Η Ντόρα Μπακογιάννη, λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της σοβαρής περιπέτειας της υγείας της Φώφης Γεννηματά, βγήκε ανοικτά και μίλησε για το δικό της πρόβλημα.

Μίλησε για τον καρκίνο που διέγνωσαν οι γιατροί, για πολλαπλό μυέλωμα, το οποίο αν δεν είναι επιθετικό, δίνει μια 15ετίας ζωής, αν όμως είναι τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.

Η Ντόρα, η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η σύζυγος του Παύλου Μπακογιάννη, η αδερφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μάνα του Κώστα Μπακογιάννη, έχει καρκίνο.

Τόσο απλά, τόσο λιτά και τόσο συγκινητικά για όλους τους ανθρώπους που βλέπουν έναν άλλον άνθρωπο να βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο μεγάλη μάχη της ζωής του.

Με την μάχη για την ίδια τη ζωή.

Όπως και η Φώφη Γεννηματά, η κόρη του Γιώργου Γεννηματά, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, δίνει αυτές τις ημέρες την πιο μεγάλη μάχη. Αυτή για να ζήσει.

Δύο άνθρωποι, δύο γυναίκες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής.

Δύο δυνατές γυναίκες που δημοσιοποίησαν το πρόβλημά τους και το μόνο που ζητούν είναι λιγότερη κακοψυχιά.

Γιατί περισσεύει το μίσος απέναντι στον άλλο, αν αυτός ο άλλος είναι πολιτικός αντίπαλος.

Γιατί περισσεύει ο φθόνος, η κακία, ακόμη κι όταν μιλάμε για αρρώστια. Για… την κακιά αρρώστια που λένε στην επαρχία, αρνούμενοι να πουν τη λέξη καρκίνος.

Είχα την ατυχία να χάσω δικό μου άνθρωπο από πολλαπλό μυέλωμα. Την ατυχία να βλέπω έναν δυναμικό πολίτη να χάνεται από την αρρώστια, παρά τα αισιόδοξα πρώτα μηνύματα.

Είχα την ατυχία να δω δικούς μου ανθρώπους να πεθαίνουν από καρκίνο, αφού πρώτα έδωσαν μια άνιση μάχη.

Και αμφιβάλλω να υπάρχει άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ζήσει στο φιλικό ή οικογενειακό του περιβάλλον τη μάχη με τον καρκίνο.

Που δεν έχει χάσει έναν δικό του άνθρωπο, τον πατέρα του, τη μάνα του, τον κολλητό του.

Γι’ αυτό και πρέπει όλοι να σεβόμαστε την αρρώστια, ανεξάρτητα ποιον χτυπά.

Να την σεβόμαστε την ασθένεια και τους ασθενείς, ακόμη κι αν δεν μας ταιριάζουν στη ζωή μας.

Δεν μας αρέσει η Ντόρα γιατί είναι αυτή που είναι; Ή η Φώφη γιατί δεν συμφωνούμε μαζί της;

Δικαίωμά μας. Αλλά δεν έχουμε δικαίωμα –αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι- να καταριόμαστε την ασθενή και την οικογένειά της.

Δεν έχουμε δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τον βόθρο του διαδικτύου για να ρίξουμε και τη δική μας χολή.

Στο κάτω – κάτω, τους αντιπάλους μας στη ζωή τους θέλουμε όρθιους για να δίνουμε ισότιμα τις μάχες.

Περαστικά, λοιπόν, στην Ντόρα, περαστικά και στην Φώφη. Είναι μαχήτριες, είναι γυναίκες που στάθηκαν ισότιμα στον ανδροκρατούμενο κόσμο μας και θα κερδίσουν στη μάχη ζωής που δίνουν.

Περαστικά και σε όλους τους ανώνυμους μαχητές καρκινοπαθείς. Σε όλους όσοι δεν είναι γνωστοί, δεν είναι προβεβλημένοι.

Και να θυμόμαστε. Η αρρώστια δεν κοιτά πλούσιους και φτωχούς, επώνυμους κι ανώνυμους.

Γι’ αυτό πρέπει να σεβόμαστε τους ασθενείς και την αρρώστια τους.

Γι’ αυτό δεν χωράνε μικρότητες, μίση και πάθη απέναντι σε κάποιον που με σθένος μάχεται.

Η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα, όχι μόνο τα δικά του αλλά και των άλλων. Αυτών που δεν συμπαθεί, αυτών που δεν συμφωνεί ή δεν θέλει να γνωρίσει.

Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι όταν εύχεσαι τον θάνατο κάποιους απλά είσαι κτηνάνθρωπος.

Βουλώστε το λοιπόν όλοι εσείς που χαίρεστε κρυφά και φανερά.

Βουλώστε το και αφήστε τους καρκινοπαθείς να παλέψουν με το κεφάλι ψηλά, κι όχι με τις κατάρες δίπλα τους.

Headlines