Τους ενοχλεί η ελευθερία των άλλων

Το 23,2% των ερωτηθέντων, στην πρόσφατη δημοσκόπηση της «Marc», θεωρούν λάθος την απόφαση της κυβέρνησης για περισσότερες ελευθερίες στους εμβολιασμένους. Διόλου τυχαίο ότι το 22,9% όσων απαντούν στην ερώτηση αυτή δηλώνουν ανεμβολίαστοι.

Αυτό είναι, για μένα, το εντυπωσιακότερο στοιχείο της συγκεκριμένης δημοσκόπησης: οι ανεμβολίαστοι διαφωνούν με τις ελευθερίες των εμβολιασμένων! Προσοχή, η διαφωνία τους δεν αφορά τη στέρηση δικών τους ελευθεριών ως ανεμβολίαστων, κάτι που θα το θεωρούσα δικαιολογημένο, αφορά τις ελευθερίες των άλλων. Δεν προασπίζονται τη δική τους ελευθερία, εποφθαλμιούν την ελευθερία των άλλων. Θέλουν, δηλαδή, η ελευθερία τους να μην εμβολιάζονται να επιβληθεί στην ελευθερία των εμβολιασμένων να ζουν μία κατά το δυνατόν κανονική ζωή.

Τι κάνεις με αυτούς τους ανθρώπους; Πώς τους πείθεις να εμβολιασθούν; Οποιος ξέρει την απάντηση, απαντά συγχρόνως και στο άλλο ερώτημα, που είναι μια διαφορετική όψη του προηγούμενου: τι κάνουμε με τους 30-40 νεκρούς καθημερινά; Τους μετράμε! Αυτό είναι το μόνο και δεν μπορώ να φαντασθώ τίποτε άλλο…

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Οταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει ότι «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον Θεό», δεν το εννοεί κυριολεκτικά, όπως το εξέλαβε η αντιπολίτευση. Προφανώς το είπε ως σχήμα λόγου. Αλλωστε, αμέσως μετά, πρόσθεσε ότι «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τα φυσικά φαινόμενα», ώστε να μην υπάρχει περιθώριο παρεξήγησης.

Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να είναι ένα ατυχές σχήμα λόγου και, συνεπώς, ένα επικοινωνιακό λάθος. Διότι, όταν ο Πρωθυπουργός έχει αναγάγει το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής σε κυβερνητική προτεραιότητα και αναφέρεται σε αυτή και τις επιπτώσεις της με κάθε ευκαιρία, δεν συνάδει να βγαίνει μετά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να μιλά για το ίδιο πράγμα, αναφερόμενος όμως (μεταφορικά, έστω) σε δυνάμεις που υποτίθεται ότι υπερβαίνουν τα ανθρώπινα.

Είτε πιστεύει κάποιος είτε όχι, ο Θεός είναι μια έννοια που επινόησε ο άνθρωπος για να εξηγήσει όλα εκείνα που δεν μπορούσε να καταλάβει. Είναι πανάρχαια και, γι’ αυτό, ανθεκτική. Δεν έχει όμως σχέση με την κλιματική αλλαγή, γιατί αυτή είναι το αποτέλεσμα των ανθρωπίνων πράξεων. Για τον λόγο αυτόν γίνεται τόση φασαρία παγκοσμίως, για να πιεστούν οι κυβερνήσεις και να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους στην ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Αυτά τουλάχιστον λένε οι επιστήμονες. Δεν ξέρω τι λένε οι θεολόγοι, αν και δεν αμφιβάλω καθόλου ότι θα είναι συναρπαστικά…

Με άλλα λόγια, η κλιματική αλλαγή ως έννοια είναι αντίθετη με εκείνη του Θεού. Η πρώτη είναι κάτι που εμείς προκαλούμε στον πλανήτη και επίσης εμείς μπορούμε να το αποτρέψουμε. Ο δεύτερος είναι «μετά τα φυσικά» και πέραν των ανθρωπίνων, εξευμενίζεται δε με τελετές, θυσίες, ψαλμούς, αυτομαστιγώσεις, προσευχές ή ό,τι άλλο. Αν μιλάμε λοιπόν για κλιματική αλλαγή, ο Θεός δεν έχει θέση στη συζήτηση ούτε ως σχήμα λόγου – ακόμη και να θέλουμε να υπαινιχθούμε προς το κοινό μας ότι είμαστε θεοσεβούμενοι…

Θα μου πείτε ότι μεγιστοποιώ το θέμα. Το ίδιο περίπου είπε και ο κ. Οικονόμου σε μια συνέντευξή του, ότι δεν πρέπει να μένουμε στο επικοινωνικό επίπεδο αλλά στα ουσιώδη. Συμφωνώ, μόνο που η δική του δουλειά είναι η επικοινωνία της κυβέρνησης και συνεπώς, για την περίσταση, η ουσία ταυτίζεται με την επικοινωνία.

ΚΟΤΣΑΝΑ ΓΙΑ ΒΡΑΒΕΙΟ

Θα ειπωθούν ακόμη χειρότερα, είμαστε ακόμη μόνο στην αρχή. Ωστόσο, όταν έλθει εκείνη η ώρα, που η κριτική επιτροπή θα καθίσει να σταθμίσει τις σαχλαμάρες που εκστομίσθηκαν στον προεκλογικό αγώνα για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ο κατάλογος πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει το υπέροχο που «έβγανε ο στόμας» του Νίκου του Ανδρουλάκη: «Να ξαναγίνει η πολιτικοποίηση μια μόδα που θα προσφέρει στον τόπο μας περισσότερα από όσα σήμερα». Θλιβερό, σε βαθμό που ντρέπεσαι για δικό του λογαριασμό. Πέραν του προφανέστατα γελοίου του πράγματος, η σαχλή ευχή θέτει και ένα πολιτικό ζήτημα για τον ίδιο: Αν φαντάζεται την πολιτικοποίηση να ξαναγίνεται μόδα (όπως ήταν, π.χ., το 1979, όταν γεννήθηκε), σε τι διαφέρει από την πρόεδρο Φώφη; Στην αναβίωση του παρελθόντος προσβλέπουν και εκείνος και εκείνη…