Ολυμπιακός – Είναι καιρός που φέρνει τον έναν στον άλλον κοντά

Μια ήττα στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης δεν χωνεύεται ποτέ εύκολα. Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με κυριαρχικό αέρα σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες της Euroleague, είχε τον έλεγχο του ρυθμού και το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, φτάνοντας στα όρια της μια ομάδα που έχει μάθει περισσότερο να πιέζει, παρά να πιέζεται.

Κατέθεσε ό,τι είχε και δεν είχε σε μια μάχη που η έντασή της παρέπεμπε σε play off ή ακόμα και Final Four, μα σε καμία περίπτωση στην 3η αγωνιστική της regular season. Κυνήγησε, επέστρεψε, αρνήθηκε να υποκύψει, κατάφερε να κρατά την τύχη του στα χέρια του στις καθοριστικές κατοχές, μας έκανε να πιστέψουμε στην μεγάλη απόδραση. Έχασε, όμως, και το συναίσθημα που τον συνόδεψε στην έξοδο του «Παλάου Μπλαουγκράνα» ήταν πικρό και άβολο.

Έχασε γιατί ξέχασε την σεμιναριακή αμυντική του προσήλωση στα αποδυτήρια κατά την ανάπαυλα, επιτρέποντας στην Μπαρτσελόνα να πετύχει στο τρίτο δεκάλεπτο όσους πόντους δεν είχε πετύχει σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο. Έχασε γιατί στις κάμποσες ευκαιρίες που δημιούργησε ώστε να πάρει το ματς στην κανονική διάρκεια, είτε η μπάλα δεν μπήκε στο καλάθι, είτε οι επιλογές εκτέλεσης δεν έγιναν με καθαρό μυαλό.

Έχασε γιατί δεν κατάφερε να εξασφαλίσει ένα δύο κρίσιμα ριμπάουντ. Έχασε γιατί οι διαιτητές είχαν αποφασίσει να στείλουν τον Μίροτιτς στις βολές ακόμα κι αν πατούσε τα κορδόνια του. Έχασε, γιατί είχε απέναντι έναν σπουδαίο αντίπαλο που είχε κι εκείνος τον τρόπο να περιορίσει τα ατού και να μην χαρίσει τίποτα.

Όταν σβήνουν τα φώτα μένει μόνο το αποτέλεσμα και κι αυτές οι ανυπόφορες σκέψεις για το τι θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί διαφορετικά. Ταυτόχρονα, ξεκινάει κι η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη πρόσκληση, που στην προκειμένη περίπτωση δεν απέχει παρά μερικές ώρες. Για τον Ολυμπιακό η ήττα στο «Παλάου» ήταν επίπονη γιατί η προσπάθειά που κατατέθηκε στο παρκέ δημιούργησε μια αίσθηση υπεροχής και την προσδοκία για ευτυχή κατάληξη.

Κατά τ’ άλλα, αλίμονο αν σε έναν μαραθώνιο δεν έχεις το δικαίωμα να χάσεις στο σπίτι της φιναλίστ της Euroleague, με το υπερπλήρες οπλοστάσιο και το τεράστιο κίνητρο. Η διάρκεια μετράει στον μαραθώνιο και διάρκεια θα πει να μην ανοίγεις το βήμα για εκατό μέτρα και μετά να… περπατάς για χίλια.

Το βαθμολογικό κόστος μιας εκτός έδρας ήττας από την Μπάρτσα είναι ελάχιστο συγκριτικά μ’ εκείνο μιας εντός έδρας γκέλας απέναντι στην Ζαλγκίρις, λόγου χάρη… Αποδείχτηκε περίτρανα πέρυσι που ο Ολυμπιακός θριάμβευσε στην Βαρκελώνη, αλλά έμεινε εκτός οκτάδας, γιατί απέτυχε στις «must win» αναμετρήσεις.

Σε κάθε περίπτωση η μεγάλη εικόνα των Ερυθρόλευκων μάς προκαλεί να μείνουμε συντονισμένοι στους «δέκτες» μας. Μας λέει ότι ο Ολυμπιακός που γέμιζε τα μέσα των φιλάθλων του, που τους έκανε να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν, να ζουν κι όχι απλώς να παρακολουθούν τους αγώνες του, είναι και πάλι εδώ. Δεν μιλάμε για κάποια τέλεια ομάδα (όπως άλλωστε έχει πει και κάποιος συγγραφέας: η τελειότητα έχει το μειονέκτημα να είναι βαρετή), μιλάμε όμως, για ένα σύνολο που αρχίζει δειλά δειλά να ενσαρκώνει το Ολυμπιακό αρχέτυπο. Εκείνο το ανυπότακτο πνεύμα που ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του παιχνιδιού και μετατρέπει το γυαλιστερό παρκέ σε αρένα επιβίωσης. Που δημιουργεί συνειρμούς και ταύτιση. Που φέρνει τον έναν στον άλλον κοντά. Καιρός ήταν…

ΥΓ. Η Μπαρτσελόνα, όπως και η Ρεάλ απέναντι στον Ολυμπιακό, σούταρε με πολύ άσχημα ποσοστά από μακρινή απόσταση. Ήταν θέμα μέρας; Αφελές να το πιστεύει κάποιος βλέποντας την πίεση που έβαζαν οι Ερυθρόλευκοι στους αντιπάλους τους, βγάζοντάς τους εντελώς έξω από την επιθετική τους ρουτίνα και δημιουργώντας τους μια εντελώς άβολη κατάσταση, με επαφές, ένταση κι ενέργεια. Υπό μία έννοια, κάτι αντίστοιχο υπέστησαν και οι ίδιοι από τις δύο ισπανικές άμυνες.

ΥΓ2. Το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις που ψάχνει απεγνωσμένα ένα ξέσπασμα κρύβει παγίδες για τον Ολυμπιακό. Όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο για τους Ερυθρόλευκους να απαλλαγούν μέσα σε τόσο στενό χρονικό διάστημα από το «γαμώτο» της Βαρκελώνης. Αν το μετουσιώσουν, πάντως, σε ενέργεια και κίνητρο κόντρα στους Λιθουανούς, θα πρέπει να περάσουν από πάνω από τους. Τόσο σκασμένοι ήταν χθες βράδυ.