Τέσσερις καλλιτέχνες μιλούν για τις «πρωινές δουλειές» τους

Στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης.

Ακόμα και για εκείνους που είναι και θεωρούνται διάσημοι και πετυχημένοι, με βαριά ονόματα και σημαντική καριέρα, δεν είναι δεδομένος ο βιοπορισμός από την τέχνη τους κατ’ αποκλειστικότητα.

Επιχειρηματίες, επιστήμονες, δημόσιοι υπάλληλοι…Οι καλλιτέχνες έχουν και άλλα πρόσωπα, και άλλες ασχολίες.

Τέσσερις άνθρωποι που υπηρετούν με συνέπεια την τέχνη τους μιλούν για τις πρωινές τους δουλειές, που τους κάνουν ευτυχισμένους γιατί τις έχουν επιλέξει και αυτές επίσης.

Διαβάστε τι λένε οι ίδιοι στο in.gr:

Η τραγουδιστρια Αφεντούλα Ραζέλη είναι νηπιαγωγός

Από πολύ νωρίς έκανα δύο δουλειές: μία της νηπιαγωγού και μία της τραγουδίστριας. Έφυγα για σπουδές από το χωριό μου στις Σέρρες γιατί ήταν ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσα να φύγω,και όχι για να γίνω τραγουδίστρια…

Τραγουδώ από τα νηπιακα μου χρόνια.

Διορίστηκα στη Σάμο αφού δούλεψα σε ιδιωτικό σχολείο πρώτα της Θεσσαλονίκης.

Στην Αθήνα βρέθηκα για μεταπτυχιακά στην παιδοψυχολογία και αμέσως μόλις τελείωσα το μεταπτυχιακό παραιτήθηκα γιατί ήθελα να δω και να δώσω την ενέργειά μου στο τραγούδι ήθελα να δω τι θα γίνει σε σχέση με το τραγούδι.

Μόλις είχα αρχίσει και είχα συνεργασίες με μεγάλα ονοματα και έγραφαν στον τυπο πολύ καλά λόγια για μένα,άρχισε και η δισκογραφία με τραγούδια του Κορακάκη Βαγγέλη…

Έμεινα 10 χρόνια εκτός δημοσίου,εν τω μεταξύ είχε αλλάξει η ζωή μου,γέννησα την κόρη μου,και ξαναμπήκα στο δημόσιο για να έχω ένα σταθερό σημείο αναφοράς.

Ομολογώ ότι αγαπώ πολύ τη δουλειά με τα παιδιά γιατί αγαπώ πολύ τα παιδιά, αλλά ο έρωτάς μου είναι το τραγούδι.

Στιγμιότυπο από πρόσφατο live

Όλα αυτά τα χρόνια έχω βρει μία χρυσή ισορροπία στη ζωή μου, έχω καλή ψυχολογία, τακτοποιώ τα έξοδα μου και την καθημερινότητά μου και έχω την πολυτέλεια να επιλέγω δουλειές σε σχέση με το τραγούδι. Κάνω πια παραστάσεις ,εμφανίσεις και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη από την επιλογή αυτή.

Ενεργή, φυσικά και στην εκπαίδευση, με την δουλειά της νηπιαγωγού που τόσο αγαπώ.

Ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης είναι καθηγητής κινέζικων

Ως ανακεφαλαίωση όσων θα ακολουθήσουν, θα πω απλώς ότι αν δεν δίδασκα κινέζικα, θα ήμουν τώρα φυλακή.

Κι αυτό, γιατί δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να ανεχτώ μια δουλειά με έναν ανόητο εργοδότη πάνω απ’το κεφάλι μου, ο οποίος θα με ταλαιπωρούσε, με αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να του άνοιγα το κεφάλι στα δύο.

Έχω, λοιπόν, τη χαρά να διδάσκω αυτή την μοναδικής ομορφιάς γλώσσα, γεγονός που πρωτίστως μου εξασφαλίζει το αγαθό της ελευθερίας.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική, αλλά και στην ψυχολογική και διανοητική ελευθερία που πηγάζει από την επαφή με τους μαθητές, από την επικοινωνία με όσους έχουν επιλέξει να μοιραστούμε αυτό το ιδιαίτερο γλωσσικό ταξίδι.

Σαφώς αυτή η «δουλειά» σχετίζεται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με τη λογοτεχνία.

Η αγάπη για τη γλώσσα, ο πλούτος αυτής της σπάνιας γνώσης, κρύβει στον πυρήνα του κάτι απερίγραπτα ζωντανό και δημιουργικό, έναν τόσο οικείο εξωτισμό, που φτάνει συχνά να αποτελεί πηγή έμπνευσης.

