Κροκόδειλοι στην Αθήνα

Σε έναν κατακερματισμένο κόσμο τα κομμάτια που πρέπει να ενώσεις για να βγάλεις κάποιο νόημα είναι πολλά. Αν θέλεις να παρακολουθήσεις στοιχειωδώς τον αέρα πρέπει να μπορείς να κάνεις συνθέσεις που ξεπερνούν την εμπειρία αλλά και την αντιληπτική μας ικανότητα. Και κυρίως να προλαβαίνεις και να διακρίνεις την αρχή, το πού ξεκινάει να κακοφορμίζει το σχήμα μας, να χαλάει το αίμα, να βρωμίζει το νερό.

Είναι τόσο εύκολο να γλιστρήσεις χωρίς να το καταλάβεις σε θεωρίες και παραδοχές που είναι μασκαρεμένα σκοτάδια.
Νομίζουμε πως είναι ανθρωπιστική δήλωση πως τα παιδάκια, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας που πηγαίνουν στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας είναι φιλοξενούμενα και πρέπει να τους φερόμαστε όμορφα. Από τη στιγμή που βάζεις τη λέξη «φιλοξενούμενα» το έχεις ακυρώσει όλο. Δεν είναι φιλοξενούμενα κανενός, πηγαίνουν στο σχολείο τους, στο δικό τους σχολείο, τους ανήκει όσο και στα δικά σου παιδιά.

Αμφισβητούμε με ιδιαίτερη ευκολία την επιστήμη, υιοθετώντας αντιεπιστημονικά τραυλίσματα, βαφτίζοντάς το σκεπτικισμό ή δικαίωμα κριτικής σκέψης, αλλά η αμφισβήτηση ή ακόμη και η ακύρωση της επιστήμης είναι από τα βασικά δηλητήρια που ελευθερώνουν όλοι οι φασισμοί, όλοι οι απολυταρχισμοί, όλοι οι φανατισμοί. Ας το έχουμε κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Κλεινόμαστε σε όλο και στενότερους πυρήνες πιστεύοντας πως υπάρχει αυστηρά προσωπική ευτυχία ακόμη κι όταν γύρω σου πέφτουν κορμιά. Οτι μπορούμε να γίνουμε νησιά. Η αναγωγή της οικογένειας, ως ένα κλειστό σύμπαν που μπορεί να «σωθεί» μόνο του πέρα κι έξω από την κοινωνία και το περιβάλλον – βρίσκοντας πρόσφορο βήμα στην ελληνική τηλεόραση – είναι μία μικρή απάτη που αποθεώνει «ηρωισμούς», δήθεν πράξεις τιμής και ψευτοαντρίκειων συμπεριφορών, ενώ στην ουσία αγνοεί πως όσοι επιδιώκουν ή χειροκροτούν τον θάνατο απλά δεν αγαπάνε τη ζωή.

Ψάχνουν νόημα σε έναν ανούσιο βίο. Ηρωας είναι εκείνος που αγαπάει τόσο τη ζωή ώστε παλεύει να μη χρειαστεί να πεθάνει για αυτήν.
Επίσης έχουμε αποδεχθεί μοιρολατρικά πια κάτι που δεν μπόρεσε να το παλέψει η ανθρωπότητα σε καμία φάση της Ιστορίας της. Την αναγκαιότητα του πολέμου. Αλλά και κάτι χειρότερο, γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές είναι εργαστηριακός ο πόλεμος. Τεστάρεται σε δοκιμαστικούς σωλήνες μόνο και μόνο για να ζήσουν οι βιομηχανίες όπλων, μέσα από στυγνούς εκβιασμούς και φτιαχτές αντιπαραθέσεις.

Χαιρόμαστε που δίνουμε έναν σκασμό λεφτά στους συμμάχους για να αγοράσουμε τα όπλα τους, για έναν πόλεμο που το πιθανότερο είναι πως δεν θα γίνει ποτέ. Την ξέρω την απάντηση. Ο λόγος που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα ή που δεν θα γίνει ποτέ είναι επειδή αγοράζουμε αυτά τα όπλα και ο απέναντι το σκέφτεται. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Δεν βγάζει νόημα αυτή η κουβέντα.

Αλλά αυτό μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο:
– Τι δουλειά κάνεις;
– Εξολοθρεύω κροκόδειλους από το κέντρο της Αθήνας.
– Μα δεν υπάρχουν κροκόδειλοι στο κέντρο της Αθήνας.
– Είδες πόσο καλός είμαι στη δουλειά μου;