Με την αποχώρησή της από τη μάχη για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ, η Φώφη Γεννηματά αφήνει μια διπλή παρακαταθήκη. Η μια της πλευρά είναι ηθική. Ο υποδειγματικός τρόπος με τον οποίο η απερχόμενη πρόεδρος χειρίστηκε το θέμα της ασθένειάς της έθεσε ψηλά τον πήχη για οποιαδήποτε αντιπαράθεση γίνει μέχρι την ημέρα των εκλογών. Ολοι, με εξαίρεση «ίσως» τον Αλέξη Τσίπρα, αντιλαμβάνονται την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων στον μάταιο τούτο κόσμο. Τίποτα λοιπόν δεν θα δικαιολογήσει το να ανοίξουν μύτες τις επόμενες εβδομάδες. Για ένα κόμμα μονοψήφιων ποσοστών μιλάμε στο κάτω – κάτω, όχι για τον Λευκό Οίκο.

Η άλλη πλευρά είναι πολιτική. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για τις ηγετικές ικανότητες της κ. Γεννηματά, πρόκειται για μια δυναμική πολιτικό με ισχυρούς συμβολισμούς που ασκεί την προεδρία εδώ και πολλά χρόνια και ήταν αποφασισμένη για μια σκληρή μάχη προκειμένου να την κρατήσει. Είναι τελείως διαφορετικό λοιπόν για τους άλλους υποψηφίους να αντιμετωπίζουν (και) εκείνη από το να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλον. Για να το πούμε αλλιώς: όποιος κι αν πάρει το μαγαζί θα καταδιώκεται πάντα από το ερώτημα «κι αν είχε απέναντί του τη Φώφη;».

Ενα άλλο ερώτημα που πλανιόταν πάνω από αυτές τις εσωκομματικές εκλογές ακόμη και πριν από τις δραματικές εξελίξεις αυτής της εβδομάδας αφορά τη συμμετοχή στην εκλογική αναμέτρηση. Την προηγούμενη φορά, στις 12 Νοεμβρίου 2017, είχαν λάβει μέρος 211.000 άνθρωποι. Κάτι η κόπωση, κάτι η απογοήτευση, κανείς από τους σημερινούς υποψηφίους δεν περίμενε να υπάρξει και τώρα μια τόσο υψηλή προσέλευση. Θα αλλάξουν άραγε τα δεδομένα μετά την αποχώρηση της κ. Γεννηματά; Και προς ποια κατεύθυνση;

Υπάρχει το ενδεχόμενο η συναισθηματική φόρτιση που επικρατεί να σπρώξει στην κάλπη πολίτες που ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την τύχη της σοσιαλδημοκρατίας απ’ ό,τι νόμιζαν. Υπάρχει και το ενδεχόμενο να αποφασίσουν κάποιοι δυνάμει ψηφοφόροι  ότι ένας κύκλος έκλεισε και να μείνουν στο σπίτι τους.

Πολλά θα εξαρτηθούν από το αν οι υποψήφιοι θα πείσουν ότι μπορούν και θέλουν να ηγηθούν όχι ενός κομματιδίου που ενδεχομένως θα κληθεί αύριο να στηρίξει μια κυβέρνηση μειοψηφίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, κεντροαριστερού κόμματος που θα διεκδικήσει πρώτα τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στη συνέχεια την εξουσία. Από το αν θα τα καταφέρουν δηλαδή εκεί που δυσκολευόταν η Φώφη Γεννηματά: να αποδείξουν ότι αυτό το κόμμα, όπως κι αν λέγεται, όποια σύμβολα κι αν κουβαλάει, αξίζει όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να απογειωθεί.

Για τον σκοπό αυτό, χρειάζονται καθαρές ιδέες, και όχι ξύλινες θέσεις. Πρέπει να προσκληθούν οι απόμαχοι, για να βοηθήσουν με την εμπειρία και το κύρος τους, αλλά και να αναδειχθούν οι νέοι, για να δώσουν τον τόνο μιας νέας εποχής. Τίποτα τέτοιο δεν έχουμε δει ακόμη.

Headlines