Εκείνα που μαθαίνονται αλλά…

Πέρυσι στους Ζωσιμάδες ο Ολυμπιακός έχασε τους μοναδικούς Super League βαθμούς (1-1), όσο το είχε… δίπορτο (πρωτάθλημα, όμιλος Champions League). Και τους έχασε σε ένα ματς (4/10) που προκάλεσε τεράστιο θόρυβο, μιας και κρίθηκε από μια απόφαση του VAR στο φινάλε. Εκείνη που ακύρωσε το γκολ του Αχμέντ Χασάν στις καθυστερήσεις.

Φέτος; Ανεβαίνοντας στα Γιάννινα οι Ερυθρόλευκοι είχαν ήδη απολέσει τέσσερις και τα περιθώρια ήταν ήδη στενά. Προκαταβολικά που λένε. Και ενώ και πάλι διαιτησία και VAR πήγαν να κλέψουν την παράσταση, από την… εξωτερική; Οι παλιοσειρές ήταν εκεί. Για να επαναφέρουν την τάξη. Και τον Ολυμπιακό στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Πραγματικό asset για κάθε προπονητή να έχει ποδοσφαιριστές σαν τον Εμβιλά, τον Ελ Αραμπί, τον Βαλμπουενά. Πολλώ δε μάλλον να μπορεί να τους φωνάξει από τον… πάγκο. Οπως δηλαδή συνέβη χθες το βράδυ στα Γιάννινα. Σε μια κατάσταση ζόρικη.

Το γεγονός ότι οι τρεις εμπλέκονται στη φάση του τελικού 2-1; Ισως κάποιοι το θεωρήσουν συμπτωματικό. Αλλοι όμως θα το πουν ενδεικτικό. Θέλει τεράστια ψυχραιμία σε ένα ματς αυτής της έντασης – και του εκνευρισμού – να έχεις τον τρόπο να ξαναμπείς στην ουσία. Να έχεις παίκτες που μπορούν να σε οδηγήσουν σε ένα τέτοιο μονοπάτι.

Και ο Ολυμπιακός από το 62′ όταν έγινε το 1-1, πρόλαβε να κάνει πολλά. Να ηρεμήσει. Να ανασυνταχθεί. Να δημιουργήσει μια σειρά από φάσεις. Να νικήσει. Το δοκάρι του Σωκράτη (69′) σε φάουλ του Μασούρα (69′). Το σουτ του Ελ Αραμπί (78′). Το γκολ του Ελ Αραμπί από το φάουλ του Βαλμπουενά και την ασίστ του Εμβιλά. Αν ρίξει κάποιος μια προσεκτική ματιά στα ονόματα, μάλλον θα καταλάβει για ποιους συζητάμε. Για την εμπειρία. Τις παραστάσεις. Την αφοσίωση στον πρωταθλητισμό. Πράγματα που μαθαίνονται αλλά δεν… διδάσκονται.