστικά, προσεγγίζουν ένα μικρό περίπτερο δίπλα στο δρόμο για να πιουν ένα ποτήρι γάλα.

«Λατρεύω το γάλα», λέει ο Jean Bosco Nshimyemukiza, καθώς πίνει από ένα μεγάλο ποτήρι φρέσκο ​​γάλα που αφήνει μια υπολειπόμενη λευκή γραμμή στο άνω χείλος του.

«Το γάλα σε βοηθά να ηρεμείς», λέει χαμογελώντας. «Μειώνει το άγχος. Σε θεραπεύει.»

Βρισκόμαστε σε ένα από τα εκατοντάδες milk bar που άνοιξαν παντού στην πρωτεύουσα της Ρουάντα, στην κεντρική Αφρική. Στη Ρουάντα, το γάλα είναι ένα αγαπημένο ποτό και τα milk bars είναι ένα αγαπημένο μέρος για τους ντόπιους.

Εκεί συνδυάζουν τις απολαύσεις του ποτού με την ψυχαγωγία και την παρέα, σα να βρίσκονταν σε κανονικό μπαρ!

Άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, κάθονται σε παγκάκια και πλαστικές καρέκλες όλη την ημέρα, με γυάλινες κούπες μπροστά τους, πνίγοντας λίτρα λίτρα φρέσκου γάλακτος ή ζυμωμένο γάλα που μοιάζει με γιαούρτι, γνωστό ως «ikivuguto».

Μερικοί θαμώνες το πίνουν ζεστό, σε άλλους αρέσει κρύο. Κάποιοι – σεβόμενοι ένα παλιό έθιμο που επιτάσσει να τελειώνουμε αμέσως το ρόφημά μας – το καταναλώνουν γρήγορα, ενώ άλλοι το ρουφούν αργά τρώγοντας μαζί κάποιο σνακ όπως κέικ, chapatis και μπανάνες.

«Έρχομαι εδώ όταν θέλω να χαλαρώσω, αλλά και όταν θέλω να σκεφτώ το μέλλον μου», είπε ο κ. Nshimyemukiza, ο οποίος πρόσθεσε ότι πίνει τουλάχιστον τρία λίτρα γάλα καθημερινά.

«Όταν πίνεις γάλα, έχεις πάντα το κεφάλι σου ίσιο και τις ιδέες σου σωστές».

Μια αφρικανική παράδοση αιώνων

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι αγελάδες ήταν πηγή πλούτου και κύρους- το πιο πολύτιμο δώρο για να χαρίσετε σε έναν φίλο ή μια νέα οικογένεια.

Ακόμη και οι βασιλείς επιθυμούσαν απρόσκοπτη πρόσβαση στο γάλα. Κατά τη διάρκεια του Βασιλείου της Ρουάντα, το οποίο διήρκεσε εκατοντάδες χρόνια έως ότου ο τελευταίος βασιλιάς καθαιρέθηκε το 1961, το γάλα αγελάδας φυλάσσονταν σε ξύλινα μπουκάλια με κωνικά υφαντά καπάκια ακριβώς πίσω από το αχυρένιο παλάτι του βασιλιά.

Οι αγελάδες θεωρήθηκαν τόσο πολύτιμες που κατέληξαν να γίνουν…ονόματα παιδιών-Munganyinka (πολύτιμη ως αγελάδα) ή Inyamibwa (όμορφη αγελάδα)-καθώς και σε παραδοσιακούς χορούς.

Σε αυτούς, οι γυναίκες σήκωναν τα χέρια τους για να μιμηθούν τις αγελάδες Ankole με τα γιγαντιαία κέρατα!

Το 1994, στην Ρουάντα έλαβε χώρα μια γενοκτονία, κατά τη διάρκεια της οποίας εκτιμάται ότι σφαγιάστηκαν 800.000 άνθρωποι μέσα σε 100 ημέρες. Η πλειοψηφία των νεκρών ήταν Τούτσι, εθνικά κτηνοτρόφοι και πλούσιοι σε βοοειδή.

Οι κτηνοτροφικές οικογένειες και οι αγελάδες τους, έγιναν στόχοι εξτρεμιστών από την εθνοτική ομάδα Hutu, οι οποίοι ήταν κυρίως αγρότες, δήλωσε ο Δρ Maurice Mugabowagahunde, ερευνητής ιστορίας και ανθρωπολογίας στην Ακαδημία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ρουάντα.

Καθώς η χώρα ανάρρωνε από τη γενοκτονία, η κυβέρνηση της Ρουάντα έβλεπε τις αγελάδες και πάλι ως τρόπο ανάπτυξης της οικονομίας και καταπολέμησης του υποσιτισμού.

Το 2006, ο Πρόεδρος Paul Kagame παρουσίασε το πρόγραμμα «Girinka», το οποίο έχει ως στόχο να δώσει σε κάθε φτωχή οικογένεια μια αγελάδα.

