Τρικυμία εν κρανίω του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ

«Η ελληνοαμερικανική συμφωνία του κ. Μητσοτάκη ταιριάζει γάντι στο νέο του δόγμα, αυτό του προβλέψιμου συμμάχου και της «Ελλάδας- προκεχωρημένου δυτικού φυλακίου», αλλά δεν ταιριάζει ανάμεσα σε δυο ισότιμους εταίρους και σε μια Ελλάδα με ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και εθνική κυριαρχία»: έτσι αξιολόγησε ο κ. Τσίπρας τη συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. «Με τη σημερινή υπογραφή της συμφωνίας με τις ΗΠΑ ο κ. Μητσοτάκης γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που εκχωρεί επ’ αόριστον στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε ελληνικό έδαφος». Εδώ, χρειάζεται ανάλυση.

Πρώτον, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, που τα λέει αυτά, δεν λέει και εκείνο που είπε προχθές για τη συμφωνία με τη Γαλλία: Οτι ο ίδιος, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα αναθεωρήσει τη συμφωνία. Γιατί δεν το λέει; Αφού είναι τόσο επαχθής όσο την παρουσιάζει, γιατί δεν δεσμεύεται στην αναθεώρησή της; Επειδή όλα αυτά είναι για να τα ακούν οι διάφορες άγριες φυλές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα πιστεύει φυσικά. Αντίθετα, επί της δικής του κυβέρνησης, ο τότε υπερδεξιός συγκυβερνήτης του Καμμένος, ως υπουργός Αμυνας, είχε προτείνει δημόσια στους Αμερικανούς να πάρουν βάσεις σε όποια νησιά ήθελαν, όμως εκείνοι ούτε καν του απάντησαν. Επί Τσίπρα. Τώρα θέλει να έχει πει τις εξυπνάδες του, αλλά, προδήλως, δεν θέλει να θέσει σε αμφισβήτηση τη συμφωνία την οποία επικρίνει. Αυτό είναι στα θετικά. Εν προκειμένω θα ήταν πολύ χειρότερα αν αυτά που λέει τα πίστευε κιόλας και απειλούσε κάποτε να γίνουν πράξη. Αλλά γελάνε όλοι…

Δεύτερον, ο Τσίπρας έχει πέσει σε μία τεραστίων διαστάσεων αντίφαση μέσα σε μία δήλωση πέντε γραμμών. Λέει ότι δεν θέλει την Ελλάδα «προβλέψιμο σύμμαχο». Μα ακριβώς αυτό σημαίνει σύμμαχος. Σημαίνει ότι μπορείς να προβλέψεις ότι θα βασιστείς πάνω του. Αλλιώς δεν είναι σύμμαχος, είναι… Τουρκία του Ερντογάν, αλλά χωρίς το εκτόπισμα… Και πήρε πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, ακριβώς επειδή ο Ερντογάν δεν είναι πια πραγματικός σύμμαχος. Γιατί, αν ήταν, όλα αυτά που τώρα συμβαίνουν και λειτουργούν καθοριστικά υπέρ της Ελλάδας, δεν θα είχαν συμβεί, όπως δεν συνέβαιναν επί δεκαετίες. Οσο για τα περί προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης, εκεί είναι που η υποκρισία Τσίπρα χτυπάει ταβάνι: δηλαδή, τι θέλει για την Ελλάδα αν όχι αυτό; Θέλει ακόμα να φαντάζεται ότι θα βοηθήσει η ΕΕ; Θέλει να ξαναστηθούν οι… Αδέσμευτοι του ’70; Τη θέλει μόνη σε έναν κόσμο που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ερεβώδης; Θέλει μήπως συμμαχία με τη Ρωσία, ή με την Κίνα; Οπως τότε που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και πίστευε ότι οι Κινέζοι θα του δώσουν χρήμα και οι Ρώσοι τρόπους να το εκτυπώσει; Τελικά, το μόνο που πήρε ήταν ένα τηλεφώνημα του Πούτιν στον Ολάντ για να τον μαζέψουν. Σαν να ήταν σχολιαρόπαιδο.

Τρίτον, η αντίφαση γίνεται ακόμα χειρότερη: ο Τσίπρας επικρίνει και το περιεχόμενο της συμφωνίας αλλά και την έλλειψη, κατ’ αυτόν, ανταλλαγμάτων: «Ως αντιστάθμισμα σε αυτές τις σοβαρότατες παραχωρήσεις έχουμε μόνο γενικόλογες αναφορές στον σεβασμό της κυριαρχίας μας. Δεν εξασφαλίζεται, όμως, καμία συγκεκριμένη αμερικανική παρουσία, εμπλοκή ή δέσμευση για τη στήριξη αυτής της κυριαρχίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, ιδίως στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο». Δηλαδή, τι λέει; Κακώς κάνετε παραχωρήσεις και κακώς δεν παίρνετε επαρκή ανταλλάγματα! Δεν πάει έτσι όμως. Ή το ένα, ή το άλλο. Οχι και τα δύο. Ή είναι κακό το περιεχόμενο για τον «προβλέψιμο σύμμαχο», ή είναι καλό το περιεχόμενο, αλλά λίγο το αντάλλαγμα. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γενικώς, αλλά αντί άλλων…