Η ηθοποιός Κατερίνα Γκατζόγια είναι νοσηλεύτρια

Ανατρέχοντας στη νεαρή μου ηλικία, σκέφτομαι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς το θέατρο, τη μουσική, την ποίηση, την τέχνη γενικότερα. Έτρεχα σε παραστάσεις, συμμετείχα στα θεατρικά δρώμενα του σχολείου, σε απαγγελίες χωρίς φυσικά να σταματάω το διάβασμα.

Τα μονοπάτια της ζωής όμως αμέτρητα, καθώς και οι εκπλήξεις της.

Έτσι βρέθηκα στη Νοσηλευτική , συνδυάζοντας παράλληλα όχι μόνο το θέατρο αλλά και τις σπουδές στη δραματική αλλά και στη σχολή Νηπιαγωγών μετέπειτα.

Δεν είναι εύκολο να «υπηρετείς» τον πόνο των συνανθρώπων μας.

Βάρδιες στα νοσοκομεία και στα ιατρεία, εξάντληση, έλλειψη προσωπικού με ότι αυτό συνεπάγεται και τα βράδια όταν ήταν εφικτό, να είμαι στη σκηνή.

Για καλή μου τύχη, τα τελευταία 15 χρόνια εργάζομαι στο ιατρείο του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και μπορώ πιο εύκολα να είμαι στο «σανίδι».

Δουλεύω μόνο το πρωί, μέσα σε ένα περιβάλλον με φοιτητές , που είναι αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο. Γεμάτο ζωή και φρεσκάδα. Νιάτα που διοχετεύουν και σε σένα, αν φυσικά είσαι «ανοιχτός» και «δεκτικός» όλη αυτή την ενέργεια.

Μήπως και η λειτουργία του θεάτρου αυτή δεν είναι; » Υπηρετεί» τον άνθρωπο στις δυσκολίες, στα αδιέξοδά του, στις εσωτερικές του αναζητήσεις.

Οργανικά εξουθενωτικό, το να είσαι να δύο μέτωπα ταυτόχρονα. Αλλά για να το αντέχω σημαίνει ότι η ψυχή τροφοδοτεί το σώμα και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Γιατί τόσο η Νοσηλευτική όσο και η υποκριτική με κράτησαν σε πλήρη σύνδεση με τον άνθρωπο, παρά το διαφορετικό της προσέγγισης.

Αντιλήφθηκα πολύ νωρίς πόσο δευτερεύουσα είναι η ύλη στη βαθύτερη αναζήτηση του εαυτού μου.

Η υποκριτική με βοήθησε να «αντέξω» να «κάνω τέχνη » τη νοσηλευτική, να φύγω μακριά από τα συνήθη, τα όμοια, τα ίδια. Και η Νοσηλευτική όμως με τη σειρά της με όπλισε με πολλά εφόδια για να παίξω θέατρο.

Είναι στ’ αλήθεια μαγικό να δίνεις ζωή στον πάσχοντα, αλλά και στην ψυχή σου είτε απαγγέλοντας ένα στίχο,μια στροφή, ένα ποίημα, είτε σιγοτραγουδώντας , είτε ψιθυρίζοντας μια φράση, ένα απόφθεγμα. Να κοινωνείς την τέχνη σου στο χώρο της δουλειάς σου.

Ο τραγουδοποιός Silot έχει μαγαζί με μπισκότα και κέικ

Και οι δύο μου δουλειές είναι φουλ δημιουργικές. Γύρω στα 30 αποφάσισα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν και γεμίζουν την καθημερινότητά μου. Ταυτόχρονα με την μουσική, σχεδίαζα το μαγαζί και τελικά κατάφερα να το φτιάξω.

Είτε λοιπόν έχεις στίχους και μουσική και φτιάχνεις ενα τραγούδι, είτε ζάχαρη, βούτυρο και αλεύρι και φτιάχνεις ένα cookie, είσαι δημιουργικός.

Και αυτό είναι που με ενδιαφέρει, να νιώθω δημιουργός.

Έξω από το I Cake You

Ο κόσμος που έρχεται στο μαγαζί αντιλαμβάνεται ότι ασχολούμαι με κάτι καλλιτεχνικό και συχνά με ρωτούν. Ο Silot και το I Cake You δεν είναι ένα πράγμα, αλλά συνδέονται.

Στο μαγαζί βρίσκω χαρά και βιοπορισμό, στο άλλο συναντώ την ψυχανάλυσή μου, τα όνειρά μου. Ο κόσμος αντιδρά όμορφα όταν κατανοεί την σύνδεση.

Όταν αγαπάς κάποια πράγματα, θεωρώ ότι τα προλαβαίνεις όλα.

Είναι όμορφο να ξεκινά η μέρα σου με μυρωδιές και επαφή με κόσμο. Κι είναι ακόμα πιο όμορφο να τελειώνει με μουσική, ραντεβού, στούντιο, γυρίσματα.

Πάντως, ακόμα και το μενού στο I Cake You είναι ένα βινύλιο δίσκου.

Αυτό τα λέει όλα.