Στο μυαλό του Γιώργου ξανά

Σας ορκίζομαι ότι αν ήταν ένα πράγμα που δεν περίμενα ποτέ να το δω να επαναλαμβάνεται ήταν ότι θα βρισκόμασταν ξανά, όπως βρισκόμαστε τώρα, να προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε το νόημα που ενδεχομένως μπορεί να υπάρχει στη χαοτική σκέψη του ΓΑΠ. Αυτός ο εφιάλτης είχε περάσει οριστικά, πίστευα, μαζί με την κατάρρευση της κυβέρνησής του. Και ιδού που επανέρχεται, αν και είναι παρηγορητικό ότι συμβαίνει μέσα στα όρια του ΠΑΣΟΚ – θέλω να πω, αυτή τη φορά δεν κινδυνεύει η χώρα…

«Ηχηρή παρέμβαση» χαρακτήρισε ο Τύπος την εμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού στην κούρσα διαδοχής του ΠΑΣΟΚ, αλλά τι είδους ήχος ήταν αυτός που παρήγαγε; Δεν νομίζω ότι κανείς κατάλαβε τι ακριβώς θέλει ο ΓΑΠ και, βάσει της εμπειρίας που έχουμε αποκτήσει, μπορώ να πω ότι ίσως και ο ίδιος να μην ξέρει. Προφανώς, δεν κατάλαβε ποιο είναι το βάρος της δημόσιας εικόνας και πώς επηρέασε την πρόσληψη του μηνύματός του. Ο Γιώργος νόμισε ότι η επάνοδός του στο προσκήνιο του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα την ώρα της κρίσης θα προσέδιδε έναν χαρακτήρα μεσσιανικό στην παρέμβασή του. Δεν είχε υπολογίσει όμως ότι, ναι μεν ο πολύς κόσμος τον βλέπει με συμπάθεια, αλλά είναι η συμπάθεια της λύπησης, όχι της δικαίωσης. Είναι η συμπάθεια που νιώθουμε συνήθως για ανθρώπους καλών προθέσεων γενικώς, που αναμετρήθηκαν με δοκιμασίες που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητές τους. Ο πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ – για να μη λησμονούμε την επίσημη ιδιότητά του – δεν έρχεται δικαιωμένος από την πολιτική έρημο, όπως νομίζει. Ερχεται ηλιοκαμένος από την παραλία…

Τη ματαιότητα της παρέμβασης του ΓΑΠ βλέπουμε και στα αποτελέσματά της μέχρι τώρα. Ο Χάρης ο «διά τούτο λέγω» Καστανίδης, που συμμετέχει ως ΚΙΔΗΣΟ στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και είναι της επιρροής ΓΑΠ, δεν αποσύρεται από την κούρσα. (Χαζός είναι; Εδώ τρόμαξε να μαζέψει τις 5.000 υπογραφές!..) Ομοίως και ο Παύλος ο Γερουλάνος, ο οποίος είναι φίλος του ΓΑΠ και από τους λίγους με τους οποίους ο ΓΑΠ μιλάει την ίδια γλώσσα. Οι μόνοι που φαίνεται ότι πείστηκαν από όσα άκουσαν διά στόματος ΓΑΠ και είναι έτοιμοι να αποσύρουν ή έχουν ήδη αποσύρει τις υποψηφιότητές τους ήσαν ο Βασίλης ο Κεγκέρογλου (ο μπαρμπα-Γιώργος της Φώφης…) και ο Παύλος ο Χρηστίδης, δηλαδή οι υποψηφιότητες λόγω απελπισίας.

Μέχρι στιγμής, η άνωθεν παρέμβαση του προέδρου του ΚΙΔΗΣΟ είχε αντίκτυπο μόνον στις λεγόμενες γεννηματικές υποψηφιότητες και είναι λογικό, διότι μέχρι να παρέμβει ο ΓΑΠ η κρίση αφορούσε αποκλειστικά την πλευρά των υποστηρικτών της Φώφης. Η πρόεδρος αποσύρθηκε υπό τις γνωστές συνθήκες και το έπραξε με θεσμικά άψογο τρόπο. Εκ των πραγμάτων, όμως, οι στενοί συνεργάτες της βρέθηκαν ενώπιον του κενού. Οι υποψηφιότητές τους, λοιπόν, στην παρούσα συγκυρία, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαπραγματευθούν το μέλλον τους και την καριέρα τους. Σιγά το θέμα! Ούτως ή άλλως, η σπουδή που έδειξαν τους είχε εκθέσει και τους δύο. Οι πάντες καταλάβαιναν ότι οι υποψηφιότητες των δύο δεν ήταν σοβαρές, ήταν υποψηφιότητες προς διαπραγμάτευση. Το δήθεν ζήτημα θα λυνόταν μόνο του. Ηταν μια κρίση στον μικρόκοσμο των υπασπιστών της Φώφης. Η ξεκούδουνη παρέμβαση του αιώνιου ΓΑΠ, όμως, τη μετέτρεψε σε κρίση του ΠΑΣΟΚ. Να το πω με τη γλώσσα εικόνων του ειδυλλιακού παρελθόντος: πήγε να φτιάξει την αλυσίδα καθώς το ποδήλατο ήταν εν κινήσει…

ΜΙΑ ΠΡΩΤΙΑ

Οι αναρχικοί, οι Ρουβίκωνες, ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι άλλοι έχουν κυνηγήσει κατά καιρούς τον δημοσιογράφο Αρη Πορτοσάλτε πρέπει τώρα να αισθάνονται δικαίωση για την απόφαση της ΕΣΗΕΑ να τον διαγράψει οριστικά από τις τάξεις της. Και ο ίδιος, όμως, πρέπει να νιώθει περήφανος και ικανοποιημένος. Η ΕΣΗΕΑ του παραχώρησε το μοναδικό προνόμιο να είναι αυτός ο πρώτος δημοσιογράφος, που διαγράφεται από τις τάξεις της για την ελευθερία των ιδεών και την ελευθερία της έκφρασης. Χάρη του έκανε η ΕΣΗΕΑ και, συγχρόνως, πυροβόλησε το πόδι της. Οταν διαγράφει έναν δημοσιογράφο, με πρόσχημα συνδικαλιστικό, στην πραγματικότητα όμως για τις ιδέες του και τον τρόπο που αυτός τις προβάλλει, η ΕΣΗΕΑ (εν αγνοία της, υποθέτω…) αμφισβητεί αυτό τον λόγο της ύπαρξής της. Αποδεικνύει με τις πράξεις της πόσο ξεπερασμένη είναι πια από την πραγματικότητα. Εξακολουθεί να υπάρχει από συνήθεια και δεν αφορά κανέναν – εκτός, βέβαια, από εκείνους που περνούν την ώρα τους εκεί μέσα…