Δικαιοσύνη για τον Ζακ/Zackie – να μην συμφιλιωθούμε με τη βαρβαρότητα

Δεν τον σκότωσαν γιατί ήταν «απειλή».

Τον σκότωσαν γιατί ήταν διαφορετικός.

Γιατί δεν χωρούσε εύκολα σε στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Γιατί ήταν ακτιβιστής του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, οροθετικός, αντιφασίστας και drag queen.

Γιατί ήταν ο Ζακ ήταν και η Zackie Oh.

Και δεν τον σκότωσαν απλώς.

Τον λίντσαραν.

Τις εικόνες τις είδαμε όλοι εκείνη τη μαύρη Παρασκευή και δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ.

Από τη μια οι «αγανακτισμένοι πολίτες», αυτοί που ενώ δηλώνουν συνήθως «φιλήσυχοι» μπορούν σε μια στιγμή να γίνουν πραγματικά βάρβαροι.

Από την άλλη, αστυνομικοί που αντί να βοηθήσουν έναν βαριά τραυματισμένο άνθρωπο έκαναν τα πράγματα χειρότερα.

Για να μην αναφερθούμε στο ότι αρχικά η υπόθεση παρουσιάστηκε ως κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν.

Δεν ήταν απλώς μια «κακιά στιγμή».

Ήταν ένα ολόκληρο φάσμα από στερεότυπα, προκαταλήψεις, μίση.

Ήταν βαθιά ριζωμένες σεξιστικές και αυταρχικές αντιλήψεις.

Ήταν με έναν τρόπο, ένας βαθύτερος φασισμός που εξακολουθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Και καταλήγει να θεωρεί ότι μερικές ζωές μετρούν λιγότερο από τις άλλες.

Ότι μερικές ζωές είναι κάπως περιττές.

Ότι μερικές ζωές είναι ουσιαστικά αναλώσιμες.

Γι’ αυτό και είναι σημαντική αυτή η υπόθεση.

Γιατί δεν αρκεί να έχουμε απλώς την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη φυλακή.

Αυτό που χρειάζεται είναι να αναμετρηθούμε με τον καθημερινό φασισμό.

Τον φασισμό της διπλανής πόρτας.

Τον φασισμό που μας κάνει να ανεχόμαστε ή να προσπερνάμε τη βαναυσότητα, να θεωρούμε τη βία κατά του «διαφορετικού» αναπόφευκτη, να ξεχνάμε ότι κάθε ζωή μετράει το ίδιο.

Μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη είναι μια κοινωνία που έχει πολλά χρώματα.

Μια κοινωνία που δεν «ανέχεται» απλώς τη διαφορά.

Την επιδιώκει, τη θεωρεί πλευρά που την κάνει πιο καλή και πιο ανθρώπινη.

Και για αυτό ζητά δικαιοσύνη.

Για τον Ζακ.

Για το μέλλον.