Ευρωλίγκα – Ο Μπερτομέου, το μοντέλο, η επόμενη μέρα

Όταν ένας άνθρωπος παραμένει τόσα χρόνια στην ίδια επιτελική θέση έχει φθορά. Κι ο καλύτερος άνθρωπος της γης να ήταν ο Μπερτομέου, που δεν ήταν, κάποια στιγμή θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου. Αν, όμως, πρόκειται για αλλαγή προσώπου, τα οφέλη από την απομάκρυνση του Τζόρντι θα είναι ελάχιστα.

Η Ευρωλίγκα αντιμετωπίζει την κρίση της ενηλικίωσής της. Είναι πρόδηλο ότι η κόντρα με τη ΦΙΜΠΑ, η απόσταση που έχει από τα εθνικά πρωταθλήματα, θαμπώνουν την εικόνα της. Η ΦΙΜΠΑ έχει μεγαλύτερο πρόβλημα, κανείς δεν κερδίζει, χάνουν κι οι δύο, αλλά το ζήτημα είναι αν μπορεί να υπάρξει μορατόριουμ. Πώς δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις θα συναντηθούν;

Από τη μια πρέπει η Ευρωλίγκα να είναι προσβάσιμη στον πρωταθλητή κάθε χώρας. Από την άλλη, πώς θα διατηρηθεί το υψηλό επίπεδο κι ο ανταγωνισμός, αν μπουν ομάδες, που οικονομικά απέχουν παρασάγγας; Ναι, δεν πρέπει τα «παράθυρα» να πέφτουν πάνω σε αγώνες Ευρωλίγκας, ούτε οι Εθνικές να στερούνται παίκτες πρώτης γραμμής. Ποιος εκ των δύο θα μειώσει τους αγώνες, η Ευρωλίγκα ή η ΦΙΜΠΑ;

Ο λόγος που ο Μπερτομέου αποσύρεται είναι ότι δεν κατόρθωσε να φέρει τα προσδοκώμενα χρήματα. Δύσκολα θα πετύχει κάποιος άλλος, καθώς δεν υπάρχει ενιαία αγορά, δεν υπάρχει κοινός τόπος, όπως για παράδειγμα στο ΝΒΑ. Αλλά και χρήματα περισσότερα να έρθουν, το πρόβλημα είναι αλλού.

Υπάρχουν ομάδες δύο ταχυτήτων. Οι πλούσιες και οι φτωχές. Η (ενδεχόμενη) αύξηση των εσόδων θα είναι οριζόντια, άρα δεν θα αμβλύνει τις ανισότητες. Αν δεν υπάρξει σάλαρι καπ, αν δεν μπουν φραγμοί στην ελεύθερη αγορά, σύντομα θα υπάρχουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Όπως συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα, που σχεδόν καμία ομάδα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους «αιώνιους».

Η ακμή κι η παρακμή (π.χ., Λιμόζ ή Σιένα) έχει να κάνει με τα ίδια τα κλαμπ, όχι με τη λίγκα. Άρα πρέπει να δούμε το μοντέλο που θα έχει η Ευρωλίγκα για τα επόμενα 20 χρόνια και δευτερευόντως αυτόν που θα το υπηρετήσει. Κατά την ταπεινή μου άποψη περισσότερο ξέφτισε το φορμάτ, γεγονός που συμπαρέσυρε τον Μπερτομέου.

Αν δεν υπάρξουν σαρωτικές και δομικές αλλαγές, η Ευρωλίγκα θα δοκιμαστεί σκληρά στα επόμενα χρόνια. Οι δε διάδοχοι, αν υπηρετήσουν το ίδιο πλάνο, θα αναδείξουν τον Τζόρντι σε μορφή, καθώς θα φτάσει η στιγμή που θα τον αναπολούμε. Και μπορεί η οικονομία να προηγείται της πολιτικής, όμως οι πολιτικές αποφάσεις θα καθορίσουν την αξία του προϊόντος, άρα και την οικονομία.