Σωτήρης Λαφαζάνης – Ο «Αρχάγγελος» της πόλης πέταξε για τον ουρανό

Υπάρχουν μαγαζιά στην Αθήνα που ο κόσμος αγαπάει, που τα εμπιστεύεται για την ωραία ατμόσφαιρα, τα καθαρά ποτά, την ωραία μουσική. Και υπάρχουν και τα άλλα που είναι κομμάτι της ιστορίας της πόλης.

Αυτά που δεν χρειάζεται να έχεις παρέα για να πας, που θα περάσεις το κατώφλι τους ακόμα και στις 5 το πρωί μετά από μια αποτυχημένη νύχτα, που ξέρεις τον ιδιοκτήτη τους με το μικρό του όνομα. Ένα από αυτά τα μαγαζιά είναι ο Αρχάγγελος. Και ο Σωτήρης Λαφαζάνης ήταν από το 1996 η ψυχή του μαγαζιού. Ήταν. Δύσκολο ακόμα να συνειδητοποιήσεις την απώλεια.

Ο Σωτήρης Λαφαζάνης σκοτώθηκε χθες σε τροχαίο δυστύχημα και η νυχτερινή Αθήνα έγινε φτωχότερη.

Σαν το σπίτι μας

Ο Αρχάγελλος ήταν ένα κοινό μυστικό για τους πονεμένους αυτής της πόλης. Μια «εκκλησία» για όσους θέλουν να βγουν αλλά δεν θέλουν να κανονίσουν. Για όσους δεν θέλουν και πολλά πολλά.

Δεν θέλουν να προσποιηθούν άλλο ότι είναι κάποιοι, δεν θέλουν να γίνουν απαραίτητα ευχάριστοι για να φλερτάρουν τον κούκλο της απέναντι παρέας. Θέλουν απλώς να πάνε κάπου που νιώθουν σαν το σπίτι τους. Και αυτό έγινε εφικτό μόνο και μόνο επειδή και ο Σωτήρης έβλεπε το μαγαζί σαν το σπίτι του.

Ο ίδιος πάντα πίσω από τη μπάρα, έπαιζε μουσική πάνω από 6 ώρες κάθε βράδυ και είχε τον απόλυτο έλεγχο. Θαμώνες, νέοι επισκέπτες, διάσημοι καλλιτέχνες, πονεμένοι, πιωμένοι, όλοι χωρούσαν στον Αρχάγγελο αρκεί να ήταν ευγενείς. Αυτοί οι πελάτες ήταν η αδυναμία του. Όπως και η Μοσχολιού, ο Κρανουνάκη, η Δήμου, η Κανελλίδου, ο Χατζιδάκις.

Το πρόγραμμα στον μπαρ ήταν κάθε βράδυ διαφορετικό. Ο Σωτήρης δεν δούλευε με playlist και δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τις παραγγελίες. Άλλωστε κανείς δεν ήθελε στον Αρχάγγελος να ζητήσει τραγούδι. Τα διαμάντια που ελληνικού ρεπερτορίου που θέλεις να ακούσεις μετά τις 3 ο Σωτήρης τα έβαζε από μόνος του. Είχε μια διαφορετική επικοινωνία με τους θαμώνες. Ήξερε τι ήθελαν, ήξερε πότε έπρεπε να βάλει Άννα Βίσση και πότε Στράτο Διονυσίου. Και σε αυτή τη συνθήκη καμία τέτοια μίξη δεν σε ενοχλούσε.

Η ιστορία του Αρχάγγελου

Ο Σωτήρης γεννήθηκε στο Βέλγιο, αλλά μεγάλωσε στην Ημαθία. Μακεδόνας προσδιοριζόταν και καμάρωνε για αυτό. Στην Αθήνα ήρθε όταν τελειώνοντας το Λύκειο πέρασε στα ΤΕΙ για να σπουδάσει διακόσμηση, επάγγελμα που έκανε για πολύ λίγα χρόνια.

Παράλληλα με τις σπουδές του δουλεύει σε διάφορα μαγαζιά για να μπορέσει να ζήσει. Λαντζέρης, βοηθός σερβιτόρου, βοηθός μάγειρα. Και κάπως έτσι αγαπάει τη νύχτα. Με δεδομένο το πάθος του για μουσική και συνδυάζοντας την μικρή του εμπειρία από νυχτερινά μαγαζιά αποφασίσει το 1996 να ανοίξει τον πρώτο Αρχάγελλο στου Ψυρρή. Ένα πιάνο μπαρ που κλείνει το 2000 όταν η γειτονιά δεν του αρέσει πια.

Κατευθυνόμενος προς το σπίτι του μια νύχτα βλέπει ένα ξυλουργείο που έκλεινε και νοικιαζόταν στην πλατεία Αυδή. Εκεί έγινε ο καινούργιο Αρχάγγελος για να βρει την μόνιμη στέγη του το 2007 στην Κίμωνος.

Ο Σωτήρης ήθελε να έχει το δικό του χώρο μακριά από τις πιάτσες. Ήθελε αυτός να γίνεται το σημείο αναφοράς μιας περιοχής και το κατάφερνε απόλυτα. Στην γειτονιά δεν πήγαινες για να διαλέξεις ένα μπαρ από τα πολλά που στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο στις πιάτσες. Εκεί πήγαινες αποκλειστικά για τον Αρχάγγελο. Όπως στον Νέο Κόσμο πας μόνο για τον Μπάτμαν, όπως στα Πατήσια μετά τις 2 πας μόνο για τον Κόμη.

Ο κόσμος σε μεγάλο ποσοστό ακολουθούσε τον Αρχάγγελο σε κάθε του νέο σπίτι. Γιατί σημασία δεν έχει το που είναι αλλά η αύρα του ιδιοκτήτη και φυσικά των θαμώνων. Καλλιτέχνες πήγαιναν εκεί μετά τα λαιβ τους, δημιουργοί έγραψαν στην μπάρα αριστουργήματα, χωρισμένοι βρήκαν παρηγοριά στον Πασχάλη Τερζή που ακουγόταν στις 5 αλλά και στον πάντα διαθέσιμο ώμο του Σωτήρη.

Από χθες όσοι αγαπάμε τα στέκια της πόλης νιώθουμε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Έναν κόμπο και μια αμφιβολία αν θα μπορέσουμε να ξαναπάμε στον Αρχάγγελο ενώ ξέρουμε ότι ο Σωτήρης δεν θα είναι εκεί. Το μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η πορεία του Αρχάγγελου από εδώ και πέρα. Αλλά είμαι σίγουρη ότι ένα βράδυ, μετά από έναν χωρισμό ή έστω ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού, όταν θέλουμε ένα τελευταίο ποτό με τη συνοδεία της Βίκυ Μοσχολιού ο δρόμος θα μας βγάλει πάλι Μεταξουργείο.