Το πρόγραμμα έχει διανείμει μέχρι στιγμής πάνω από 380.000 αγελάδες σε εθνικό επίπεδο, σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας και Ζωικών Πόρων – με συνεισφορές που προέρχονται από ιδιωτικές εταιρείες, οργανισμούς βοήθειας και ξένους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού της Ινδίας Narendra Modi.

Το πρόγραμμα (Girinka σημαίνει «μπορείς να έχεις μια αγελάδα») είναι ένα από τα αναπτυξιακά έργα που έχουν συγκεντρώσει την υποστήριξη του κ. Kagame σε εθνικό επίπεδο.

Καθώς η παραγωγή γάλακτος αυξανόταν σε αυτό το χωριό, αυξήθηκε και ο αριθμός των ανθρώπων που μετακόμισαν σε αστικές περιοχές για εκπαίδευση και απασχόληση.

Και έτσι γεννήθηκαν τα milk bars, που επέτρεψαν στους αγρότες να πουλήσουν το πλεόνασμα γάλακτος τους και άφησαν τους πελάτες να πιουν άφθονες ποσότητες από αυτό για να θυμούνται το σπίτι τους, την καταγωγή τος.

Τα περισσότερα μπαρ γάλακτος βρίσκονται στο Κιγκάλι, που είναι η πιο πολυπληθής πόλη της χώρας, με 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους.

«Έρχομαι στα μπαρ για να πιω γάλα και με συνεπαίρνει η νοσταλγία από την παιδική μου ηλικία», λένε αρκετοί ντόπιοι μεγαλύτερης ηλικίας.

Καθώς καθόταν στο μπαρ, ο κ. Muvunyi, 29 ετών, που εργάζεται στον τομέα της εκκολαπτόμενης τεχνολογίας της Ρουάντα, έδειξε φωτογραφίες του 2χρονου γιου του να τον κοιτάζει ενώ έπινε ένα ποτήρι γάλα στο αγρόκτημα των γονιών του.

Ανησυχεί, είπε, ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις δεν θα είναι τόσο συνδεδεμένα με τη γαλακτοκομική κουλτούρα της χώρας, δεδομένης της εύκολης πρόσβασης τώρα στο παστεριωμένο γάλα στα σούπερ μάρκετ.

«Θέλω να μάθω στα παιδιά μου νωρίς την αξία του γάλακτος και των αγελάδων», είπε.

Παρ ‘όλη την ελκυστικότητά τους, τα milk bars και γενικά ο γαλακτοκομικός τομέας, αντιμετώπισαν αυξανόμενες προκλήσεις τα τελευταία χρόνια.

Η πανδημία του κορωνοϊού επηρέασε σοβαρά τη βιομηχανία, ιδίως καθώς η Ρουάντα θέσπισε ένα από τα πιο αυστηρά lockdown στην Αφρική.

Καθώς οι αρχές επέβαλαν νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, έκλεισαν αγορές και απαγόρευσαν τις μετακινήσεις μεταξύ πόλεων και περιοχών, η οικονομία έπληξε και η Ρουάντα κατέρρευσε σε ύφεση.

Περισσότερες από τις μισές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις γαλακτοκομικών προϊόντων της Ρουάντα έκλεισαν κατά τη διάρκεια του lockdown, σύμφωνα με την κυβέρνηση.

Επίσης, οι περιορισμοί ήταν ιδιαίτερα σκληροί για μικρά, ανεξάρτητα bar γάλακτος.

Τα τελευταία χρόνια, πολλά μικρότερα μπαρ είχαν κλείσει καθώς οι εταιρικές αλυσίδες εδραίωναν το κράτημα τους στην αγορά.

Η κλιματική αλλαγή έχει επίσης δημιουργήσει προκλήσεις. Τα τελευταία χρόνια, οι επαναλαμβανόμενες ξηρασίες άφησαν χιλιάδες ανθρώπους χωρίς τροφή και αγελάδες χωρίς τροφή και νερό.

Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες τους τελευταίους τέσσερις μήνες σήμαιναν επίσης αύξηση των τιμών του γάλακτος. Κατά μέσο όρο, ένα λίτρο γάλα στα καταστήματα στο Κιγκάλι αυξήθηκε από 500 φράγκα της Ρουάντα (50 σεντ) σε 700 φράγκα (70 λεπτά).

«Οι κάτοικοι της Ρουάντα αγαπούν τις αγελάδες και αγαπούν το γάλα», είπε ο κ. Karegeya, ο οποίος διαθέτει πέντε αγελάδες στους καταπράσινους λόφους του σπιτιού της οικογένειάς του στη δυτική Ρουάντα και πίνει τρία λίτρα την ημέρα.

«Τα milk bars μας φέρνουν κοντά», είπε. «Και θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε για να πιούμε το γάλα μας».

*Με πληροφορίες και φωτογραφίες από τους New York Times

Headlines