Η ανανέωση επιστρέφει στα 70…

Υπάρχει ένα ωραίο περιστατικό από τις προηγούμενες εκλογές (2019), που με έναν πολύ λεπτό τρόπο είναι αποκαλυπτικό για τον Γιώργο. Είναι η προεκλογική ομιλία της Φώφης στην Πάτρα, αν θυμάμαι καλά, και η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται στην εξέδρα μαζί με τον πρόεδρο του ΚΙΔΗΣΟ. Ο Γιώργος δέχεται τις ζητωκραυγές του κόσμου και απαντά στη θερμή υποδοχή με το σύνθημα των εκλογών του 2009: «Πάμε!». Παραληρεί ο κόσμος από κάτω, κοχλάζει ο γαύρος στο τηγάνι. Ο Γιώργος το ξαναλέει: «Πάμε…», αλλά κοντοστέκεται για λίγο, γιατί πρέπει να προσθέσει κάτι. Τι πάει να πει «πάμε» χωρίς αντικείμενο; Να πάμε πού, βρε παιδιά; Οπότε προσθέτει: «ξανά!» Πάμε ξανά, δεν ξέρω πού και βλέπουμε…

Μολονότι κανείς δεν κατάλαβε τις προθέσεις του από τις αερολογίες της αρχικής παρέμβασής του, η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του θεωρείται βεβαία. Αν δεν έχει συμβεί ακόμη, είναι επειδή σήμερα επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη. Αν το ανακοίνωνε λοιπόν χθες, προκειμένου την επομένη μόλις να φύγει για το εξωτερικό, θα ήταν ασόβαρο, ακόμη και για αυτά τα μέτρα του Γιώργου. Είναι όμως υποχρεωμένος πλέον να προβεί στο απονενοημένο, ειδάλλως η παρέμβασή του κηρύσσεται για τα πανηγύρια και καταγράφεται ως επίλογος στη βίβλο με τα ανέκδοτα του ΓΑΠ. Γιατί, δηλαδή, ξεσήκωσε τόση φασαρία και τέτοιες προσδοκίες; Μόνο και μόνο για να κάνει μια αυτοψία στην κατάσταση και μετά να πει «ΟΚ, ευχαριστώ, δεν θέλω τίποτε άλλο»; Και να μην ήταν απολύτως βέβαιος για τη δική του υποψηφιότητα στην αρχή, τώρα πια είναι υποχρεωμένος.

Η ειρωνεία της επαναφοράς που επιχειρεί ο ΓΑΠ είναι ότι από τη δεκαετία του 1990 εκπροσωπούσε (με τον τρόπο του) το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής. Δεν είναι θλιβερό, λοιπόν, να βλέπουμε τώρα η ανανέωση να επιστρέφει στα 70 για να πάρει τη ρεβάνς; Σημαίνει ότι δεν κατάλαβε πολλά από όσα συνέβησαν έκτοτε, για να το πω με την κομψότητα του σχήματος λιτότητας. Συμβαίνει συχνά, όταν οι άνθρωποι προδίδονται και μετανιώνουν βαθιά για ένα σφάλμα τους που το πλήρωσαν ακριβά, να αντιδρούν με την παράλογη επιθυμία να κάνουν κάτι για να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Είναι τεράστιο λάθος στην προσωπική ζωή και τραγωδία στην πολιτική. Το παρακολουθούμε εν εξελίξει στην περίπτωση της υποψηφιότητας του ΓΑΠ. «Προϋπόθεση για να κάνεις πολιτική είναι να διατηρείς τη σοβαρότητά σου», όπως είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε πρόσφατη συνέντευξή του. Δεν αναφερόταν ειδικά στον Γιώργο, αλλά ο νοών νοείτω…

ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ;

Πείτε το κι έτσι, δεν με ενοχλεί. Πάντως, μου είναι αδύνατον πια να πάρω στα σοβαρά τον Τσίπρα για οτιδήποτε, πόσω μάλλον όταν ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για την πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως χθες στη Βουλή. Τι σοβαρό μπορεί να έχει να πει εκείνος που αμφισβητούσε την ύπαρξη εμβολίου, όταν το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο στον διεθνή Τύπο; Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ανεχόταν τον Πολάκη – αν δεν τον είχε βάλει ο ίδιος – να ηγείται ατύπως του αντιεμβολιαστικού κινήματος; Τι να περιμένω λοιπόν να ακούσω από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης; Οτι ο Μητσοτάκης διόρισε υπουργό Υγείας τον Θάνο Πλεύρη, για να κλείσει το μάτι στους αντιεμβολιαστές; (Το είπε, πράγματι, ο μπαγάσας…) Υπ’ αυτούς τους όρους, η χθεσινή αναμέτρηση Μητσοτάκη και Τσίπρα στη Βουλή ήταν ένας μονόλογος του Πρωθυπουργού, με αφορμή ερώτηση του αρχηγού της αντιπολίτευσης.

CHAPEAU…

Η Ντόρα Μπακογιάννη ανακοίνωσε ότι διαγνώστηκε με καρκίνο και, μαζί με τις ευχές μου για αίσια έκβαση και γρήγορη ανάρρωση, ας μου επιτραπεί να τη συγχαρώ, επειδή το ανακοίνωσε η ίδια και αμέσως. Η παρρησία της την τιμά. Αυτό είναι το χρέος κάθε δημοσίου προσώπου στην πολιτική: η υγεία του είναι εκ των πραγμάτων ζήτημα, το οποίο, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, επηρεάζει την πολιτική ζωή, δεν ανήκει πια στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής. Στο εξωτερικό και ιδίως στις χώρες με προτεσταντική παράδοση, αυτό είναι ο κανόνας. Το αντίθετο είναι ο κανόνας στα αυταρχικά καθεστώτα, όπως στην Τουρκία, όπου όλοι γνωρίζουν ότι ο Ερντογάν είναι σοβαρά άρρωστος, αλλά κανείς δεν τολμά να το πει. Στα δε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ακόμη αυτός ο θάνατος μένει μακριά από τη δημοσιότητα – θυμηθείτε τις εικόνες από τις παρελάσεις στην Κόκκινη Πλατεία επί Μπρέζνιεφ: έβλεπες μια σειρά από νεκρούς, φασκιωμένους σαν μωρά με σκουφιά και κασκόλ, να χαιρετούν τους πυραύλους με μια μηχανική κίνηση της παλάμης…